Goedemorgen!

Een steen in de vijver gooien, en daarna met een vette grijns op mijn bek kijken, wat er gebeurt. Dat is mijn handelsmerk. Als columnist op de FP, en hiero als weblogger. Dagelijks een provocatie, verpakt in een wijsneuzerige vraag. Maar altijd over zaken, waar ik niet écht van wakker lig. Graaiende wethouders, incompetente spoorbazen, smerissen die door rood rijden omdat anders de kroketten koud worden. Dat soort gedoe. Maar soms komt het nieuws opeens griezelig dichtbij.

 

De naam Robert Mikelsons is sinds gisteravond een begrip. Was ondermeer werkzaam bij Kinderdagverblijf ’t Hofnarretje in de Van Woustraat in Amsterdam. Dat is bij ons om de hoek. Robert Mikelsons heeft zich vergrepen aan tientallen peuters. Voorlopig staat de teller op 53 onschuldige hummeltjes in de leeftijd tussen 0 en 4 jaar. Hun onschuldige kinderlijfjes doken op in Amerika, vastgelegd in ranzige kinderporno. Ik ken een van zijn slachtoffertjes. En de ouders in kwestie. Ik ken iemand die gedurende geruime tijd zijn collega was.

Dan komt het wel heel dicht in je eigen persoonlijke levenssfeer. Mijn echtgenote en ik zijn ondersteboven van de beerput aan viezigheid, waarvan nog lang niet alles boven tafel is gekomen.

 

Nee. Ik kan het nu niet opbrengen om lollig en dwars te gaan lopen provoceren over politiek & samenleving. Ik zou dingen willen opschrijven die ik zelfs als lawaaicolumnist niet voor mijn rekening kan nemen. Dus u zult het even zonder mij moeten stellen.

 

Sorry.