10 kleine negertjes de ONTKNOPING

'Twinky' fluisterde hij, en deed zijn capuchon en pet af. Zijn dreadlocks sprongen ongeremd de vrije lucht in. 'Nietzman!' riep ik uit, ik schrok me te pletter. 'Je leeft!'

Toen drong pas de harde realiteit tot me door. Nietzman leefde niet alleen, maar hij was ook de dader. De moordenaar. Hij was zo ziek geweest om alle webloggers één voor één op gruwelijke wijze te vermoorden.

Jezus, het was Nietzman... Ik duwde hem van me af, en kennelijk schrok hij van de blik in mijn ogen. 'Twink,' zei hij, 'ik wilde niet... ik kon niet...' Ik draaide me om, wilde naar beneden lopen, maar bedacht me. 'Godver! Nietzman! Uitgerekend jij! Ik vertrouwde je! Ik vertelde je alles!' Hij rende op me af, maar ik deinsde achteruit. Hij was wel degene die negen mensen had vermoord. Acht, want hijzelf leefde nog. Nee, toch negen, want er had toch iemand in die auto gezeten.

'Twinky... Begrijp me nou! Luister even naar me. Vanaf de eerste dag dat je op de weblog kwam, kon ik echt nergens anders meer aan denken. Je eerste posts in het subforum vond ik al leuk, en toen je foto's erop zette, en we later ook nog gingen msn'en en telefoneren... Ik werd stapelverliefd op je! Maar al die andere webloggers ook, en ze begonnen ook met je te flirten en het ging maar door, en door. En nou kon ik er niet meer tegen. Het begon als grapje, bij die meet, maar toen Cptmarco echt dood ging van dat gif, wist ik niet meer wat ik moest doen. Ik wilde ze gewoon bang maken en had niet verwacht dat jij ook naar die meet zou gaan, want dat doe je nooit! En daarom probeerde ik je ook zo te troosten toen het eenmaal opgang kwam! En toen Knut, dat was toeval. Ook hem wilde ik laten schrikken, maar hij herkende me, en toen was er geen weg meer terug. Ze gaan zo snel dood als je slaat! Nolius ook al, toen op de boot. Ik ben zo blij dat jullie niet in de keukenkastjes hebben gekeken, want daar zat ik dus. Oh, wat had ik een medelijden met Jerruh toen hij gearresteerd werd. het was allemaal mijn schuld, en hij moest ervoor opdraaien...'

Verbeelde ik het me nou, of had hij echt moeite om niet te huilen? We gingen zitten op het randje van het dak. Ik zorgde er wel voor dat ik met mijn rug tegen het bord zat dat op het dak stond, en dat er toch een afstandje tussen ons in was.

'En toen RealBizkit666... Hij liep daar zo rustig! Maar ik werd ineens zo kwaad op hem, en het gaf echt voldoening om hem doormidden te zagen. Jullie hebben zo'n goede band, Twinky! Ik was echt jaloers op hem, en kon het niet langer aanzien. Maar toen was echt het hek van de dam. Het klopte nog steeds allemaal met het gedichtje, en ik kon er niet meer mee ophouden. En die zaag in zijn hand houden had ik er wel voor over. Ik heb daar echt flink wat uren gezeten, naast dat lijk. Oh Twinky, ik heb zoveel voor je over gehad! Nou, toen kwamen de bijen in een doos, ook erg gemakkelijk, en dat voelde niet echt aan alsof ik iemand vermoorde. Het viel allemaal zo erg mee! Ook dat met Tolgashakur, een zak drugs in zijn koffer en daar ging hij dan. Een paar telefoontjes zorgden ervoor dat hij in de ergste gevangenis terechtkwam. De dood van rickmans was een grotere klus. Ik ken mensen die een onderzeeër hadden, maar om ze te overtuigen dat ik er iemand in zou mogen neerknuppelen, was iets moeilijker, al bleek het uiteindelijk ook geen probleem te zijn. Nou, en toen 2Mini. Wat had ik een hekel aan die kerel! Altijd maar met je aanpappen, en hij had nog succes ook. Een beer was gauw gevonden, en met mijn blote handen heb ik hem toen gewurgd. Dat rotjong, het voelde echt lekker! Nou, en toen moest ik mijn eigen dood in scène zetten. Dat heeft me best veel tijd gekost, vandaar dat ik er ook zo weinig voor jou was. De zwerver die bij ons in het park woonde, heeft er niet veel meer van gemerkt. Hij was stomdronken! En toen ben jij naar je oma gegaan. Ik wist in eerste instantie niet waar je was, maar met behulp van het IP-adres van je mailtjes naar mij kon ik je traceren. Ik zat in mijn nieuwe auto aan de kant van de weg toen je naar dat warenhuis ging. En toen besloot ik je alles te vertellen, maar je rende weg omdat je me niet herkende... Nou, en nou zijn we hier.'

Het was een tijdje stil. Ik wist niet wat ik zeggen moest, of wat ik moest doen. Dat hij zoveel voor mij over had gehad... 'Nietzman...' zei ik. 'Wat moet ik nou met jou?' Hij schudde zijn hoofd, en we keken elkaar aan. Na een paar seconden, het leken wel uren zei hij dat hij van me hield. Zijn ogen stonden vol tranen, en volgens mij besefte hij ook wel hoe krankzinnig zijn daad was.

Uiteindelijk hebben we samen rechercheur Braak gebeld. Nietzman was het er mee eens, en hij begreep dat het niet anders kon. Toen hij in de politieauto stapte, keek hij nog een keer om. Ik sprak met mezelf af, dat ik hem zo vaak mogelijk ging opzoeken in de gevangenis...