Tearaway Unfolded

Tearaway was een pareltje dat in 2013 exclusief voor de PS Vita uitkwam. De game dreigde in de vergetelheid te geraken, maar krijgt nu met Tearaway Unfolded op de PS4 een tweede kans. De papieren platformer ontvouwt zich ook op console tot een hele aardige game.

Tearaway is onmogelijk om te porten, dat dacht ik tenminste. De game maakt namelijk intensief gebruik van alle unieke Vita-functies. Vooral beide camera's en touchscreens werden benut om de speler bij de gamewereld te betrekken. Zo was je gelaat constant zichtbaar als de zon, net als in Teletubbies. Je kon ook je vingers letterlijk door de wereld prikken door de rear-touchpad aan te raken. Dit werd creatief gebruikt om allerlei puzzels op te lossen. Hiermee ontsteeg Tearaway het niveau van gimmicks en het resultaat was een bijzonder spel met een unieke persoonlijke touch.

Hoe moet je zo'n Vita-ervaring dan naar de PS4 porten? Media Molecule heeft er duidelijk werk van gemaakt en simpelweg de hele game bewerkt. Tearaway Unfolded vertelt grofweg hetzelfde verhaal en gebruikt ook veel gedeeltes van de Vita-versie, maar heeft ook net zo goed veel nieuwe levels of compleet bewerkte levels. De game heeft ook een hele rits nieuwe mechanieken die gebruik maken van de Dualshock 4.

Je speelt als Iota (jongen) of Atoi (meisje), maar in principe is de speler zelf ook als personage aanwezig. Er wordt naar je gerefereerd als een soort God die zijn wil over de wereld kan uitoefenen, en dat is ook zo. Een van de nieuwe mechanieken is bijvoorbeeld de mogelijkheid om een windvlaag in de spelwereld te veroorzaken. Dat doe je door je vinger langs de touchpad te swipen. Het herkent ook in welke richting je swipet, iets dat belangrijk is voor een aantal puzzels.

Een andere nieuwigheid is de mogelijkheid om items en vijanden in je controller op te slaan. Dat klinkt vreemd en dat is het ook. Alles wat Iota kan vastpakken kan richting de speler worden gegooid, het effect in beeld lijkt dan alsof hij dat echt heeft gedaan. Je hoort ook een rinkelend geluidje uit de microfoon in de controller, een indicatie dat het item is aangekomen. Items op deze manier opslaan is handig, want de speler kan dat item weer binnen de gamewereld afvuren om bijvoorbeeld hoog gelegen schakelaars te activeren.

Tearaway Unfolded zit dus ook bomvol eigenaardige spelelementen, maar over het geheel gezien is het niet zo intuïtief en logisch zoals op de Vita-versie. De game vraagt je bijvoorbeeld constant om tekeningen te maken, die vervolgens op grappige wijze in de spelwereld worden geplaatst. Dat was goed te doen op de touchscreen van de Vita, maar moet nu dus ook op dat miniscule touchpad. Daar kun je onmogelijk iets fatsoenlijks op tekenen.

Die tekeningen kunnen ook via een speciale telefoon- of tablet-app gemaakt worden. Je kunt dan beter op een groter scherm knutselen en het vervolgens alsnog naar de game sturen. Dat klinkt goed, maar helaas werkte de boel niet op mijn iPhone. Maar ook al had het gewerkt, creëert dit extra gedoe een barriere die er voorheen niet was.

Een ander probleem die er ook voorheen niet was, is de camera. De camera in Tearaway zat behoorlijk vast, maar in Unfolded kun je die gewoon altijd 360 graden draaien. Leuk, maar niet als het constant in de omgeving blijft vasthaken. De camera wordt ook irritant als je te dicht bij een muur komt. Dan zoomt het uit het niets ongelofelijk in, waardoor je snel het overzicht kwijt raakt.

Er zitten dus nieuwe levels in en de meeste Vita-levels zijn ook flink onder handen genomen. Dit betekent dat er dus veel nieuwe content inzit en dat het ook gewoon bijna als een nieuw spel aanvoelt. De game heeft ook een compleet nieuwe epiloog die de spelers van het origineel gaat verrassen. Kortom, ondanks de bovengenoemde fouten blijft het een heel tof spel. De wereld van papier ziet er ook heel goed uit op de PS4, al merk je alsnog hier en daar dat het ooit een Vita game was.

Conclusie
Tearaway was een bijzondere game omdat het op unieke en originele wijze een directe connectie maakte tussen de gamewereld en de speler. Tearaway Unfolded maakt een connectie tussen de gamewereld en de Dualshock 4. Dit is wederom slim gedaan, maar die persoonlijke verbinding is niet meer zo sterk. Het resultaat is een iets zwakkere game, maar wel nog steeds eentje die je dient te spelen als je het origineel over het hoofd hebt gezien.