Hockeydames moeten diep gaan tegen Duitsland om finale Pro League te halen

Redactie

De Oranje hockeydames moesten donderdagavond heel diep gaan om de finale van de FIH Pro League te bereiken. In de halve finale leek Duitsland lange tijd op weg naar een zeldzame overwinning op Oranje in het Wagener Stadion. Maar een domme gele kaart voor Duitsers en twee Nederlandse treffers in de laatste tien minuten zorgden toch voor een Nederlandse zege.

Nederland treft zaterdagmiddag om 17.00 uur Australië in de finale van de FIH Pro League. De Aussies wonnen donderdagavond het eerste duel na shoot-outs van Argentinië.

De opluchting na afloop van de halve finale was groot in het Nederlandse kamp. De spelers vielen elkaar in de armen en balden hun vuisten. Bondscoach Alyson Annan deelde volop high fives uit. Nederland had het toch geflikt, maar oh wat moesten ze daar diep voor gaan.

Dat het geen gemakkelijk duel zou worden, wezen de eerdere confrontaties in de Pro League al uit. Nederland won die beide wedstrijden duels, maar slechts met veel pijn en moeite en met het kleinst mogelijke verschil (0-1 in Mönchengladbach en 2-1 in Eindhoven).

Die wedstrijden werden gespeeld in de periode dat Annan nog driftig aan het wisselen was met de samenstelling van haar selectie. Dat excuus kon nu voor de halve finale van de Grand Final niet worden aangevoerd. De selectie is inmiddels als weken nagenoeg hetzelfde. Op het trainingsveld en tijdens de laatste Pro League-wedstrijden was ze haar ploeg aan het kneden richting de vorm die haar ploeg vorig jaar tijdens het WK in Londen etaleerde.

Natuurlijk, de echt grote vorm hoeft er pas over een jaar te zijn, wanneer Annan de gouden kroon op haar bondscoachschap wil zetten tijdens de Olympische Spelen. Alle duels daartussen zijn een opmaat naar die Spelen. Maar Annan ziet deze Grand Final wel als een meetmoment. Net als het EK, straks in augustus, dat is. In Antwerpen moet de eerste echte stap naar olympisch goud worden gezet door het binnenhalen van het startbewijs voor Tokio.

Het Duitsland van Xavier Reckinger is misschien wel de gevaarlijkste opponent voor het binnenhalen van het ene ticket dat voor de Europees kampioen klaarligt. Dat bewees de ploeg donderavond vanaf de eerste minuut. De Duitsers speelden niet alleen goed georganiseerd, maar ook met lef en overtuiging.

Bij Nederland was het spel vooral rommelig. Vanaf de afslag kreeg Marijn Veen direct een kans, maar dat was lange tijd ook het enige wapenfeit. Tot Duitsland na dertien minuten de eerste corner van de wedstrijd kreeg, na shoot in de Nederlandse cirkel, gezien door de videoscheidsrechter. Rebecca Grote pushte de bal hoog in het doel in de hoek van keepster Anne Veenendaal. De bal vloog er hard in, maar het had er ook alle schijn van dat Veenendaal werd gehinderd door de laagstaande zon die net over de rand van het Wagener Stadion vol op het doel van Veenendaal scheen: 0-1.

De treffer zorgde ervoor dat de Duitsers in het tweede kwart met nog meer zelfvertrouwen op het veld stonden. Die Danas speelden in balbezit de bal rustig rond om bij balverlies direct de linies hermetisch te sluiten. Om daar doorheen te spelen heb je vorm, vernuft en overtuiging nodig. En juist die drie ingrediënten ontbraken tot dan in het Nederlandse spel. Annan voegde daar zelf in het tweede kwart luidkeels nog een aan toe: ‘Harder werken’, riep de bondscoach duidelijk hoorbaar.

Het werd daarna iets beter van Nederlandse kant en op slag van rust leek de thuisploeg een uitgelezen mogelijkheid te krijgen om gelijk te maken. Na actie op de achterlijn van Laura Nunnink, kwam de bal bij Kelly Jonker. De aanvaller sloeg de bal met de backhand, maar zag haar inzet met een lichaam gekeerd door een Duitse verdediger. Strafbal, oordeelde de arbitrage. Terwijl Ireen van den Assem al klaar stond om de strafbal te nemen, werd die beslissing teruggedraaid door de door Duitsland aangevraagde videorefferal. Het was meteen het laatste wapenfeit van de eerste helft.

In de rust donderde het ongetwijfeld in de kleedkamer van Oranje. En dat was te merken in het derde kwart. Eindelijk was er wel de overtuiging en daadkracht, die nodig was om de Duitse defensie aan het wankelen te brengen. Matla was een keer dichtbij, Verschoor leek te scoren, maar Nathalie Kubalski redde weergaloos met de stick. Diezelfde Kubalski stond goed opgesteld bij een tip-in van Kelly Jonker.

Voor het eerst roerde het voor de helft gevulde Wagener Stadion (drieduizend toeschouwers) zich. De gelijkmaker leek slechts een kwestie van tijd. Tot na elf minuten in het derde kwart Duitsland plots weer een corner kreeg. Dit keer geen Veenendaal, geen zon en ook geen treffer. Die leek er anderhalf minuut later wel te komen na een heerlijke actie van Pia Maertens, die door de lucht de Nederlandse defensie dolde en net voor langs sloeg. Oef, Nederland leefde nog.

In het vierde kwart leek Nederland voor het eerst sinds 15 juli 2006 weer tegen een nederlaag in het Wagener Stadion aan te lopen. Destijds was Argentinië met 2-3 te sterk, nu konden het zomaar de Duitsers worden die dit unieke kunststukje zouden herhalen. Tot Elisa Gräve tien minuten voor tijd een domme gele kaart kreeg. De speaker had haar naam amper uitgesproken of het was al 1-1. De sterk spelende Maria Verschoor dolde een Duitse tegenstander, sloeg de bal met de backhand de cirkel in en daar stond wie anders dan Matla. Ze was amper in het spel voorgekomen tot dat moment, maar dat boeit bij de Brabantse niet. Ze reageerde sneller dan haar tegenstander en tipte de bal fraai binnen: 1-1.

Vanaf dat moment was alles anders in het Wagener Stadion. Eindelijk gooiden de Oranje Dames alle schroom van zich af. Het gas ging er vol op en die arme Duitsers wisten niet waar ze het zoeken moesten. De Oranje trein denderde keer op keer de cirkel binnen. Een treffer kon niet uitblijven en uiteindelijk viel die vijf minuten voor tijd via de stick van Lidewij Welten: 2-1. Een zucht van opluchting ging door het Wagener Stadion. Geen strijd om brons zaterdag, maar een finale voor volle tribunes tegen Australië.