[Special] Dan Jansen
 | Soms zijn er sporters die jaren maar een doel hebben, maar telkens falen. Er zijn maar weinig sporters die bij hun laatste kans toch daarin weten te slagen. Dan Jansen behoort tot die laatste groep. |
Daniel E. Jansen, geboren op 17 juni 1965 in West Allis, Wisconsin, Verenigde Staten, was als junior al een zeer goede sprinter op de ijsbaan. In 1982, hij was toen 16, reed hij een juniorenwereldrecord op de 500 meter. Twee jaar later deed hij mee aan de Olympische Winterspelen in Sarajevo. Op de 500 meter eindigde hij daar met een vierde plaats net buiten het podium. Op de 1.000 meter werd hij zestiende.
In de jaren daarna wist hij de wereldtop bij de sprinters te halen. Na een derde (1985) en tweede (1986) plaats werd hij in 1988, een week voor de Olympische Winterspelen in Calgary, wereldkampioen sprint. Jansen was dan ook torenhoog favoriet voor de sprintafstanden. Het liep echter anders...
Een paar uur voor de olympische 500 meter kreeg Jansen een telefoontje: Zijn zus Jane, degene die hem aanzette om te gaan schaatsen, was overleden aan leukemie. Ondanks het verdrietige nieuws besloot hij, voor zijn zus, toch aan de de start te verschijnen. In de eerste bocht van de 500 meter kwam hij echter ten val. Een paar dagen later probeert hij het op de 1.000 meter, maar ook nu valt hij.
Ondanks alles gaat Jansen door om zijn ultieme droom te behalen: een medaille winnen tijdens een Winterspelen. In 1989, 1990 en 1991 wordt hij bij de wereldkampioenschappen sprint vierde en lijken zijn dagen geteld. In januari 1992 laat hij echter weer van zich spreken. Op de 500 meter rijdt hij met een tijd van 36,41 een nieuw wereldrecord. Mede hierdoor was Jansen weer favoriet voor de Winterspelen die ditmaal in het Franse Albertville gehouden werden. Helaas pakt hij ook nu geen medaille: op de 500 meter werd hij vierde en op de 1.000 meter eindigde hij in de achterhoede.
Twee jaar later zijn de Winterspelen van 1994 in Lillehammer. Jansen kondigt aan dat dat zijn laatste Spelen zullen gaan worden en dus zijn laatste kans op die felbegeerde olympische medaille. In de twee jaar naar de Spelen toe verbeterde Jansen zesmaal een wereldrecord. Bovendien was hij de eerste die de 500 meter sneller dan 36 seconden wist te rijden. Begin 1994 werd hij wereldkampioen sprint en hij ging dus wederom als favoriet naar de Spelen. Op de 500 meter kon hij echter geen potten breken. Door haperingen in de laatste bocht is de achtste plaats het hoogst haalbare.
Er restte Jansen nog een allerlaatste mogelijkheid op eremetaal en dat was op zijn niet favoriete afstand 1000 meter. Peter Mueller, destijds zijn coach, gaf zijn pupil twee dagen vrij en pas een dag voor de race mocht Jansen zich weer op de schaatsbaan laten zien. Jansen moest starten in de vierde rit en het leek erop dat hij de totdan toe beste tijd, van Igor Zjelezovski, niet zou gaan verbeteren. Maar na een goede opening en twee prima ronden stond er 1.12,43 op de klokken, een nieuw wereldrecord. Na al die jaren, en in zijn allerlaatste race, had hij dan eindelijk olympisch goud. Toen hij de gouden medaille kreeg omgehangen keek hij naar boven en zei: "This is for you, Jane. I love you."
Eind augustus 1994 maakte Jansen bekend dat hij helemaal stopte met schaatsen. In 1996 werd er overigens een film gemaakt over het leven van Jansen getiteld 'A brother's promise'. Naast zijn olympische titel en twee wereldtitels sprint, won Jansen zevenmaal de wereldbeker en won 45 wereldbekerwedstrijden. In 2004 werd hij opgenomen in de US Olympics Hall of Fame en een jaar later werd hij schaatsscoach voor de NHL-ploeg Chicago Blackhawks.
