[Column] Hoera, een prijs gewonnen !

Iedere week geven onze columnisten Bjoro en Da_Sandman om en om hun kijk op de voetbalwereld. Deze week is het woord weer aan Bjoro die, in het veertiende deel van een serie columns, even het stokje van Da-Sandman overneemt die door omstandigheden niet in de gelegenheid was.

“Kijk, dit zijn nog eens berichten.” wijs ik mijn collega op een zojuist binnen gekomen emailtje. Als hij het bericht opent, ziet hij onze namen op de lijst staan.
De lijst van gelukkigen die op kosten van de zaak naar Nederland-Kameroen mogen. Allebei checken wij onze agenda en, alsof we het wisten, op die bewuste zaterdagavond staat er niets, dus zijn we erbij.

De website van de ANWB geeft aan dat het naar Rotterdam een minuut of 48 rijden is, maar omdat er waarschijnlijk meer mensen met de auto zullen gaan nemen we een marge van van 25%. We gaan ervanuit dat we de auto niet voor de deur kunnen parkeren, dus nemen we voor het zoeken van een plekje en het lopen naar het stadion ook nog eens twintig minuten. Persoonlijk vind ik het leuk om de warming-up in het stadion te kijken en zo een beetje in de sfeer te komen. De aftrap zal om 20:30 uur zijn dus als we alles een beetje terug rekenen is kwart voor zeven een mooie tijd om onze trip te beginnen.

Als we goed en wel op weg zijn, vraagt mijn collega of ik de kaartjes bij me heb. Ik voel al mijn zakken minimaal drie keer na en komt niet meer tegen dan mijn portemonee, mijn sleutels en mijn telefoon. Shit. Dus maar even naar huis bellen. Op de vraag of zij de kaartjes toevallig ziet liggen, grapt mijn vriendin: “Die liggen hier in de kamer, oen!” De toon is gezet.

Tot een kilometertje of vijftien voor Rotterdam verloopt de reis zeer voorspoedig en steeds meer medeweggebruikers betrappen wij op oranje kledingstukken en andere accessoires. We krijgen er echt al zin in. Borden langs de weg geven aan dat het beter is dat het verkeer naar de Kuip een andere route kiest en dus duurt het niet lang voordat we stil komen te staan. Gelukkig is dit oponthoud ingecalculeerd, dus druk maken heeft vooralsnog geen zin.

Rustig gaan we met de stroom mee en we rijden door plekken in Rotterdam waarbij je er niet eens van op zou kijken dat als je de weg naar de Kuip zou vragen, de mensen daar het je niet eens kunnen vertellen. Ondertussen wordt onze marge steeds kleiner en beginnen we zelfs al stukjes van de warming-up in te leveren. Als we op zoek gaan naar lichtmasten in de omgeving, zien we er links in de verte een paar, die zijn nog ver weg….maar deze branden niet en dus kan het de Kuip niet zijn.

Intussen beseffen we dat de warming-up geen haalbare kaart meer is en nemen we al genoegen met de volksliederen. Nog steeds geen lichtmasten aan de horizon en het is al kwart over acht, verdomme. Dan valt ons op dat er steeds meer auto’s in de berm geparkeerd staan, het zal toch niet zijn dat we hier al moeten parkeren vragen we ons hard op af. Wel dus, sommeert een bromsnor met een “verkeersregelaar-hesje” ons.
Vanaf hier kunnen we te voet verder en dat zal nog wel een kwartiertje duren, lacht het hesje ons toe, als we een beetje doorstappen tenminste. Dat besluiten we dus maar te doen.

9 Minuten staan er op de klok als we eindelijk onze zitplaatsen hebben ingenomen. We hebben schitterende plekken op de achtste rij en zitten op de hoogte van de strafschopgebied dat bij het doel hoort waar Oranje zou moeten scoren. Hetgeen ook lukt, na eerst twee grote mogelijkheden te hebben gemist. De blijdschap van het doelpunt doet de regendruppels even vergeten en we genieten verder totdat de scheidsrechter affluit voor de rust.

Een drankje en een hapje in de rust hebben we wel verdient, vinden we zelf maar dat schijnen meer mensen van zichzelf te vinden. Als we ruim acht-en-twintig-en-een-halve-gulden (ja sorry, ik reken nog een hoop dingen terug vanaf de euro) hebben afgerekend is de tweede helft al vier minuten oud. We hebben onszelf dan getrakteerd op ieder een kartonnen bekertje lauwe Bavaria-light en een droog broodje met ooit-eens-gekookte-worst. De mosterd was wel gratis, trouwens.

De tweede helft regent zich naar een einde, voor de zoveelste keer probeert iemand de wave in te zetten en dan vind de man in het geel het genoeg, we hebben gewonnen!
En dus kan onze terugreis beginnen. We wandelen, deze keer iets rustiger, naar de auto en we hopen dat we nog weten waar we die hadden geparkeerd. Ondertussen wordt de wedstrijd nog even doorgenomen natuurlijk, want wij zijn beide natuurlijk prima analysten. Sneijder deed het goed, Van Persie ook, de achterhoede had weinig weggegeven, Robben viel een beetje tegen maar was wel dreigend en Cocu was niet zo nadrukkelijk aanwezig als bij PSV. Ha, hier staat de auto dus.

Keurig wordt, door middel van “noodverkeersborden”, de ring al aangegeven dus sluiten we aan in de rij richting de snelweg. Mijn collega snapt niet dat in een oefenwedstrijd, niet een kwartier voor tijd stormram Vennegoor wordt ingebracht, puur om te oefenen en ik moet hem gelijk geven. Persoonlijk vind ik het ook vreemd dat als je de achterhoede de hele wedstrijd intact laat (wat wel goed is voor de onderlinge communicatie) dat de reserve keeper dan geen speelminuten krijgt. En zo bestoken we elkaar met kritische stellingen aangaande Oranje om de tijd maar een beetje te doden.

We zitten inmiddels een drie kwartier in de auto en nog niets dat lijkt op een snelweg. Staat Rotterdam bij mij als Ajacied al niet zo hoog aangeschreven, zo zal mijn mening dus nooit veranderen. Wat een ellende! Het is inmiddels zondag geworden en daar komen de eerste borden in zicht die iets van een snelweg aangeven, niet degene die wij moeten hebben, maar toch een begin. Het is uiteindelijk ver na enen als ik mijn bedje in duik. Om half zeven hoor ik mijn dochtertje huilen en als ik mijn bed uit wil kruipen, zegt mijn vriendin: “Blijf jij maar liggen, ik ga wel ff kijken!”
'Kijk dat zijn nog eens berichten!', denk ik en draai me nog even lekker om.

Denk jij dat we klaar zijn voor het WK, Da-Sandman ?