Hello, spoorloos vermiste, verborgen memories

Ik heb het voor elkaar, ik kom op tv! Niet zomaar op tv, als beeldvulling bij een nietszeggende talkshow of quiz, nee ik kom in een zeer speciale, avondvullende, cross-omroep, multiprogramma-uitzending op primetime. Zo, zuig daar maar eens een puntje aan. En als je dan toch bezig bent.... nee, nee, laat maar ik moet verder met vertellen. Een unieke samenwerking van TROS, KRO, NCRV en AVRO zorgt voor een fantastisch programma. Ze gaan mijn verleden reconstrueren. Het wordt een reis, terugwerkend van nu naar het moment dat ik geboren ben. Het is een verhaal dat te bizar is om niet te geloven. De reden dat de omroepen op deze schaal samenwerken is natuurlijk dat ze in tijden van teruglopende kijkcijfers maar al te graag zo'n columnist van zo'n hippe website in hun programma willen hebben.

Het verhaal begint hier, in Nederland, bij de mensen die ik zo'n vijfentwintig jaar als mijn ouders beschouw, maar die het niet zijn. Zij hebben me meegenomen vanuit Nicaragua in Zuid-Amerika, alwaar zij mij vonden als manusje van alles in een weeshuis. Dat is het eerste reisdoel. Met mijn "ouders" vertrekken we van Schiphol, alwaar we Joris Linssen met zijn Hello Goodbye tegenkomen. Hem vertel ik mijn levensverhaal, althans de laatste vijfentwintig jaar, van de tijd daarvoor herinner ik mij niets. Die laatste vijfentwintig jaar zijn niet bijzonder, het gaat me om de tijd ervoor. Een tijd waar ik niets van weet, ook mijn "ouders" niet, maar een tijd waar ik wel van alles zou willen weten. Ik voel een onstuitbare drang van binnen om daar achter te komen, een gevoel vergelijkbaar met het instinct van trekvogels. Een onstuitbare drang naar elders.

In Nicaragua moeten we dagenlang zoeken naar dat weeshuis. Onderweg lopen we een aantal BN'ers tegen het lijf, die ver weg van huis en haard aan het bepalen zijn wie van hen een ondergrondse insecteneter is. Zij helpen als onderdeel van hun opdracht mee te zoeken naar het weeshuis, al blijkt Karin de Groot spoorloos te zijn. Het weeshuis blijkt gelukkig nog steeds in handen te zijn van dezelfde mensen die mij twintig jaar geleden meegaven aan het Nederlandse gezin. Kort voordat ik daar weg ging, blijk ik een motorongeluk te hebben gehad, waardoor ik mijn geheugen heb verloren. Dat verklaart waarom ik niets meer weet van vroeger. Toch herken ik deze mensen vaag. De eerste tranen vloeien. De eigenaren van het weeshuis blijken mij te hebben meegenomen uit Congo in Afrika. Zij vliegen mee naar de volgende stop, Kinshasa, alwaar wij milieu-vriendelijke, klimaat-neutrale, maatschappelijk verantwoorde wereldreizigster Floortje Dessing tegen het lijf lopen. Het lijf kon er tegen. Wij ook.

In Congo blijk ik een oorlogstrauma te hebben opgelopen, dus daar weet ik ook niets meer van. Gelukkig weet Jaap Jongbloed met zijn team uit te vinden dat ik daar ben gebracht door een Belg. Hier dreigt het spoor dood te lopen. We zitten in een impasse, want deze Belg leeft niet meer. Het doet mij op een merkwaardige manier pijn. Alsof ik een familielid heb verloren. Een familielid die ik nooit gekend heb. Op dit moment in de uitzending is het kijkcijferrecord van Boer Zoekt Vrouw verpulverd. In heel het land is geen tv meer te vinden die niet aanstaat. Alle straten zijn leeg en op alle snelwegen kun je 130 rijden zonder iemand tegen te komen. Als door een toeval, sterker nog, een goddelijke interventie, komen wij dolend door de straten van Kinshasa een kennis van deze Belg tegen. Hij herkent mij van vroeger. Ik hem niet, maar we omhelzen elkaar en het voelt vertrouwd. Het beangstigt mij ook een beetje. Hij weet te vertellen dat zijn vriend hier met mij kwam vanuit Japan. Met hem vertrekken we naar Japan.

In Japan lijkt het spoor toch echt dood te lopen. De reden dat die Belg mij meegenomen heeft, was omdat het plaatsje waar ik woonde door een aardbeving grotendeels verwoest werd. Ik blijk de enige overlevende te zijn geweest van een flatgebouw dat door de beving was ingestort. Er is met recht sprake van een wonder. Ik besef hoe speciaal mijn levensverhaal is. Reinout is ongetwijfeld al bezig met het script voor de film. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik nu nooit te weten zal komen waar ik vandaan kom. De gegevens van de burgerlijke stand van dit plaatsje zijn met de aardbeving verloren gegaan. Waar liggen mijn roots? Ik ben niet Oosters, dus ik moet ergens anders vandaan komen. Jaap en Anita zitten met de handen in het zorgvuldig gekapte haar. Mijn oorsprong lijkt verdwenen alsof Joran van der Sloot persoonlijk ermee aan de haal is gegaan.

Verdergaan leek zinloos. Net zo zinloos als het maken van een Nederlandse versie van een Amerikaanse comedy, die van zichzelf al niet leuk is. Zelfs niet met lachband. We lopen nog een paar dagen rond en als een kaart uit de mouw van Hans Klok komt ook hier het geluk om de hoek kijken. Een paar oudere mensen kennen nog van vroeger een klein, blank jongetje dat bij Japanse ouders woonde. Die mensen nemen ons mee naar een lege plek waar ooit mijn huis stond. Het land, het huis en de mensen, ik kan ze me niet herinneren, maar ik voel een leegte in mijn hart die groter is dan het gat dat is ontstaan toen Beau van Erven Dorens bekendmaakte te stoppen met RTL Boulevard. Die oude mensen wisten nog dat er een link is met Australië en met hen op sleeptouw vertrekken we naar Down Under. Stichting Correlatie roept inmiddels alle stand-by staande krachten op en her en der in den lande worden sporthallen gereedgemaakt voor opvang.

Uiteindelijk komen we uit bij wat het einddoel van deze reis zal blijken te zijn, een klein plaatsje in Australië. Daar word ik in een enorm emotionele scene herenigd met mijn natuurlijke ouders. Wat een brokken in kelen zal dat opleveren zeg! Mijn echte ouders, inmiddels over de tachtig blijken een gigantische ranch te hebben. Ik ren de oprijlaan op naar de voordeur die openzwaait en daar staan ze. Voor het eerst zie ik mijn echte ouders. Ik schiet vol. Ik voel meteen een band! We omhelsen elkaar en tranen vloeien rijkelijk. Dan hebben Jaap en Anita nog een verrassing in petto. Ik heb nog broers en zussen! De programmering van andere kanalen wordt inmiddels stopgezet bij gebrek aan kijkers. De kijkcijfers van andere programma's zijn net zo plat als de humor van een stel Hagenezen op een Grieks eiland.

Daar komen ze de hoek van het gebouw om. Vier broers en twee zussen. Allemaal voelen we meteen die familieband. Het wordt een gejank dat doet denken aan de recente overstromingen in Australië. Maar dat is nog niet alles. Ik heb ook nog halfbroers en -zussen. Drie halfbroers en drie halfzussen. Die komen ook de hoek omzetten, gevolgd door hun moeder. Mijn vader had dertien kinderen bij twee vrouwen. Al die kinderen hebben ze verkocht voor veel geld. Om beurten werden ze zwanger en na zo'n negen jaar hadden ze genoeg geld verdiend om niet meer te hoeven werken. Een hartverscheurend verhaal en zo makkelijk te veroordelen, maar o zo te begrijpen als je daar zelf staat. Dan is de emotie gewoon tastbaar. Ik huil. Ik huil zoals ik nog nooit gehuild heb. Je ziet Jaap en Anita naar elkaar kijken met een blik die zegt: die Televizier-Ring is van ons. Yvon, eat your heart out.

Dan begin ik voorzichtig door mijn tranen heen te lachen. Steeds harder. Tranen maken plaats voor vreugde. Iedereen lacht mee. Mijn lach wordt steeds uitbundiger en gaat over in een maniakaal gehuil. Ik zeik zowat in mijn broek van het lachen. Weet je wat, ik doe het gewoon, wat kan mij het schelen. Ik kom niet meer bij, want het is me gelukt. Met geld van de Publieke Omroep heb ik een fantastische wereldreis gemaakt en plaatsen en landen gezien die ik anders nooit gezien zou hebben. Als je via Twitter of Facebook revoluties in het Midden-Oosten kan veroorzaken, kun je die sociale media ook gebruiken om mensen op verschillende werelddelen te mobiliseren om een fantastisch verhaal in elkaar te draaien en even lekker met z'n allen op vakantie te gaan. Maar niet verder vertellen hoor, dat is mijn geheime verhaal, al kijkt daar ook geen hond naar.