column

Provo's versus Nintendo's deel 2

Tim (TheGrandWazoo)
Nadat ik opmerkte dat de idealen van mijn ouders langzaam begonnen te verdwijnen ben ik zelf te rade gegaan over het nut van idealen en bewegingen. Bewegingen zijn enerzijds nodig om bepaalde zaken aan de kaak te stellen maar anderzijds zijn het gewoon golven, soms zelfs vloedgolven en in het ergste geval tsunami’s, die zinloos opkomen en ook weer zinloos ten onder gaan. Natuurlijk, de vrouwenemancipatie was nodig om de vrouw uit haar rolpatroon te krijgen. Maar om er nu weer een hysterische beweging van te maken…. Een vrouw kan goed zelf kiezen of ze een strijkplank wil worden of een onafhankelijke kantoor bitch. In de jaren zestig en zeventig werd aan alles wel een beweging opgehangen. De homobeweging met openbare Freddy Mercury imitatie wedstrijden, de ‘mannen – mogen best gevoelens hebben – beweging’ waarbij ze jankend bij moeder de vrouw op schoot mochten uithuilen over hun scheefgegroeide penis en natuurlijk de knuffelbeweging. Bewegingen heb je anno 2005 nauwelijks meer. Wij hebben onze eigen emancipatie tsunami gehad. We zijn overspoeld met goed bedoelde groeperingen, acties en bewegingen.

Datzelfde geldt voor het doorbreken van het taboe. Naakt op tv was in de jaren zestig uit den boze. Het polygoon journaal berichtte over vier kwieke jongens uit Liverpool en verder waren er quizzen en heel soms een spelshow. De eerste naakte vrouw op tv veroorzaakte dan ook een hoop ophef. Zo’n dertig jaar later was naakt op tv meer dan normaal en kreeg je ‘sex voor de Buch’, het andere uiterste binnen het doorbreken van het taboe. Maar echt geschokt waren we niet meer na aflevering drie. Sterker nog, half Nederland zat 's avonds laat te masturberen voor de buis tijdens dit programma. Eenzaam klaarkomen voor de tv. Een deprimerendere ejaculatie is niet voor te stellen maar het doet ons dan ook zo weinig meer.

Nog een voorbeeldje dan. Het nieuws. Op elk kanaal is er wel nieuws te volgen. Een hongersnoodje hier en een massamoordje daar. Breed uitgemeten en goed in beeld gebracht. Met een bord op schoot live kijken naar de schitterende onthoofdingen van ontvoerde journalisten. In dolby surround geluid hoor je de laatste krachten van het slachtoffer. Het aanbod is groot en constant. Moord en doodslag word je tijdens het ochtendwaken in je strot geduwd en voor je naar bed gaat komt Klaas Vaak nog even langs om de laatste zelfmoordaanslag in je ogen te strooien. Het doet ons niets meer. We zijn murw van terrorisme en ellende. Er zijn zelfs dvd’s te bestellen waar je alle ontploffingen, gruwel moorden en staatsgrepen nog eens op je gemak kunt nakijken. Leuk voor de lege zaterdagavonden. Bakkie chips erbij en Henny Huisman de deur uit. Angst willen we zien en het liefst zo scherp en helder mogelijk. Om vervolgens aan het zondagse ontbijt de broodjes weer vol nieuwe angst te smeren.

Terug naar mijn kindertijd. Ik ken ouders die hun kinderen Nintendo’s gaven voor hun verjaardag. Of zomaar op een druilerige zaterdagmiddag om ze stil te houden. Ouders die misschien nog acht jaar eerder op de barricade stonden. Diezelfde ouders deelden nu drugs uit in de vorm van computergames om hun kroost rustig te houden voor alles wat er gaande was. De verdieping verdween, het taboe was op agressieve wijze doorbroken.

Sinds de jaren negentig mis ik de passie van verbazing en ontzetting. Sinds de jaren negentig voel ik vaak de afwezigheid van verontwaardiging. Er is anno 2005 wel nog verontwaardiging maar helaas gedrenkt in populisme. Het robotsysteem is op gang gekomen en één verkeerd mechanisme in onze samenstelling en we verliezen alle controle. Dan lopen we allemaal paniekerig een andere kant op en vallen we over elkaar heen omdat het nadenken ons is afgenomen. Wij zijn het richtingsgevoel kwijt. De provo’s waren te agressief en te radicaal. Het ging te snel en het donderde weer net zo gemakkelijk in elkaar. So what is the fucking use? Laten we gewoon lekker door blijven slapen met z'n allen en de schuld afschuiven op onze voorgangers. Ik weet het anders ook echt niet meer. Laat de neutronenbom alsnog vallen!

Als je op een conclusie had gehoopt dan moet ik je telleurstellen. De toekomst en het heden behelst geen conclusie. Het wachten is op het einde van deze stomme film. Tot die tijd slijp ik mijn tong en ik hoop velen met mij. Ik vertrouw desondanks op mijn generatie. Of om met de woorden van Pete Townshend te spreken:

People try to put us down.
Yeah, I hope I die before I get old.
This is my generation
This is my generation, baby