Ontmoet je dubbelganger in de trein

Als je elke werkdag van Den Haag naar Amsterdam en terug moet reizen voor je studie, dan maak je nog wel eens wat mee, zeker de killing 50 minuten in de trein. Soms ga je wat leren, soms staar je als ’n zombie naar buiten (als je om 7 uur in de trein zit doe je dat nu eenmaal), en soms ga je mensen bekijken. Afgelopen week stond het laatste op de planning.

Ik stapte in op Den Haag Centraal, en zij op Leiden Centraal. Het was best druk, dus ging ze tegenover mij zitten. De meeste mensen gaan schuin tegenover je zitten om genoeg beenruimte aan zichzelf, en de ander te gunnen. Deze vrouw irriteerde mij eigenlijk al gelijk. Allereerst door d’r uiterlijk, maar ten tweede doordat ze RECHT tegenover me ging zitten, en ik mijn benen dus nergens meer kwijt kon. IRRITANT.
Normaal reken ik iemand niet zo snel af op zijn uiterlijk, maar deze vrouw had duidelijk nog nooit een goede kapper gehad en het woord make-up stond ook niet in haar persoonlijke woordenboek. Dat was al de 2^e ‘irritant’, ook al mag ik dat eigenlijk niet irritant vinden, het irriteerde me toch.

Het volgende waar ik me totaal aan ergerde was dat ze bij hetzelfde koffietentje als ik een hele hippe, kartonnen beker met koffie had gehaald. Nu snap ik dat iedereen graag koffie drinkt, maar als je 60+ bent ga je ergens rustig zitten om een lekker kopje koffie uit een stenen kopje te drinken, omdat je toch niets anders in je leven hebt te doen. Dan ga je niet uit een goedkoop (goed, dat valt ook erg tegen...), kartonnen bekertje koffie lopen lurken. Dat doen alleen mensen die haast hebben en hun enige rust moment de killing 50 minuten in de trein is. De 3^e ‘irritant’ dus; ze drinkt dezelfde koffie, uit het hetzelfde eruit ziende bekertje, van dezelfde koffietent.

Nu komt het leukste deel. Deze niet al te charmant uitziende dame had, ja nu komt het, dezelfde hippe koptelefoon als ik. OH MY GOD. Dat was niet zo leuk. Ik dacht dat ik met mijn Sennheiser PMX60 toch best een goede, hippe, voor jonge mensen aankoop had gedaan. Niet dus. Ik wilde echt zo snel mogelijk dit ding van m’n hoofd afrukken en ‘m in m’n tas doen, maar dat zou een teken van zwakte zijn, en ik ben alles behalve zwak natuurlijk. Dus bedekte ik de koptelefoon nog maar wat meer met m’n haar. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ‘ie bij haar een stuk minder charming, sexy en hip stond, maar toch, het is en blijft dezelfde koptelefoon... En daarbij dus ook een 4^e irritatie punt.

Daarmee vond ze blijkbaar dat ze nog niet genoeg op mij leek. Blijkbaar was het klassieke nummer van Beethoven waar ze naar luisterde niet helemaal waar ze naar zocht op dat moment, dus werd hetgeen waar de Sennheiser koptelefoon op was aangesloten uit de tas gevist. Nog een shock: ze had dezelfde iPod als ik. Ik dacht dat m’n ogen eruit vielen. Probeerde deze 60-plusser nu heel erg hip te zijn, of had ik van de een op de andere dag ineens de trends van komende 30 jaar gemist? Ja, de iPod bracht mij tot een 5^e irritatie punt. Waarmee deze vrouw ongeveer op nummer 1 stond op mijn ‘meest gehate mensen’ lijst. Gelukkig riep de meneer van de trein op dat moment om in een Surinaams accent dat we ‘binnen enkele momenten’ op Amsterdam Centraal zouden arriveren en wist ik zeker dat ik zo snel mogelijk mijn weg naar de deur naar buiten moest nemen.

Nooit meer wilde ik mijn dubbelganger van ongeveer 40 jaar ouder tegen komen, nooit meer.