Kiwi Stories: Departure

Voor degenen die het niet weten (waarschijnlijk de meeste die dit lezen), ik ben afgelopen donderdag naar Nieuw Zeeland vertrokken om daar m’n studie te gaan volgen. Zo dat is veel informatie in één zin.

Even een korte uitleg. Ik ben vorig jaar geslaagd voor mijn VWO diploma, en ik wilde in het buitenland studeren, waarbij mijn keuze op Nieuw Zeeland viel (naast de deur, hè). Maar aangezien daar alles andersom is (het is hier nu zomer, het is hier 12 uur eerder, het ligt aan de andere kant van de wereld, ze rijden hier links, ze lopen achteruit, oke, dat laatste was een grapje), is ook het schooljaar andersom. Waardoor de school in maart hier begint. Dus ja, wat doe je dan. Dan ga je eerst een half jaar bij de Free Record Shop werken (waar je vervolgens Dinand Woesthoff ontmoet, whiehoe!) en vertrek je na dat halve jaar richting Kiwi-land. En dát was dus afgelopen donderdag, op Valentijnsdag dus. Ja, ik had ook een leukere dag willen uitkiezen om weg te gaan, maar je hebt niet overal keus in, hè. Aanpassen is een kunst. Goed, back to the subject.

14 februari. The big day. Voorafgaand aan die dag had ik al enige uitstapjes met vrienden gehad om afscheid te nemen, had ik een hele berg aan afscheidscadeautjes gehad, en had ik gelukkig geen moment aan m’n keuze getwijfeld om voor zolang zo ver weg van familie en vrienden te gaan. 14 februari zelf was een hele rare dag. Ik had ineens een ’fanclub’. Zo noemen mijn vrienden zichzelf graag. Maar ja, er stonden ook wel rond de 15 man op Schiphol om mij uit te zwaaien, dus misschien toch een kleine fanclub (ook al prefereer ik toch wel de benaming vrienden).

In ieder geval. Ik liep daar op Schiphol, en toen zag ik ineens die ge-wèl-di-ge mensen van dat programma ‘Hello Goodbye’ (je weet wel, dat sentimentele programma waarin een interviewer mensen op Schiphol gaat vragen waarom ze op Schiphol zijn), gelukkig kwamen ze niet richting mij, althans nog niet. Want toen het echte afscheid kwam… Stond er ineens een vrouw naast m’n moeder die vroeg of ik in het programma wilde. Na enige twijfel, besloot ik het maar te doen, ja, ik geef toe, ik kick echt enorm op aandacht, media en publiciteit. Goh, en daar sta je dan, vragen te beantwoorden… Over van alles (ja, ga het maar kijken als het op TV komt!!!). Goed, mijn afscheid is dus vastgelegd voor tv-materiaal. Wel handig, aangezien zo’n afscheid toch nooit echt wordt opgeslagen in je hersenen door alle emoties van dat moment. Die mensen bleven ook gewoon echt rond me hangen tot ik door de douane was. Stalkers. Zo interessant ben ik nou ook weer niet hoor… We hebben helaas nog niks gehoord over wanneer het wordt uitgezonden of zo, en of het überhaupt wel wordt uitgezonden (maar hé, ik BEN speciaal, dus ze moeten het wel uitzenden… Soms moet ik me echt even inhouden… Zoals nu). Maar zodra ik iets hoor, weet, what ever, laat ik het jullie weten (alleen als jullie daar om staan te springen natuurlijk). Misschien breek ik dan nog wel het record kijkcijfers van Boer zoekt vrouw ofzo, je weet het nooit, hè.

Na alle drama van Hello Goodbye stond ik dan ineens bij de gate waarvandaan het vliegtuig van Singapore Airlines naar Changi Airport (Singapore) zou vertrekken. Na een slopende vlucht van ongeveer 12 uur (vooral verspild aan stomme spelletjes Tetris en 2 films) kwam ik aan in een tropisch Singapore. Vies, goor, warm was het daar. En daar moest ik dan nog 14 uur doorbrengen. Singing aya yippie yippie yeey… Na een aantal uur had ik Singapore wel gezien en ging ik maar slapen op het vliegveld. Uiteindelijk ging ik dan maar weer het vliegtuig in waar ik nog 10 uur moest spenderen. Het was veel krapper dan het eerste vliegtuig. En m’n rechterarmsteun zat los, die ik telkens als ik op m’n zij draaide (ik lig raar in een vliegtuig, maar ik kan echt totaal niet recht zitten) tegen mijn buurvrouw stootte. Oops. Maar ook die vlucht heb ik overleefd! En toen was het ineens: BIBI IN KIWILAND!

To be continued…