De echo van stilte....

We komen soms de meest wonderlijke dingen tegen in de submit. Maar aan deze bijdrage kunnen zelfs wij geen touw vast knopen. Daarom voor jullie een uitdaging. Wat bedoelt de schrijver van het volgende verhaal:

Half acht 's morgens met tegenzin zoek ik nog half slaapdronken mijn spijkerbroek in een schemerige kamer, de nacht gaat over in een nieuwe dag. God wat haat ik de winter, wat verafschuw ik de kou. Het was weer veel te laat, te veel gebeurt afgelopen zaterdag, te veel emoties die een mens kan bevatten, zoveel verdriet en boosheid die achterblijven, die een plek moeten krijgen, die rondtollen door je hoofd door haar hoofd.

Het galmt nog na in de hersenen. Ik ligt nog diep verzonken in bed, even tijd voor me zelf. Zoveel verdriet ligt achter in het huis, zo bedrogen door alles om haar heen. Bedrogen door haar meest dierbaren. Een Echo zonder galm omringt haar de laatste dagen. Een galm waar je wel op hoopt na die keukentafel explosie. Een Echo die niet komt, het is stil. Mijn hoofd maalt door.

Charlotte moet naar school, gewoon een dagelijks ritueel, wat hebben die meiden een vreselijk weekeinde achter de rug, ook zij heeft meer vragen dan antwoorden, hoe kon zoiets nu gebeuren? Wat moet ze er mee, ze houdt zo veel van haar moeder die zoveel pijn is gedaan. Samen stappen we de auto in, mijn ogen willen rust, willen weer dicht. Thuiskomend, op zoek naar de knop van het espresso apparaat. Ik verlang naar een slok koffie, naar een eerste hijs aan een Marlboro die nog op de grond lag, Lap Top aan even een doorgewinterd surf ritueel, pagina's flitsen voorbij, Telegraaf, Hyves, Fok, MSN, Outlook.

Wat heerlijk die slokken koffie. Even vergeet ik hoe kort de nacht was, even vergeet ik de ravage die is aangericht. Dralend komt dat blonde koppie om de hoek, slenterend de keuken in, ik geef haar een knuffel, geef haar de liefde die ze verdient. Zo puur zo eerlijk, nooit een dubbele bodem, zo in de steek gelaten door mensen die het liever niet willen zien, die ook slachtoffer zijn. Slachtoffer van zich zelf.

De galm echoënd, eerlijk, ben nou eens godverdomme eerlijk, eerlijk naar je zelf, eerlijk naar mij! Het gekonkel gaat door, het gekonkel heeft al zoveel verdriet aangericht, het blijft maar door gaan. Wie neemt hier een wijs besluit, zijn het dan de partners die zien wat er aan de hand is. Mijn hersenen zeggen, "nee schat er zijn twee verhalen, maar er is maar 1 waarheid, de waarheid die jij in pacht hebt!"

We sippen samen aan onze koffie aan een keukentafel die ons wel vertrouwd is. Maar de setting is anders, heel anders dan voor we samen in de auto stapten om van een wat achteraf bleek een memorabel weekeinde te gaan genieten. De echo galmt na, de echo van stilte....

Wat is er gebeurd? Wie het weet mag het zeggen...