Twinky in de auto

Hadewych (Twinky)
Sinds deze zomer is er erg veel in mijn leven veranderd, en het blijft maar doorveranderen. Niet alleen woon ik op mezelf (met eigen, werkende douche), ook ben ik achttien geworden en kan dus ineens alles zelf. Ik krijg blauwe enveloppen, mag zelf een nieuw paspoort aanvragen, sterke drank kopen (helaas nog steeds identificeren), en ik mag ook autorijles nemen. En daar zit toch een beetje een probleempje.

Het moet wel lukken hoor; bijna elke idioot haalt toch in een paar keer zijn rijbewijs. De één heeft er wat langer voor nodig dan de ander, maar zo goed als iedereen slaagt wel eens. Ik vrees dat ik bij de rest ga horen, want ik zie mezelf echt nog niet fatsoenlijk autorijden. Koppelingen, remmen, gaspedalen en schakels zijn echt teveel om allemaal tegelijk aan te denken, en behalve de herten, kinderen en zebrapaden die op de weg lopen zijn er ook nog eens andere auto’s.
Toen ik de zorgen hierover eens uitsprak tegen mijn opa, die zo lief als hij is mijn hele autorijd-traject gaat financieren, kwam hij met een briljant plan. Waarom zouden we niet eventjes in de cinquecento van mijn oma gaan oefenen op de parkeerplaats van de tennisbaan? Met bibberende benen stemde ik maar toe, want alles beter dan op je eerste rijles meteen een familie eendjes en een kleuter omver te rijden. Ik wist niet echt waar ik aan was begonnen.

Het ernaartoe rijden ging prima. Mijn opa is nog erg goed in veel dingen, en ook in autorijden. Hij is een ervaren rijder en kan goed omgaan in allerlei situaties. Ik heb nu flink wat jaren bijrijderervaring, dus samen waren we een team. We kwamen binnen de geplande tijd aan op de parkeerplaats, waar de ellende begon.

Ik deed de deur achter me dicht toe ik van de passagiersstoel opstond. Uit automatisme. En dat was eigenlijk een teken dat het niet goed zou gaan, maar ik negeerde het compleet en opende de deur opnieuw, met een zenuwachtige giechel. Eenmaal op de bestuurdersstoel gezeteld voelde ik me niet echt op m’n gemak. Al die pedalen, er was geen wijs uit te worden!

Langzaam legde mijn opa het hele gedoetje uit. Koppeling indrukken, sleutel omdraaien, schakelen, beetje gas, koppeling langzaam op laten komen… Kadoeng kadoeng en de auto stond stil.
Toch begon ik het na enkele pogingen door te hebben. Mijn lieve kleine voetjes moesten gewoon zichzelf blijven op de lieve pedaaltjes! Ze hadden gewoon een tedere benadering nodig! Zachtjes drukken, zachtjes op laten komen, zachtjes ietsje harder drukken en zachtjes remmen. Alleen aan die versnellingspook moet je wel flink rukken. (haha)

Eigenlijk had ik me ook enigszins druk gemaakt om niks. Als de auto eenmaal reed ging het hartstikke goed. Mooie ronde bochtjes, netjes tussen de parkeervakken door, ietsje harder, ietsje zachter, weer een bochtje enzovoort. En dan zo ongeveer in dat parkeervak remmen. (‘en lángzaam die koppeling’)

Na half uurtje had ik er genoeg van en gingen we weer naar huis (dat ging ook perfect, met hele mooie ronde bochtjes van mijn opa). De volgende opa-les gaan we schakelen. En achteruit rijden. En netjes parkeren. Enzovoort. Kun je nagaan hoe verschrikkelijk die rijlessen moeten zijn. Ik hou van mijn fiets.