COMA Deel VI

Na het eten, toen Steven in slaap was gevallen, kwam Lucas naar me toe. “Kijk. Ik moet het je vertellen. Ik vind dit ook allemaal vreemd en raar, maar toch is het zo. Weet je nog dat ik je vertelde dat Steven niet echt is en ik wel?” Ik knikte, het was allemaal zo raar. De ene dag was alles nog redelijk normaal: de dagelijkse politieke stoeipartijen, het weer, mijn reisbestemming. Ik dacht toen aan haar, haar nummer had ik nog, zou ik haar bellen? Ik dwaal af zoals vaker. Ja, ik herinner me dat nog.

“Toen jij een kind was… Toen had je toch ook een verzonnen vriend? Een vriend in je gedachten, die altijd bij je was? Sommige mensen blijven dat namelijk hun hele leven houden, hun eigen onzichtbare vriend. Of het een goede vriend is, is meestal maar de vraag. Ik ben schizofreen, en het raarste is dat mijn alter ego werkelijkheid is geworden. Steven is mijn avontuurlijke kant, de persoon die ik altijd al wil heb willen zijn… Op de één of andere manier is hij tot leven gekomen. De persoon die we vandaag zagen, die met het pistool… Hij was ook een schizofreen, hij kende mij van de kliniek. Hij schoot die man neer omdat hij dacht dat hij nu eindelijk doorgedraaid was. Hij wilde zien wie echt is… Op de één of andere manier weet ik dat Steven echt is. Ik ruik hem, ik kan hem aanraken, maar toch weet ik gewoon dat hij slechts mijn denkbeeldige vriend is. Ben jij ook schizofreen?”

Ik dacht na… Ik wist niet wat ik hiervan moest denken. Schizofrene waandenkbeelden die werkelijkheid worden? Vroeger had ik ook mijn imaginaire vriend, maar of die echt is geworden? Ik heb hem nog niet gezien. Psychoses zijn een taboe geworden dankzij genetische modificatie. Zat fysische problemen heeft men kunnen oplossen, de psychische zijn echter nog niet opgelost vanwege de controversie eromheen. In een samenleving waar kennis het ultieme doel is geworden, wil men liever niet herinnerd worden aan de personen die het nooit zullen bereiken.

Het lijkt me slimmer als ik gewoon zeg dat ik het inderdaad ben, in mijn eentje zal ik het namelijk niet snel redden. Ik moet zijn vertrouwen winnen, dus ja, ik ben schizofreen, al heel mijn leven. Ik heb het echter een lange tijd verzwegen aangezien ik ben was voor de reacties, ik ben mijn "nepperd" echter nog niet tegengekomen. “Gelukkig, ik was al bang, ik ken je namelijk niet en dacht even dat je ook een nepperd was. Volg me even, ik wil toch nog meer bewijs.” Ik wist al waar we naar toe zouden gaan, en ja, we gingen naar de dichtbijzijnste kassa. Even scannen en voila, mijn naam en foto verscheen op het display. "Ik weet genoeg, laten we gaan slapen. Morgen zal het denk ik een lange dag worden, we zullen de stad verder moeten verkennen."

Eerst even haar bellen. Hopelijk is alles goed met haar, ook al vrees ik het ergste. Zij schizofreen? Zouden echt alleen de schizofreens het hebben “overleefd”? Ben ik immuun? Is dit niet slecht iets lokaals? Wie weet gebeurt dit alleen in Midden-Europa en is de rest van Europa nog niet “besmet”. Net als vele andere Europese kinderen ben ik enigs kind. Wie moet ik bellen? Ik kan alleen haar bellen… Hopelijk… De mobomedia. Ik bel, geen antwoord, geen beeld. Aan de ene kant een geruststelling, aan de andere kant… Ach, wat had ik er nu aan als ze wel wakker was geweest? Ik ga slapen. Gelukkig had ik de deur goed op slot gedaan. Niet dat er nu iemand nog gaat stelen…