Horror op de werkvloer
Ik werk voor een Frans bouwbedrijf. Voor mij is dat werken in een gekkenhuis, alsof het allen dagen Halloween is.Het verschil is echter dat zij echt in hel, verdoemenis en verschrikkingen geloven, zij doen dat, omdat zij deze zelf creëren.
Ze schreeuwen de engste verwensingen naar elkaar hoofd, deurposten worden geschopt, bureautafels worden met een armbeweging schoongeveegd en kantoorapparaten vliegen langs je hoofd.
En ja er is zelfs trick and treats, want nadat je uitgescholden bent, je hebt een nietmachine kunnen ontwijken, je baas heeft net schuimbekkend zijn mobiele telefoon het raam uitgekieperd, wordt er vriendelijk aan je gevraagd om mee uit lunchen te gaan.
Zij kijken altijd lichtelijk verbaasd als je ze duidelijk maakt, dat het nu niet even uitkomt.
Tot mijn grote spijt, en ja ik voer aan dat ik toen nog naïef en onschuldig was, ben ik toen ik er twee dagen werkte, met mijn toenmalige manager mee gegaan naar McDonalds.
En als je the Shining,It of the Ring eng vindt, dan mag je jezelf gelukkig prijzen dat je dit nog nooit hebt meegemaakt. Het geslobber, het zien van half gekauwde voedsel zich verplaatsend van de ene mondhoek naar de andere, de stukken hamburger uit zijn mond die op jouw broodje belanden. Ik krijg het er nu nog koud van, na twee dagen was ik in een stuk minder naïef.
Mijn collega vond het genoeg geweest, zij hield van Halloween, maar inderdaad als geintje, eens in het jaar, wetende dat het allemaal nep is en de dag erna gewoon nog even nagenietend.
Zij vroeg of ik mee wilde doen, en ik ben altijd in voor plezier, zeker om de krankzinnigheid van werk te overleven.
Tijdens ons lunchuur, zijn we snel naar de Blokker gegaan en we zagen daar van die prachtige haarbanden. Zij kocht er een met vleermuizen en ik kocht er een met knaloranje pompoenen, die mee wiebelde op je hoofd, bij elke beweging die je maakte.
Verder nog wat slingers en we zijn weer naar werk getogen. Op de parkeerplaats hebben we onze haarbanden opgedaan, flink gelachen en daarna heel serieus de auto uitgestapt, op weg naar onze werkvloer. Wij werkten op de tweede verdieping van onze barak, en moesten dus nog wat trappen op, iedereen die we tegen kwamen, keek vreemd op, maar we zagen toch wel een glimlach op het gezicht. Wij lagen in een deuk, maar de Fransen haalden alleen hun schouders op en knikten vriendelijk naar ons, of ze keken naar ons met onverholen verbazing en liepen hoofdschuddend verder.
Wij bleven stug volhouden, maar we kregen niet de feed back die we verwachten, ze waren eerder stoïcijns, dan kwaad, eigenlijk geen reactie. Ach ja, ze waren al zo veel gewend, dat twee Nederlandse �dames�met vreemde uitdossing, geen verbazing meer opwekten.
Mijn vriendin zette de haarband al snel af, maar ik hield stug vol, ik maakte veel gebaar als ik belde, ik liep veel naar het kopieer apparaat, mijn pompoenen schudden heen en weer( en nee, niet die pompoenen voor degene die een �dirty mind�hebben, want dat was wel opgevallen).
Maar niets, ik was teleurgesteld en wilde de band al afzetten, toen ik net te horen kregen om naar mijn manager te gaan om een heikel probleem te bespreken. Dat betekende meestal direct, onmiddellijk dan wel meteen, dus er heel snel heen. Hij begon het probleem te bespreken en ik schudde veel met mijn hoofd ( in tussen vergetend dat ik de band nog niet had afgezet), hij keek me aan, had een grote grijns op zijn gezicht en zei: Sorry hoor, maar ik kan je nu niet serieus nemen. Ik keek hem aan en deed de band af en luisterde naar het probleem.
Terug op mijn werkplek, zette ik de pompoenen in mijn pennenbak( hebben ze nog jaren gestaan).
Toch heb ik me daarna afgevraagd, hoe ze mij niet serieus konden nemen, nee het hebben van woedeaanvallen die een kind van drie jaloers zou hebben gemaakt, was wel geheel normaal.
Nee, wij hebben hierna geen Halloween meer gevierd, de horror die Fransman heet, duurt nog steeds voort.
Stephen King, als je ooit nog inspiratie nodig hebt, kom gerust een keer langs,
Wedden dat het een nieuwe trilogie wordt?