De Villa deel 5: het Beest

De enige deur die er was, was aan de linkerkant, en Ben voelt aan de klink. Op slot. Zwaar ademend liepen ze verder de gang in. Het was een lange gang, maar alle deuren zaten op slot. Aan het eind van de gang was een raam, maar buiten was het te donker om iets te zien. Opeens hoorden ze weer het tikken van poten op de vloer. Ben drukte zijn handen tegen zijn mond om niet te gillen. Hij voelde zijn bloed in zijn hoofd suizen en besefte dat hij nog nooit zo bang was geweest.
'Harold,' kreunde hij, 'wat moeten we nou?'
Harold zei niets, en toen Ben opzij keek zag hij dat zijn vriend verstijfd was van angst.
'Harold! Zeg iets!' Ben schudde aan zijn arm.
'Ik weet het niet, jongen! We hebben echt een groot probleem. Kunnen we niet door het raam?'
'Vanaf de eerste etage?'
'Alles beter dan dat beest!'

Als een bezetene begonnen ze met hun zaklampen op het raam te beuken, maar het enige wat er gebeurde was dat er een klein barstje ontstond en dat ze een gigantische herrie maakten. Het geluid van het beest kwam steeds dichterbij, maar Ben durfde niet om te kijken. Hij ramde door op het raam en zag dat Harold hetzelfde deed. Opeens hield het geluid op, een paar meter achter hen. Tegelijkertijd stopten ze met op het raam beuken. Ze draaiden zich om en keken recht in de ogen van een snuivend beest. Ben kromp inwendig zo diep in elkaar dat hij het bijna echt deed. Het was het beest van het plaatje in het boek. Naast hem hoorde hij Harold piepen. Hij keek opzij en zag een donkere vlek zich uitspreiden over de voorkant van Harold's broek.

Opeens ging het beest iets rechter op staan, alsof het zich klaarmaakte voor een sprong. De gele ogen van het beest gingen van Harold naar Ben, en weer terug, waar ze bleven hangen op Harold. Harold piepte en drukte zichzelf zo dicht mogelijk tegen het raam. Het volgende gebeurde zo snel dat Ben nauwelijks tijd had om na te denken. Hij zag hoe de spieren van het beest zich spanden en op het moment dat het sprong, dook Ben naar de grond. Het beest sprong half over hem heen en landde boven op Harold, die een lange luide schreeuw losliet. Ben krabbelde overeind en rende, en rende, zo hard als hij rennen kon, naar het einde van de gang. Achter hem hoorde hij gegrom en was het geschreeuw van Harold opgehouden. Hij zocht naar de kamer met het lijk op het bed, want liever bij een dood mens dan bij een mensetende hellehond. Hij sloeg linksaf een gang in, en probeerde alle deuren. Op slot.

Hij rende verder en verder, sloeg nog eens rechtsaf. Hij zag twee deuren tegenover elkaar. De ene deur was dicht en hij probeerde de deur ertegenover. Die was open, en het was de kamer met het bed. Met een gil besefte hij dat Harold hetzelde lot stond te wachten als de vrouw. Ben kroop in een kast rechts van het bed. Hij trilde over zijn hele lijf en moest moeite doen om niet te huilen. Het kostte verschrikkelijk veel moeite om niet aan Harold te denken en wat er nu met hem zou gebeuren. Na een tijdje in de kast gezeten te hebben hoorde hij het beest over de gang rennen. Smakkend, alsof het lekker gegeten had. Pas toen hij het beest op de bovenverdieping hoorde draven, kroop Ben uit de kast. Hij opende de deur en liep naar rechts de gang op. Hij moest naar Harold toe, hij moest zijn vriend helpen. Ben voelde zich een sukkel omdat hij niet had geholpen toen Harold aangevallen werd. Hij rende zo snel en zachtjes als hij kon door de gangen. Het rennen ging moeilijk want zijn benen trilden. Toen hij rechtsaf de gang naar het raam insloeg zag hij aan het einde van de lange gang al iets liggen. Ben moest zichzelf bijna vooruit trekken, en toen hij bij het raam aankwam zag hij dat er niets meer van Harold over was dan een bloederig hoopje botjes. Harold was opgegeten, met huid en haar.

Komt Ben de Villa nog uit? Lees het morgen om middernacht in de laatste aflevering van de Villa!