Aanpiemeling
Afgelopen week heb ik vaak tot 's avonds laat opgepast bij mijn vaste oppasadres waar ik al meer dan vijf jaar minstens drie keer per week oppas, sinds dat het oudste kind anderhalve maand oud was. Op één van die avonden fietste ik om elf uur naar huis. Ik was nogal moe en verlangde erg naar mijn bedje. Die mensen wonen ongeveer drie minuten fietsen bij mij vandaan, en de weg waarover ik dan moet fietsen is ongeveer de grootste weg in het dorpje waar ik woon.Dat dorp is één van de rijkste gemeenten van Nederland. Het staat bekend om zijn villa's en dat het zo schoon is (het liep vorig jaar ook mee in het programma van schoonste gemeente van Nederland) met veel groen. De bewoners zijn veelal gezinnetjes en bejaarden. Ik woon nog met mijn ouders en broertje en zusje, maar daar gaat volgend jaar verandering in komen. Wij zijn niet zo rijk als de villabewoners in ons dorp, en wonen gewoon in een drive-inwoning oftewel ruim rijtjeshuis.
Toen ik vorige week dus naar huis fietste verwachte ik gewoon het rustige ritje naar huis zoals altijd. Het was wel donker, maar de straat was door lantaarns goed verlicht. Ook reden er nog wat auto's op de weg en ik had geen enkele reden om te bedenken dat deze weg misschien niet zo geschikt was voor een meisje zoals ik op dit tijdstip.
Ik fietste flink door, want met elke meter was ik dichter bij mijn warme bed. Opeens floot er iemand naar me. Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd; zouden het mijn ouders zijn die de honden uitlaten? Dat was onwaarschijnlijk, want dat doen ze meestal om tien uur. Iemand uit het dorp? Op dit tijdstip? Ik keek in de richting van het gefluit en daar stond iemand die ik helemaal niet kende.
Hij had zijn broek op zijn enkels en stond met zijn geslachtsdeel in zijn hand naar me te grijnzen. Nadat ik van dit beeld was bijgekomen riep hij nog of ik zin had. Nee bedankt, en ik fietste weer verder in de richting van mijn bed. Om te slapen, welteverstaan.
Toen ik lekker warm onder de dekens lag bedacht ik me ineens dat ik ook best iets anders had kunnen doen. Wat zou er zijn gebeurd als ik om was gedraaid en naar hem toe was gefietst? Ze zeggen dat verkrachtingen voortkomen uit agressie en niet uit aangetrokken zijn tot iemand, dus wat had er kunnen gebeuren? Ik had gewoon voor hem kunnen staan en heel minachtend naar zijn piemie kunnen kijken, of heel droog kunnen zeggen dat ik vandaag geen zin had maar misschien morgen wel, of zelf ook mijn broek kunnen laten zakken, dan weer ophijsen een weer doorfietsen of iets anders waar hij niet op had gerekend.
Maar of dat zo verstandig was geweest is ook nog de vraag. Zoveel mensen liepen er nou niet rond op straat en de zijstraat waar hij in stond was wel erg dicht bij het bos, waar hij me best naar toe zou kunnen slepen, want zo groot en zwaar en sterk ben ik niet, en die zelfverdedigingcursus van drie jaar geleden zou ook wel niet zo effectief zijn als je er niet zo uit zag als de zwaarlijvige juf.
Achteraf kon ik ook nog de politie bellen. Ik zou hem kunnen aangeven, de vraag is alleen waarvoor. Zo erg viel hij me niet lastig, nafluiten en -roepen gebeurt wel vaker, ik maak alleen niet zo heel vaak mee dat iemand zijn piemeltje aan mij laat zien. Misschien zou je het kunnen zien als een aanpiemeling. Stel je voor dat ze hem dan op zouden pakken en dat ik dan hem zou moeten uitkiezen uit zo’n rijtje mannen achter een ruit, allemaal met hun broek op hun knieën en geslachtsdeel in hun hand.
Van dit alles is helaas niets terecht gekomen. Ik was nou eenmaal gewoon door gefietst. Ja, ik had wel getssst, maar dat was vast niet zo hard dat hij het had gehoord. Misschien doe ik bij de volgende aanpiemeling wel iets heldhaftigs.