Battle of Music
Bij ons thuis is er oorlog uitgebroken, en ja, ondanks de Werelddag van de Vrede, woedt deze nog in alle hevigheid door.Het is een strijd tussen ouders en kinderen
Wij, ouders, houden van Corvus Corax, Tanzwut, Rammstein, Oomph . Volgens ons komt deze muziek het beste ten gehore als het hard wordt gespeeld, hard wordt bekeken en hard wordt meegezongen.
Dus na de gedane arbeid van overdag, willen wij graag relaxen bij het bekijken van de live DVD’s van onze favoriete bands.
Onze kinderen echter vinden het een takkenherrie, de jongste klaagt, vraagt of de muziek niet wat zachter mag, ik kan mijn eigen muziek niet horen, gaat naar boven en zet de koptelefoon maar op.
Aha, deze slag hebben wij gewonnen.
De oudste schreeuwt bij binnenkomst, dat de muziek wel wat zachter mag, zij kan niet communiceren, pakt de afstandsbediening en zet de muziek van 25 naar 8.
Deze slag is voor de kinderen.
En dan de grootste strijd, het meezingen, de kinderen kijken elkaar aan, zuchten, slaan de ogen omhoog en de oudste drukt de jongste tegen zich aan en zegt "ik heb zo’n medelijden met je,"waarop de jongste verzucht gelukkig gaan ze weer een week weg in oktober".
Ze hebben alles al geprobeerd, het stiekem opnemen van mijn zangkunst en deze voor iedereen die het maar horen wil, afdraaien. Het constant aan het hoofd zeuren, met onzin vragen, zodat je de koptelefoon moet afzetten en het gezang moet stoppen.
Ik heb een sterk vermoeden, dat wij tegen een sterke coalitie strijden, sinds kort doet ook schoonzoon zijn duit in het zakje.
Vroeger werd er nog wel eens Rammstein in de auto gedraaid, maar helaas is dat over. We luisteren met gekromde tenen naar Norah Jones, Beef, Drum N Bass, Acda en de Munnick.
Ze kijken elkaar hoofdschuddend aan als ik mijn Rammstein T-shirt draag, vragen zich af hoe zij aan zulke ouders komen, vragen zich zelfs af, of ze toch niet uit de rode kool komen.
Wij ouders kijken elkaar hoofdschuddend aan, vragen ons af of ze bij geboorte niet verwisseld zijn.
Zo gaat onze strijd verder, maar met een glimlach, ik bedenk me ineens hoe verschrikkelijk ik de muziek van mijn ouders vond, Zangeres zonder Naam, Jim Reeves en het kijken naar Op Vollen Toeren. Helaas gingen mijn ouders nooit naar meetings met gelijkgezinden.
Kinderen, het is nog maar 5 weken totdat ik weer mijn medestanders in muziek zie, ik weer het beest mag uithangen en ik me weer veel in mijn zwarte kleren mag laten zien, zonder commentaar.
En lieverds, ik ben van plan om weer veel nieuwe muziek in te slaan.