Etspytmyso di nomino Patri, Fili, et spiritu Sancti
De Paus heeft zijn spijt betuigd voor het bespreekbaar willen maken van de geschiedenis van de Islam, een geschiedenis waar je na het lezen van een bladzijde of veertien al gauw concludeert dat haar succes voornamelijk te danken was aan de beschikbaarheid van ijzererts en de kennis daar scherpe steek- en houw'wapens van te smeden. De islam is nooit een religie van bekering geweest, maar een van onderwerping en -als de kafirs tijdelijk te sterk bleken- politieke intrige. Het christendom heeft het de eerste driehonderd jaar volgehouden om met muziek en preken haar volgelingen te recruteren, de islam heeft in honderd jaar na het begin van de beweging het gebied tussen Portugal en Pakistan met geweld onderworpen, daar ligt haar oorsprong. Dat bespreekbaar willen maken wekt de woede van de islamitische wereld, dus is de enige juiste reactie op die woede het aanbieden van je excuses en de 'religieuze gevoeligheden' in de toekomst te vermijden. Dat de daad bij de moord gevoegd is, dat er aanslagen op kerken en lynchpartijen hebben plaatsgevonden als reactie op de uitspraak van de leider van de christelijke kerk wordt geroutineerd weggerelativeerd.
Hier vind je de Constandse-lezing van Hans Jansen over deze manier van politiek.
Als er mensen bedreigd en gedood worden omdat een religieus leider een uitspraak citeert waarin de islam beschuldigd wordt gewelddadig te zijn, dan is een spijtbetuiging nonsens, zijn woorden zijn immers onderstreept door de woedende islamieten zelf. Zaak is dan dat de Paus voet bij stuk houdt, zonder de intentie te willen beledigen. De geschiedenis bestuderen moet nooit onder invloed van geweld verboden kunnen worden.
Dat de Mohammedan hiermee wegkomen is kenmerkend voor de manier waarop er in de Westerse politiek met geweld in de islam omgegaan wordt; het wordt comfortabel als een begrijpelijke uiting van frustratie uitgelegd, en de schuld wordt bij Amerika, een Joods komplot of andersoortige nonsens gevonden. De man die de dialoog zoekt moet zijn excuses aanbieden aan diegenen die schreeuwend van bloeddorst tot geweld (willen) overgaan.
Zoiets heet 'zelfislamisering' en vertegenwoordigd een type lafheid die we ook in de vorige eeuw tijdens de germanisering hebben kunnen zien.
En daar waren we achteraf ook niet bijster trots op, maar -altijd de nuance zoekend- het zal de post-islamitische Nederlandse filmindustrie ongetwijfeld een mooie stimulans geven.