Interview met H. van der Made, nr 6 van de PNVD

Wegens het aanhoudende hysterische gezeur over die ondergrens -en de terechte klacht dat er zo weinig aandacht aan de andere punten wordt besteed- nu een interview met iemand die pleit voor het oprekken van de bovengrens: Maak kennis met Hector van der Made.

De PNVD lijkt een patent op typische achternamen te hebben. Norbert 'de Jonge', 'Marthijn'...

"Ja, [lacht] het ijs was snel gebroken. Het is een leuk toeval, maar meer ook niet. Mijn kandidatuur is overigens nog niet definitief, ik ben gevraagd als lijstduwer, mijn aanwezigheid kon de achterban van de PNVD wel eens verviervoudigen en dat is hard nodig om de inschrijving te realiseren. Maar als ik de politiek in ga moet ik in mijn priveleven misschien de nodige offers brengen, vandaar nog een slag om de arm."

Wat trekt U zo aan in de PNVD? De partij is in de media genadeloos afgebrand als 'de pedopartij'...

"Die hysterie is natuurlijk begrijpelijk, daarom denk ik dat ik met mijn aanwezigheid de focus kan verleggen. Kijk, de media beheersen in dit land het politieke klimaat. Als je door dezelfde deur gaat als de journalistiek dan krijg je de ruimte op het politieke speelveld. Doe je dat niet, dan wordt je door de zelfuitgeroepen geestelijke gezondheidszorg van Nederland weggezet als gestoord, als labiel. We hebben het allemaal gezien bij Pim Fortuyn, een man die toch uitstekend wist waarmee hij bezig was maar wiens politieke werk volslagen onmogelijk werd gemaakt door de gevestigde orde, tot en met de moordaanslag toe."

Bent U bang voor wat hem is overkomen?

"Tot op zekere hoogte. Kijk, ik ben natuurlijk niet bang om dood te gaan [lacht]. En ik denk dat de media na de executie van Fortuyn geschrokken is van haar eigen instincten. Het gaat mij meer om het moeten opgeven van mijn priveleven, ik ben erg gelukkig momenteel en wil dat graag zo houden."

Waarom zou de media U dat willen ontnemen? U doet strikt gezien toch niets onwettigs?

"Dat is waar, maar necrofielen maken momenteel gebruik van de mazen in de wet, eenmaal bekend zouden die mazen onder invloed van de media gedicht kunnen worden. Aan de andere kant is het hoog tijd dat ook wij gaan emanciperen, wij leven al zo ontzettend lang ondergronds [lacht] dat het verstikkend [lacht nog steeds] gaat werken. De PNVD blijkt een prima partij om onze belangen te verdedigen, vandaar dat er een zeker optimisme is gegroeid onder de necrogemeenschap in Nederland."

Kom je de necrofielen -net zoals de pedofielen- ook in bepaalde beroepsgroepen tegen?

"Dat spreekt natuurlijk vanzelf, je wilt het liefste je leven zo inrichten dat je zo gelukkig mogelijk bent. Ik werk in hetzelfde verpleegtehuis waar Norbert rondliep, maar heb daar overigens geen contacten, ik val meer op jong-overledenen. Ik heb thuis een ontzettend mooie vriendin die aan anorexia gestorven is, en sinds haar balseming ben ik zielsgelukkig. Soms neem ik wel eens een andere partner mee naar huis -ook necrofielen hebben een uitgebreid netwerk- maar uiteindelijk wint de liefde het altijd. Maak je overigens geen zorgen, ze heeft in haar codicil duidelijk aangegeven met mij haar dood te willen delen, voor de wet is er dan niets verkeerd. Als je als terminaal mens je lichaam ter beschikking stelt dan kunnen mensen vanuit een bepaalde beroepsdicipline daar over beschikken. Wat je als necrofiel dan moet doen is zorgen dat je in een gekwalificeerde werkkring terecht komt. De nabestaanden hoeven niets meer te weten dan dat hun dierbaren na hun dood 'de wetenschap' van dienst zijn."

Waarom wilt U dit dan in de openbaarheid brengen? Bent U niet bang dat U dezelfde soort maatschappelijke weerstand wakker zal maken als de mensen die sex met kleine kinderen nastreven moeten ervaren?

"Ook hier is sprake van een ongenuanceerd stuk onbegrip. Pedofielen en necrofielen worden afgespiegeld als wrede monsters, terwijl wij mensen zijn die opbloeien als wij een relatie aangaan met de partner waar we van houden. Bij necrofielen is het zo dat er tijdens de vroege pubertijd een fascinatie aanwezig is die het 'rouwen' om overledenen definitief maakt, een necrofiel voelt een uiterst diepe en mooie liefde voor een overleden mens. Van overleden mensen denkt men doorgaans niets dan goeds, in die richting moet u zich een voorstelling maken. Na de dood bloeit de liefde van een necrofiel op tot hoogten waar levende mensen alleen maar van kunnen dromen. Met de moderne balsemingstechnieken kunnen ook wij een uiterst gelukkig bestaan leven. Er zijn onderhand voldoende sociologen en psychologen die verrast moeten erkennen dat ook deze vorm van sexualiteit het mensenleven verrijkt, en daarom uit de taboesfeer gehaald moet worden. In de rechten van de mens worden ook wij beschermd, dus wettelijk gezien kunnen wij allang ons bestaansrecht claimen."

Maar hoe moeten wij ons dat voorstellen? Komt een necrofiel met zijn/haar partner op familiefeesten? Vier je de sterfdag van de partner? Moet een medewerker van de thuiszorg ook de overleden partner onderhouden bij een gehandicapte necrofiel?

"Ja, we vieren de sterfdagen natuurlijk, omdat dat de huwelijksdag is. Ik ben al zestien jaar verbonden met mijn vriendin, en ze is in die jaren nog altijd even mooi en lief als de dag waarop we partners werden [lacht]. Maar zonder gekheid, we koesteren onze privacy, hoeven niet zo nodig met onze partners te leuren. Tenzij men een open relatie heeft, dan vindt er -zoals ik al eerder zei- wel eens partnerruil plaats. Maar de 'vivafielen' hoeven zich niet nadrukkelijk te verplaatsen in onze gewoonten en gebruiken, we zouden alleen een wetmatige erkenning erg op prijs stellen. Wij zijn ook mensen die vanuit een gevoel van liefde gelukkig worden, we zijn geen monsters die alleen maar op verkrachting en onderwerping uit zijn."

Maar het samenleven met een willoos lichaam is toch ontzettend eenzaam? En kan ook op een vlucht lijken, je zult nooit meningsverschillen ervaren, je bent als necrofiel altijd degene die bepaald wat er gebeurt..

"Dat onterechte argument hoor je ook vaak richting pedofielen. Kijk, niemand kan een relatie onderhouden die gebaseerd is op verkrachting. Je wilt gelukkig worden, en dat kan natuurlijk onmogelijk door diegene waar je van houdt ongelukkig te maken, dat zie je ook bij pedofielen. Een overledene leeft altijd voort in de herinnering, en iedereen weet dat het juist de dood is die gevoelens van verbondenheid wakker maakt, die genegenheid en liefde oproept. Bij necrofielen is dat ook, maar dan nog veel sterker. Wij houden zielsveel van onze partners, zij leven bij ons veel sterker voort in de herinnering dan bij de niet-necrofiele mens. Daarom zullen wij ons nooit op een manier gedragen die schennend zou kunnen zijn voor onze partners. Wij vinden dat de tijd rijp is om dat voor te leggen aan de nabestaanden, zodat zij onze oprechte intenties erkennen en ons ook een gelukkig leven gunnen. Niet door ons meteen te integreren in hun belevingswereld -die toch erg verschillend is- maar gewoon door respekt te uiten. Dat is het doel. En dat is ook het doel van de PNVD, daarom heb ik me bij hen aangesloten. We wachten eerst de reakties van de maatschappij af, als die weer net zo ondoordacht, ongenuanceerd en hysterisch zijn als richting onze pedofiele vrinden dan blijven wij lekker ondergronds" [lacht ruimhartig].

Een laatste vraag, wat denkt U wat de erkenning van necrofilie voor meerwaarde aan de maatschappij te bieden heeft?

"Ik weet zeker dat het besef van liefde voor een overledene mensen laat reflecteren hoe ze over hun levende partners denken. Als je als necrofiel laat zien dat de mens per definitie tot de puurste liefde in staat is na de dood van een partner, waarom zou je dan zoveel moeite steken in het verzetten van het liefhebben van je partner terwijl die nog leeft? Kijk, bij necorfielen is het een aangeboren kwestie, wij voelen ons alleen aangetrokken tot overleden partners, maar houden daar zielsveel van vanuit een algemeen menselijk instinct. Necrofilie respekteren is beseffen dat je altijd van elkaar houdt, en dat alleen je eigen ego de ware liefde in de weg zit. Dat lijkt me toch een hele verbetering van de relaties zoals die nu in een willekeurige maatschappij te vinden zijn."