De aanslag beleefd vanuit London

En dat is het erge van die dag, ik heb tot het moment dat ik weg MOEST TV zitten kijken. Opeens voelde ik me toch niet zo ontzetend op mijn gemak. Ik weet nog goed dat ik bedacht "Ik woon in London, dit is niet de veiligste plek in de wereld op het moment". De plek in London waar ik woonde was trouwens nog geeneens een heel erg boeiende plek voor een bebaard persoon die zich volplakt met explosieven. Een kleine wijk die op de grens lag van "Zone 1 and 2", eigenlijk net ver genoeg buiten het centrum om je niet zo heel druk te maken. Het dichtsbijzijnde grote gebouw was Earls Court Exibiton center, waar Madonna nogal eens optreed met concerten tijdens een Tour. Aangezien Madonna op dit moment geen Tour had, of in ieder geval niet in de buurt van het genoemde centre was maakte ik me daar niet zo heel erg druk om.

Hetgeen wat mij wel nogal verontrustte was de locatie van mijn werk. All Bar One LSQ. Een vrij grote en populaire bar "Bang in the middle of the west end", duizenden toeristen die dagelijks via Piccadily Circus over Leicester Square (LSQ) heen wandelden om vervolgens na een drankje op ons terras naar Trafalgar Square te gaan lopen. Een plek waar een vliegtuig ook een grote hoeveelheid schade aan zou kunnen richten, en als je het slim bekijkt maar een minuutje of 5 laag vliegen van Heathrow Airport vandaan.

Genoeg om je een beetje zorgen om te maken als je in de lege metro stapt omdat je toch wel moet gaan werken aangezien het eten op is en er geen geld in je zak zit om nieuw te kopen. Van de honderden keren dat ik in de Tube heb gezeten is deze dag de enige geweest waarop ik een volledig metrostel voor mezelf had. En dat terwijl het op een normale dinsdagmiddag normaal gesproken zo druk was dat je moest duwen om de metro in te komen. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming bleek al snel dat ik niet de enige in London was die besloten had dat LSQ niet de veiligste plek in de stad was. De mensen die daadwerkelijk aanwezig waren zullen er vast een erg goede reden voor hebben gehad. Maar lang bleven ze allemaal niet. Er stonden geen rijen voor de bioscopen en waar een normale dinsdagavond toch zeker een paar duizend pond omzat bevatte ben ik op elf september 2001 vooral bezig geweest met melk opkloppen voor mijn eigen cappucino. Er zijn zeker wel klanten langsgeweest, want eenmaal op LSQ is dat bomwerende glas van die grote bar toch wel weer een veilig gevoel. Maar veel meer dan 20 verschillende mensen heb ik niet gezien in de bar op die avond, de personeelsgroep meegerekend die trouwens al snel van tien man gereduceerd werd toch een "skeleton crew" van drie.

De terugreis die wederom angstaanjagend rustig was leek een eeuwigheid te duren, ik had ondertussen een zestal uren zonder nieuwe informatie gezeten, immers hadden we geen radio of TV beschikbaar en de selectie aan klanten die binnenkwamen waren dermate slecht geinformeerd dat wij ze nog nieuws konden vertellen. Eenmaal thuis heb ik de nacht doorgebracht met het bekijken van de vele videobeelden die in de voorgaande uren los waren gekomen. Waar de gemiddelde mens alles met brokjes tegelijk aan informatie binnen heeft gekregen ben ik van "Er zijn vliegtuigen in het WTC gevlogen en misschien is het een aanslag" naar videobeelden gegaan die weergaven hoe de gebouwen tot stof werden geruduceerd. Opeens zag ik allerlei mensen uit een torenhoog gebouw springen en mensen rondlopen die een laag van WTCstof over hun hele lijf heen hadden zitten. Ik zag de beelden van de vliegtuigen nog eens, en nog eens, en nog eens. Die nacht heb ik besloten London achter mij te laten. De nieuwigheid en de leuke verhalen waren toch wat standaard aan het worden, ik voelde me onveilig en besloot dat de polder van Utrecht toch een stuk veiliger klonk.

Met het vertrekken uit London ben ik trouwens niet de enige geweest, ikzelf weet al van vier Polen en drie Australiers die dezelfde stappen hebben genomen. London voelde niet veilig. Dit soort dingen heeft zelfs de IRA nooit veroorzaakt...