Met Elkaar Op De Vuist

De heterofiele toeschouwers die hier speciaal voor naar de hoofdstad komen maken dankbaar gebruik van de misvatting dat het tolereren van deze overdrijving hun denkwereld verruimt, hun autoriteit binnen elke willekeurige discussie laat groeien. "Ik tolereer actief een stelletje kraaiende woepsnichten, ik weet wat er in de wereld speelt". En zo worden we er allemaal wijzer van, zonder slimmer te worden, maar dat is nou juist weer zo prettig. Als hippe politici tijdens actualiteitenprogramma's stellen dat slimme mensen homosexualiteit in deze verschijningsvorm ervaren als een verrijking, dan weten de luie stomkoppen wel waar ze wezen moeten: vooraan, langs de grachten met trotse, zelfvoldane smoelwerken. Buitenkansje om de illusie van wereldwijsheid uit te kunnen dragen, zeker omdat de media natuurlijk volop aanwezig is. Eventjes in beeld op het NOSjournaal en je promotiekansen bij de overheid schieten omhoog.

Los daarvan heeft homosensualiteit me altijd oprecht weten te boeien. De rugtoeristen zijn volop aanwezig in de muziek- en theaterwereld, en ik toevallig ook. De kwaliteit van hun werk heeft meestal niet te lijden onder hun beroepsgeaardheid, op sommige iets te zelfingenomen boybandzangertjes na dan, en die kraak je eenvoudig in stukken met de in de heterowereld ruim op voorraad zijnde discriminerende tyfusgeintjes en kankeropmerkingen, waarbij 'spermaboerende pisnicht' zelfs nog als koosnaampje te verkopen valt. Waarom die wereldwijde, bijna instinctieve afkeer tegen homo's? Waarom moeten mannen stoer zijn? En waarom willen we toch zo graag -als kleine ventjes al- begrepen en bewonderd worden door meisjes?

Dat laatste is natuurlijk simpel, meisjes hebben een onweerstaanbare onderbuikanatomie en kunnen daarnaast ontzettend lief, ontroerend slim en betoverend mooi zijn. Het ventje die dat als eerste allemaal tegelijkertijd weet te scoren is zelf de stoerste, de coolste en de slimste van de groep. Alhoewel hij er dan natuurlijk nog geen idee van heeft dat er nog wat ingrijpende verassingen om de hoek zullen liggen, de denkwereld van jongens en meisjes is niet altijd hetzelfde. En hun taktiek tijdens confrontaties ook bepaald niet. Gelukkig maar, praktisch de hele kunstwereld -op die paar homo's na dan- draait op de eeuwige oorlogen tussen kut en lul. De mooiste gedichten, de prachtigste songs en de meest hartverscheurende boeken hebben een clash of organs als oorsprong. Mannen en vrouwen, twee planeten. Profeten, kerkvorsten, politici en andersoortig tuig waren zonder deze eeuwigdurende poel van wederzijds onbegrip totaal onnodig. De homowereld kent natuurlijk ook haar akkefietjes, maar meestal kunnen de heren het uitstekend met elkaar vinden. Ik vermoed dan ook dat afgunst een van de pijlers van de historische homohaat is. Die gasten zijn te vrolijk, te geil, te grappig en te opgeruimd. Ze hoeven zich niet proberen te verplaatsen in denkwerelden die voor hen volslagen onbekend en onlogisch zijn (vrouwen en kinderen) en weten zich prima te vermaken.

Dat is wat de heterosloven nijdig maakt. Want het zijn altijd de uitbundige nichten die het moeten ontgelden, wie stoort zich nou in godesnaam aan die in een rijtjeshuis gewortelde pottenpartners, die de wereld aan zich voorbij laten gaan met een burgerlijk bestaan dat door het ontbreken van 'een man' dermate saai geworden is dat het gewoon geen enkele vorm van voldoening schept om je daar tegen af te zetten. Kinderen met veel hol overleg opvoeden, drie maal daags afwassen en samen ramen zemen als uiting van homosexuele trots scoort niet. Nijdige celluloidverkwistende subsidiesexisten als Marleen Gorris daargelaten slaan provocerende lesbo's nog geen deuk in een pakje maandverband. Who cares.

Waarom ik zo stellig durf te zijn? Desmond Morris -iemand die betaald wordt om bioloog te zijn- heeft dat ooit es voor de BBC onderzocht. Hij wilde een sluitend antwoord op het verschil in sexdrive tussen kut en lul. Dus leek het hem slim om dat te onderzoeken bij homosexuele koppels. Dat verhaal van die in verveling gemummificeerde lesbo's kwam je daar tegen. Oerburgerlijk huishouden, stereotype plompe, gecoupeerde pot en fragiel, onderdanig potje, huisje poetsen en met een superieure grijns kinderkleertjes strijken. De pot had een glanzend motorfietsje in de garage, jammer dat ze met een helm op haar laatste uiterlijke vrouwelijke kenmerken verloor. Huisje, boompje, kindje. Routine, rust en mannenhaat.

Maar dan de heren. Camera zoomt uit, want die massa krioelend vlees verdient een totaalshot. En de resolutie van je tv is te laag om goed te kunnen zien wat er precies gebeurt, alhoewel je eerste vermoeden natuurlijk raak is. Een of ander homostrandfeestje met hon-der-den mannen, die allemaal met elkaar doen wat je alleen van een vrouw krijgt als bewijs van goed gedrag. Het enige wat je in dit gezelschap hoeft te presteren is een consequente erectie overeind houden, iets waarmee men weinig moeite lijkt te hebben. UItpuilende zakdoeken in kontzakken geven met hun kleur duidelijk aan welke vorm van perversiteit zonder inleidend gesprekje beoefend mag worden, en de muziek staat overigens zo hard dat praten niet eens mogelijk is. Zolang er Remia vloeibaar is, is het feest. Je hoeft geen huis te bouwen, kind op te voeden of boom te planten, hoogstens een beetje trainen in de sportschool en je voedselinname in de gaten houden. Homosexuele mannen krijgen elkaar op een presenteerblaadje. Heterosexuele stellen moeten hun wederzijdse sexuele aantrekkingskracht met veel onderling begrip, geduld en communicatie wakker houden, homosexuele mannen gaan na het werk gezellig een beetje rondneuken. Zij wel.

De homohaat wordt ook aangewakkerd door de religieuze opvoeding. De meeste politiek-religieuze bewegingen bestaan om zichzelf de grootste te laten worden zodat de moordlust richting andersdenkenden uiteindelijk afneemt en de door de lokale god ingefluisterde staatsinrichting in alle betrekkelijke rust kan laten zien wat ze waard is. En in een wereld van volgzame gelovigen moeten we natuurlijk gezinnen hebben met veel kindertjes waarin iedereen altijd een beetje ongelukkig is, anders gaat men niet op zoek naar de fantasietroost. Vrolijke, welvarende gezinnen met verliefde ouders zijn geen pijlers van de wereldzending, ellende en eenzaamheid -in de juiste mate- laten een religieuze beweging groeien. Maak als religie de kloof tussen man en vrouw zo wijd mogelijk, en men hunkert eenzaam en sacherijnig naar god's liefde. Dan zijn homosexuele mannen een zware ergernis, een ongrijpbare irritatie. Ze zijn nergens mee te chanteren, je kunt ze niet eenzaam maken, ze hebben geen ontzag voor een hel omdat ze te weinig ongeluk kennen om zich dat voor te kunnen stellen. Omdat ze uiterst moeilijk geestelijk in gijzeling te nemen zijn stuurt de religieuze elite -handig de afgunst uitspelend- de hatende horde godsvrezenden op ze af. We zijn allemaal god's scheppingen, behalve homo's en mensen die toevallig aan de regels van een andere profeet onderhevig zijn, dat moet en mag allemaal dood en kapot.

Maar ik wil natuurlijk ergens heen. Want er is een les in het homomannenfeest. En dat kon nog wel eens de meest bevrijdende ervaring in een mensenleven zijn. Binnen de Mohammedan wordt gedicteerd dat een man zijn vrouw moet zien als een akker, en als de boer meent het land te moeten bewerken dan moet hij dat vooral doen. Tijdens de irrigatie wordt hem dwingend geadviseerd aan Allah te denken, waarschijnlijk vanuit de bedoeling om te voorkomen dat hij zijn vrouw per ongeluk aardig gaat vinden. Dat kom je ook bij de orthodoxe christenen tegen. 'Oh God, oh Jezus, ik kom' klinkt misschien als een vroom gebed, maar het is natuurlijk een uiting van een bindingsemotie, daar zijn de sexuologen achtergekomen. Een beetje orgasme stuurt een hormoon door je bloedbaan waardoor je je op je gemak gaat voelen bij je vriendje/vriendinnetje, daarom grijpt de kerk/moskee ook op dat moment in, men houdt de eigen belangen goed in de gaten. Voel je bij je orgasme iets dat op liefde en/of geborgenheid lijkt? Denk dan meteen -en alleen!- aan onze god, dat is je enige betrouwbare partner!

Maar de homosexuele mannen, vrij van elke religieuze verplichting tijdens het sexen, die ervaren die verbintenis met elkaar. En daar wordt je vrolijk, opgeruimd, ontspannen en gezond van. En vooral onafhankelijk. Je ontmoet god in elkaar tijdens het rondneuken en voelt geen behoefte meer om een imam of dominee als intermediair in te schakelen, die heeft immers altijd een verborgen agenda, wil zijn god tussen jou en je partner steken. Toegegeven, je krijgt er uitstekend bestuurbare samenlevingen van -en dat is natuurlijk ook de bedoeling- maar nu we onderhand zover zijn dat we zelf kunnen voorzien in onze welvaart en veiligheid begint die religieuze interventie overbodig te worden. En kunnen we voorzichtig in de leer gaan bij de homosexuele mannen.

Vooruitlopend op een vrije, gelukkige wereld stel ik daarom voor dat we elkaar vanaf Zaterdag de hand reiken, maar dan op die manier waar de homosexuele mannen zoveel spiritueel genot aan beleven. Grijp elkaar bij de prostaat, een ervaring die je verlicht boven welk vrijdaggebed dan ook. Maak je eigen godhormonen aan, zonder drugs, drank of dominee. Geef je over aan een échte verruiming van je denkwereld, blijf niet als een politiek-correct preuts kantoorbaasje aan de kant van de gracht staan jaknikken, maar spring ertussen! Als de politieke religie verdwijnt, verdwijnt de onderlinge haat vanzelf. Ga met elkaar op de vuist voor de wereldvrede, een wereld waarin iedereen weet hoe je je eigen god wakker maakt! Maak van de zondag weer een echte religieuze dag, bijvoorbeeld in de Cockring in Amsterdam. Neem gerust je vrouw mee, in de darkroom is men niet zo kieskeurig. En de kinderen dump je in de opvang, hebben de lesbo's op die dag ook wat nuttigs te doen.

Deze driedubbele vakantieaflevering sluit ik af met een liedje van Right Said Fred, een van de voorlopers van dit gedachtengoed. Ik hoop dat ook deze Zaterdag dit Psalm weer over de grachten zal schallen.

Ik reik U allen de hand,

ArchEnemy