Twinky was vijf weken in de Bronx
Goh, en zijn er mensen die mij gemist hebben? De afgelopen vijf weken heb ik in de Bronx, New York doorgebracht, en het is toch wel leuk om jullie daar iets over te vertellen. De Bronx is een wijk in New York, waar de afgelopen decennia veel is gebeurd. Een tijdje geleden was er bijvoorbeeld een nieuwe burgemeester die alle huizen afbrak die afgebrand waren of drugsdealers inzaten. De wijk is dus al een stuk beter dan het vijftien jaar geleden was, en dan de vooroordelen die uit die tijd stammen. Toch merk je dat het nog niet helemaal net als Europa is. Ik zat in de South-Bronx, en daar bestaat de bevolking voor ongeveer 99% uit Latino’s in alle kleuren en een paar echt Afrikaanse zwarten. Veel van de inwoners komen uit Puerto Rico, en inmiddels wonen er meer Puerto Ricanen in New York dan in Puerto Rico. Op het eerste gezicht zijn deze mensen ook heel erg aardig en is er niks mis mee, maar op het tweede gezicht en na een paar weken daar gewoond te hebben denk je er toch iets anders over.Tja, en wat spookt een klein, wit meisje als ik daar nou uit? Via mijn ouders (katholiek) kwam ik in contact met een katholiek echtpaar dat daar een jaar op missie is. Ze werken met de Franciscan Friars of the Renewal in de Bronx. Even snel het verschil tussen hen en monniken: de Friars hebben een missie, waarmee ze mensen helpen. Ze blijven dus ook niet in de Friary maar trekken er opuit om mensen op een beter pad te leiden. Degenen waar ik bij zat deden dat dus in de Bronx. Nu lijken mannen die hun leven aan Jezus, God en de kerk geven heel erg saai, en dat was ook wat ik ervan verwacht had, maar het tegendeel bleek waar. Buiten de mis of gebeden die wel serieus gedaan werden waren het gewoon kerels zoals iedereen, en misschien nog wel iets meer. Ze droegen dan wel grijze jurken (habijten) en hadden een lange baard (sommigen niet, die hadden wat problemen met het laten groeien) maar waren echt hartstikke leuk!
Brother Andrew & Brother Mariano
De Friars wonen zelf naast het door hen opgezette Saint Francis Youth Center, waar de afgelopen vijf weken het kinderzomerkamp Summerlife was, waar ik dus aan meedeed als staff. Er kwamen ongeveer zestig Bronxkids, dertig jongens en dertig meisjes, in de leeftijd van zeven tot dertien jaar. Ze moesten zich van tevoren inschrijven en als ze maar drie van de vier dagen (op vrijdag hebben de Friars prayerday, gebedsdag) kwamen was alles gratis en mochten ze op donderdag mee op de trips.
Mijn eerste ervaring met de kinderen was dat het allemaal wel meeviel. Ze waren helemaal niet zo stoer en vechterig als je hoort. Ze droegen wel sneakers en de kunstigste vlechtjes op hun hoofd, maar het was helemaal niet zo erg. Na een paar weken kwam ik erachter dat de vooroordelen stiekem toch wel waar waren. Er werd een jongetje op de wc in elkaar geslagen en twee mobieltjes en een iPod werden gestolen. Ook hoorde je ze erg gemene dingen zeggen over moeders als er eens vals gespeeld werd tijdens het basketballen.
Nando
Eén van de jongetjes die me heel erg met de neus op de feiten drukte was Nando. De mannelijke helft van het echtpaar waar ik bij sliep had me al over hem verteld, aangezien hij hem bij naschoolse huiswerkbegeleiding één op één had geholpen. Nando is elf jaar, maar bij Bronxkinderen moet je er ongeveer drie jaar bij optellen om op hun ‘echte leeftijd’ uit te komen, en op het eerste gezicht was echt een schatje. Het probleem was echter, zoals hij zelf zei, zijn woede. Zodra iets of iemand anders deed dan hij wilde moest hij er nou eenmaal op los slaan, en zelf kon hij daar echt niks aan doen, het was zijn woede.
De eerste dag dat ik hem echt meemaakte was toen ik op de kinderen moest passen die in de problemen zaten en niet meer mee mochten doen met de spellen. Hij en nog een paar jongetjes hadden iemand opgetild en op de grond gegooid en dat had pijn gedaan. Vooral hij was erg goed in het vertellen van tientallen verklaringen waarom zij het òf niet gedaan hadden òf het niet hun schuld was. ‘I didn’t do nothing’ is niet alleen een filmzin. Later heb ik nog veel meer met hem te maken gekregen. Hij moest op een jongetje (Jesus) passen van Jesus’ moeder. Dat betekende eigenlijk dat hij er voor moest zorgen dat Jesus niet gepest werd, maar Nando nam zijn taak erg serieus. Hij kopieerde het gedrag van zijn groepsleider (die Macho genoemd werd, en niet voor niets) door Jesus flink op zijn donder te geven als hij niet dicht genoeg bij hem bleef of iets anders deed wat in Nando’s ogen straf verdiende.
Macho
De laatste twee weken ging het een stuk beter met Nando. Samen met één van de Brothers had ik voor hem een zogeheten engelenplan gemaakt. Als hij de hele dag door zou komen zonder strikes (waarschuwingen, met twee mag je niet meer meedoen voor de rest van de dag, met drie mag je niet mee op de trip op donderdag) zou hij een klein cadeautje van me krijgen. Dit werkte als een tierelier, en Nando heeft het twee weken volgehouden strike-loos te blijven, al zag ik natuurlijk niet alles wat hij uitspookte en Macho ook niet.
Father Juniper
Na vijf weken moest ik toen echt weer naar huis. Wat zal ik de Bronx missen! Zowel met de kinderen als de Friars en eigenlijk nog het meest met de groepleiders (youth staff) heb ik ontzettend veel lol gehad en van allemaal heb ik verschrikkelijk veel geleerd. En ik ga zeker nog een keertje terug
Shantey & Twinky
En klik ook even hier, maar niet schrikken hoor!