Ovidius tyfus erat.
Ontelbare teksten heb ik geleerd, althans ontelbaar; het zullen er een stuk of 30 geweest zijn. De frustratie was dan ook mateloos toen ik het examen doorbladerde, en nog een keer doorbladerde, en vol verbazing nog een keer doorbladerde, ik mezelf kneep en besefte dat het waar was wat ik zag: slechts 2 teksten! 1 van de zogenaamde 'hoofdauteur' Ovidius en 1 van de 'schaduwauteur' Vergilius. De brave borsten van de CITO hebben er wel voor gezorgd dat het begrip schaduwauteur volkomen ongeloofwaardig is geworden. Tot zover de eenzijdige en onproportionele inhoud van het examen. Dan de vragen (over eenzijdig gesproken); geen vragen met betrekking tot afbeeldingen; weinig vragen met betrekking tot andere bronnen; uitsluitend en alleen vragen die je opdroegen bepaalde tekstelementen te citeren. Dit was geen examen voor de classicus met inzicht; dit was een examen voor mensen die zich helemaal kapot hadden geleerd; om de teksten maar uit het hoofd te kennen.
Dan de werkvertaling. Op zich geen lastig verhaal (hoewel de noot zeker wat betreft de subjecten bij de persoonsvormen uitgebreider had gemogen), maar lang dat het was. De vertalingen uit examens die ik geoefend heb hadden stuk voor stuk de helft van de lengte van deze vertaling. Gevolg: tijdnood waar dat normaal, in mijn geval, nooit, maar dan ook nooit, ter sprake is.
Tot slot het correctiemodel; beter gezegd het 'afstraffingsmodel'. Een model dat geen ruimte laat voor creatieve, afwijkende, maar mogelijk goede antwoorden. Een model dat niet beloont voor een goed antwoord; maar straft voor een niet-goed antwoord. Kortom: wat mij betreft gaan de koppen, van die prutsers, die het hele jaar bezig zijn om zo een slecht examen op te stellen, rollen.
Latijn is leuk omdat het ruimte over laat voor het inzicht en de creatieve mogelijkheden van taal; maar dat hebben de heren van het Cito blijkbaar nooit begrepen.
Met dank aan Tobbes voor de submit