Twinky en de Mug

Hadewych (Twinky) 29-08-2004 16:29

Over het algemeen slaap ik in de vakantie goed door, vaak meer dan de acht uur die ik mezelf als limiet heb gesteld. Slapen is ook een erg geliefde bezigheid van mij; ik verbaas me nog steeds hoe brak je je erna voelt en hoe slecht het is voor je kapsel. Koffie en haarlak doen meestal wonderen, maar dat is een ander verhaal. Er zijn namelijk altijd avonden waarbij ik van tevoren weet dat ik de acht uur niet zal halen. Deze avond was er zo één. Het was een zaterdagnacht, of eigenlijk zondagmorgen, en ik had me kostelijk geamuseerd in het bruisende uitgaansleven van Eindhoven. Tegen vier uur lag ik toch eindelijk in mijn warme bedje, wetend dat mijn lieve broertje de volgende ochtend aan mijn bed zo staan met een of andere vraag, bijvoorbeeld of hij mijn gitaar mocht lenen, met als resultaat dat dan de gitaar moet zoeken en daarna niet meer kan slapen.
Maar goed, ik lag dus eindelijk in mijn bed, hoor ik ineens het irritante gezoem van een Mug. Niet het zachte, subtiele gezoem van een lief, klein muggetje wat je even in je been prikt en daarna weer oprot, maar het doordringende geluid van een Mug.

mug (de ~, ~gen)
1 tweevleugelig insect met slank lichaam en lange poten
Mug (de ~, ~gen)
1 tweevleugelig insect met slank lichaam en lange poten, zorgt dat het gezicht verandert in een aardbei

En daar had ik dus geen zin in. Nou was mijn hoofd -afgezien van mijn voeten, omdat zoals gewoonlijk het dekbed schuin lag- het enige lichaamsdeel wat zichtbaar was, en dus ook prikbaar. Ik bereidde me voor op een verrassingsaanval. Zodra de Mug op mijn gezicht zou landen, zou ik hem neerslaan met mijn effectieve, doch ietwat slaperige en aangeschoten rechterhand. Niet dus. Het resultaat was een blauw oog en nog steeds hinderlijk gezoem.
Goed. Grof geschut dan maar: het enige echte, onverslaanbare, faalloze, watervaste en geweldige Tennisracket Waarmee Je Vliegen En Andere Irritante Insecten Levend Kunt Verbranden. Woeha! Met back- en forehands, overgehouden aan drie gymlessen uit de tweede, probeerde ik mijn grote (onee, kleine) vriend naar een andere wereld te helpen. Helaas, ook dit leverde niks op, behalve een verbrande vinger.
Het volgende Actieplan! Ooit had ik ergens gelezen dat muggen (dus ook Muggen) op koolstofdioxide afkomen, dus besloot ik dat het zou helpen om mijn adem in te houden, dan zou hij vanzelf wel weg gaan. Na een minuut zag ik er ongeveer uit als een overrijpe smurf en gaf ik het op. Nog een optie: het Mensen Binnen En Muggen Buiten-net; de klamboe! Uit een stoffige doos onder mijn bed viste ik het roze geval wat nog uit mijn prinsessenperiode stamde. Na het te hebben uitgeklopt, hing ik het gevaarte op. Met wasknijpers, punaises en veligheidsspelden probeerde ik het ding toch een beetje in een goede vorm te krijgen en alle gaten te dichten zodat ik eindelijk... kon... slapen...
Maar nee hoor, te vroeg gejuicht! Mijn gevleugelde vriend bleek gezellig bij me onder de klamboe te zijn gekropen. Even overwoog ik om dan maar op de gron te slapen en hem dan maar in mijn bed te laten logeren. Ook geen goed idee. Hij volgde me en nadat ik voor de zoveelste keer gestoken dreigde te worden, was de maat vol. In een vlaag van verstandverbijstering greep ik de Deobus en Aansteker, samen De Vlammenwerper, en was er klaar voor om de Mug uit de lucht te schieten. Net toen ik mijn kamer dreigde te veranderen in een slagveld, vloog de plaaggeest de gang op. Eindelijk.