Keroppi bij de dierenarts

"En hoe oud is ze?" "Hmm een jaar of 7 schatten we." "En de kleur?" "Ehm ja... ik geloof dat ze het agouti noemen, maar bekijk zelf maar" Daar sta ik dan, voor de balie van de dierenartspraktijk en vis mijn cavia uit mijn tas. Eigenlijk was ik van plan om het beestje in een schoenendoos te vervoeren, maar door een pre-menstruele opruimbui van mijn moeder was er in het hele huis geen schoenendoos meer te vinden. En ach, als die jet-set keffertjes van beroemdheden het aankunnen om dag en nacht in een designer handtas meegesleept te worden, dan zou mijn stoere cavia die 10 minuten in mijn (uiteraard niet-design) tas ook wel overleven.
Sinds een tijdje had mijn cavia namelijk last van een Quasimodo-achtige aandoening: een grote bult aan de linkerkant van het hoofdje.
De dierenartsassistente besliste dat mijn cavia donkerbruin was en dat ik mocht plaatsnemen in de wachtkamer. Nog voordat ik me een kwartslag naar de u-vormig opgestelde stoeltjes had kunnen draaien, bleek mijn cavia al een charme-offensief richting de rest van de aanwezigen gestart te zijn.
"Oooh wat een schatje!" klonk het uit de mond van de dame die naast mij was opgedoken. "Wat heeft ie?" Ik wees naar de niet te missen bult op de linkerhelft van zijn kopje en de dame knikte begrijpend.

Nadat ik had plaatsgenomen in de wachtkamer hadden de andere aanwezigen (moeder, 2 kids en een hond) me al gelijk in de smiezen en bekeken semi-onopvallend wat dat meisje nou weer in haar handen had. "Maaaham, wat is dat voor beest" vroeg het kleine jongentje. "Een cavia." antwoordde ik snel. Voordat je het weet leren onwetende ouders hun kinderen aan dat het een marmot of een chinchilla is.
Aandachtig keken de drie naar het beestje in mijn armen, en vervolgens concludeerde het jongetje dat mijn cavia maar stom was.
Pardon! Was dit kind dan niet gevoelig voor de immer aanwezige charme van mijn huisdiertje? Het is dat wel een dame op leeftijd, maar ze pakt nog altijd iedereen in met de domme blik in haar oogjes. Hier moest een stokje voor gestoken worden, dus ik vroeg met zoetgevooisde stem: "Wil je 'm misschien even aaien?"
Ik had de woorden nog niet uitgesproken of het mannetje stond al naast me om uiterst voorzichtig (zoals kleine kinderen dat zo leuk kunnen) met zijn vingertjes even over het vachtje te strijken.
Snel liep hij terug naar waar hij vandaan kwam en deelde aan zijn zusje mede dat die cavia toch niet stom was. "Moet jij niet aaien?" voegde hij er nog aan toe.
Het meisje schudde met een ik-wil-wel-maar-daar-ben-ik-te-groot-voor blik 'nee'. En omdat ik weet dat je je met 8 jaar ook heel volwassen kunt voelen, liet ik het maar zo.

Op dat moment zwaaide de deur van de spreekkamer open en het gezelschap liep naar binnen. Ik bleef alleen achter met mijn beestje. Normaal klets ik wat tegen dat diertje aan, niet dat ik de illusie heb dat hij me verstaat (mijn cavia herkent enkel de woorden komkommer, paprika en eten) maar dat ze toch aan de toon van je stem wel wat kunnen afleiden. En ondanks dat de assistente vast en zeker wel gewend is dat mensen tegen hun huisdier praten, vond ik het toch wel een beetje gênant om hier een monoloog tegen dat beest te houden. Dus ik besloot het maar te houden bij een beetje achter de oortjes kriebelen.

Toen ik eindelijk aan de beurt was, hield in na binnenkomst mijn verhaaltje over het probleem en de dierenarts (een man met handen even groot als mijn cavia, als dat maar goed zou gaan) ging op onderzoek uit. Algauw bleek mijn vermoeden, een abces, juist te zijn. Uit een laatje werd een scherp mesje gehaald en een sneetje aan de asymmetrische linkerkant gemaakt. Niet veel later lag de halve behandeltafel vol met pus uit het gezwel.
Geen prettig gezicht, maar als dierenarts-in-spe vond ik dat ik daar maar tegen moest kunnen en bleef uitermate koel. Trouwens de foto’s van de melaatse mensen die ooit in een hoorcollege waren getoond waren vele malen erger, en die had ik ook zonder kokhalzen overleefd. Dus dit zou een fluitje van een cent moeten zijn.

Nog een prikje antibiotica en een inspectie van het bekje, de oorzaak was immers nog onbekend. Na enig overleg tussen eigenaar (ik) en dierenarts werd besloten om na enkele dagen een vervolgafspraak te maken om meer inzicht te krijgen in de oorzaak.

Ik kreeg een stevige hand en kon met een antibioticakuurtje naar huis.