Keroppi heeft buitenlandse OV-pech

Zoals ik in mijn vorige verhaaltje over het schapenverlossen in Engeland al had vermeld, was de terugtocht van Engeland naar het vertrouwde Nederland eentje die niet zonder slag of stoot ging.
Het plan was dat ik door mijn 'gastgezin' zou worden afgezet op het station van Wolverhampton, vanaf daar zou ik de trein nemen naar Londen. Daar had ik ruim tijd om met de metro via het ene station naar het andere reizen. Vervolgens zou de Eurostar mij naar Brussel brengen, en vanaf daar mocht de NS mij het laatste stukje naar huis brengen.

Althans, dat was het plan.

Het eerste stukje van de reis, de autorit van het gehucht Billingsley naar Wolverhampton, ging zonder enige problemen. Ik was ruim op tijd en had genoeg tijd om op het station nog even het lokale snoepgoed aan te schaffen. Terwijl ik op het perron zat werd er al een hoop omgeroepen, maar zover ik kon beoordelen had het niks met mijn trein te maken. Toen de trein, perfect op tijd, het perron kwam binnenzoeven was ik zelfs aangenaam verrast. Wat een hip ding zeg! Geruisloos openschuivende deuren, punten waar je je koptelefoon kon inpluggen om naar de radio te luisteren, mooi interieur en een bar vol lekkers.
Ik nestelde mezelf dus in mijn stoel en begon aan mijn boek. En net op het moment dat ik me bedacht dat de NS hier nog wel eens iets van zou kunnen leren, klonk er een onheilspellend geluid. Het geluid van een omroepbericht.
Het geruis in de coupe verstomde, men luisterde aandachtig en om mij heen begonnen al hier en daar gezichten te betrekken. Ik prees mezelf gelukkig dat ik genoeg jaren onderwijs in engels heb gehad om te kunnen begrijpen dat het goed mis was. Want wat was het geval, er was een grote stroomstoring in het gebied tussen waar wij nu waren en Londen. Wat dus betekende dat we niet naar Londen verder zouden kunnen. Sterker nog, de trein zou nog even stoppen in Coventry (mijn topografische kennis was niet voldoende om ook maar enig idee te hebben waar dat ongeveer lag) om vervolgens weer terug te keren naar de middle of nowhere genaamd "Wolverhampton".
Nou ik kan je vertellen dat op dat moment het angstzweet me overal uitbrak. Daar zat ik dan alleen, met een reservering voor de Eurostar die ik MOEST halen, in een trein die het vertikte om naar de plaats van bestemming te gaan. En omdat het mijn eerste keer met de Britse spoorwegen was, kon ik ook niet zelf een alternatieve route naar Londen bedenken. Wat moest ik nou in godsnaam doen? Blijven zitten en teruggaan naar Wolverhampton? Opzich kon ik best die mensen opbellen en vragen of ze me weer wilde ophalen. Maar ik wilde niet terug, ik wilde vooruit!
Maar moest ik dan maar uitstappen en hopen dat er uberhaupt een andere manier was om Londen (op tijd) te bereiken...
En wat als ik wel in Londen kwam maar te laat voor de Eurostar? Met het kloppende reisschema zou ik al 's nachts thuiskomen, als ik een trein later zou hebben zou ik misschien ergens in Brussel stranden. Ook geen prettig vooruitzicht.
Ik wist dat het weinig zin had, maar toch pakte ik mijn mobiel en belde mijn moeder op, maar ook zij kon geen geniale oplossing bedenken. Behalve dat ik maar gewoon iemand van de spoorwegen moest aanklampen en niet los te laten voordat ik op het goede spoor zat.
Maar zover hoefde het niet te komen, want een mede-passagier moet de wanhoop van mijn gezicht hebben afgelezen en mijn wanhopige geratel in een vreemde taal hebben opgemerkt. Vriendelijk vroeg deze mevrouw of ik naar Londen moest, ik bevestigde dat en ze vertelde dat zij hetzelfde doel had en dat ze nog wel een alternatieve route wist.
Dankzij deze dame heb ik uiteindelijk nog in 2 andere treinen gezeten voordat ik dan eindelijk in Londen aankwam. En ik bedankte mezelf nog eens voor mijn ruime planning, want ik had zelfs nog even tijd om wat lekkere broodjes voor onderweg te kopen.
De Eurostar was ook een belevenis opzich, niet vanwege vertragingen, want deze train arriveerde op de minuut precies, maar omdat het helemaal niet was wat ik me erbij had voorgesteld. In plaats van een soort Thalys achtige constructie (speciale trein die wel op een 'normaal' perron arriveert) moest ik hier door de douane, door de X-ray en de metaaldetector om uiteindelijk in een luchthavenachtige setting te komen. Niet alleen van die typische 'luchthaven-achtige stoeltjes' en mededelingen dat passagiers voor trein x konden 'boarden', maar zelfs ook tax-free winkeltjes. Eigenlijk vond ik dat ik wel iets had verdient voor al die stress die ik had moeten ondergaan, maar net toen ik een lekker luchtje in de etalage had uitgezocht kwam ik erachter dat het winkeltje dicht was. Grom!

Na de hectiek van het eerste deel van de reis was de Eurostar een ware verademing. Deze trein van Londen naar Brussel wordt veel gebruikt door zakenmensen, dus hing er een serene rust. Heerlijk!

Op Brussel aangekomen mocht ik overstappen op de NS. En daar hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Dit zou niet goed kunnen gaan, absoluut niet. En het cliché bleek weer eens te kloppen, de Nederlandse Spoorwegen kunnen gewoon niet op tijd rijden. Na een vertraging van 'slechts' een half uur zette de trein zich dan toch in beweging en ik bad in stilte dat vanaf nu alles goed zou gaan.
Maar toen bij de kaartcontrole een 'ouder echtpaar' achter mij tegen de conducteur begon te klagen over hun half uur vertraging, moest ik me echt heel goed vasthouden om me niet om te draaien om vervolgens een betoog te houden dat hun miezerige half uurtje in totaal geen verhouding stond met mijn stressvolle dag in het OV. Maar ik beet op mijn lip en probeerde me in alle macht in te houden. Je schikken in je lot is de beste overlevingstactiek als het om het openbaar vervoer gaat.

Maar ook dat 'schikken in je lot' bereikt af en toe zijn grenzen. Toen we ter hoogte van Lage Zwaluwen opeens stil stonden en te horen kregen dat we achter een defecte goederentrein stonden, had ik het niet meer. Snapte die NS nou niet dat ik al meer dan 13 uur onderweg was, dat ik na deze vermoeiende week gewoon naar HUIS wilde. Zonder vertraging wel te verstaan.

Uiteindelijk rolde we om half 12 Rotterdam CS binnen, nog even moest ik mijn tandjes op elkaar zetten, nog even met de tram en dan was ik eindelijk thuis.
Ik dacht dat ik er nooit zou komen...