Mijmeren
Ik sluit het geroezemoes buiten en zie een witte kist voor me. Op de achtergrond klinkt langzaam aanzwellend het Flower Duet van Delibes Lakme. Er klinkt zacht gesnik en er gaat iemand achter een witte katheder staan. De man schraapt zijn keel en begint te vertellen. Als hij vertelt over hoe dramatisch ze kon doen, wordt er instemmend geknikt en gesnikt in de zaal. Tijdens de passage over haar dramatische jeugd wordt het snikken luider en loopt er iemand weg. Als hij vertelt over haar kracht en moed, rolt er een traan over zijn wang. Als hij vertelt over haar typische manier van doen en hoe ze overal om kon lachen, worden er neuzen opgehaald en hier en daar klinkt een voorzichtig lachje. Hij veegt zijn tranen weg en gaat zitten.
Er staat een lange, mooie man achter de katheder. Hij vertelt over een Groots en Meeslepend leven, met de bijbehorende hoogte- en dieptepunten. Hij drukt de toehoorders op het hart ook zo intens te leven. Hij vertelt over haar intelligentie en compassie. Weer wordt het snikken luider. De man verdwijnt en er klinkt weer muziek.
Met dramatische uithalen laat Edith Piaff de aanwezigen horen dat ze nergens spijt van heeft. De kist wordt gesloten en het gesnik maakt plaats voor ongegeneerd gehuil.
Huilend en lachend lopen de aanwezigen herinneringen ophalend het pand uit.
Bruut wordt mijn zware gemoed verstoord door mijn iets te blije polyfone beltoon. Mijn vriend. Of ik nog even gehakt wil kopen. Ik staar weer uit het raam en vraag me af waarom ik over mijn eigen begrafenis mijmer. Wederom sluit ik mijn ogen en probeer van het sombere gevoel af te komen. Langzaam zak ik weg in mijn fantasiewereldje.
Frits en Henk happen naar adem en Jan Mulder staart me met open mond aan. Theo van Gogh springt op - voor zover zijn logge lijf hem dat toelaat - en ik leun naar achter in mijn stoel. Ik heb zojuist aangekondigd dat ik stop met schrijven en ga rentenieren. Jan probeert me om te praten en ik lach zijn bezwaren weg. Ik vertel over mijn huis op Ibiza, mijn Penthouse in New York en mijn statige grachtenpand in Amsterdam. Ik vertel over mijn drukke schema en dat ik er behoefte aan heb om van mijn kapitaal te gaan genieten. Tijdens de commercial vraagt Theo me of ik een grapje maak. Ik kijk hem serieus aan en vertel hem dat ik heb genoten van alles wat ik heb meegemaakt, maar dat het nu toch echt tijd is om aandacht aan mijn gezin en mezelf te gaan besteden. Na de commercial vertelt Frits met geëmotioneerde stem over de schrijfster met een groots en meeslepend leven, welke afscheid nam van het schrijven en het publieke bestaan. Jan vraagt of ik wel eens over mijn begrafenis na heb gedacht.
Schokkend komt de trein tot stilstand. Vrolijk huppel ik het perron op. Ik heb nog heel wat werk te verzetten tot ik echt in die witte kist lig. En van die tijd zal ik volop genieten en elke kans benutten.