Minder Begaafden 2

Vanavond was ik voor de radio weer een item aan het maken, we waren dit keer in het gemeentehuis van Den Haag beland. Waar de Haagse Jongerenraad zetelt, een groep jongeren van verschillende origine, betreffende cultuur en afkomst. Uiteraard waren de mensen allemaal anders, duidelijk te herkennen aan een stoel op vier wielen, een gebrekkige stem, een te grote mond, een te stille houding, een te bemoeizuchte aard en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In dit geval, gelukkig allemaal anders, anders waren ze geen afspiegeling van de Haagse jongeren. Dan komt er toch een tijd dat je in een pauze bij mensen langs loopt om vragen te stellen, bijna vanzelfsprekend gingen we op de bestuursleden en het actiefste raadslid af. Ik ben van mening dat als ik tenenkrommend naar iemand zit te luisteren, het gros van de mensen ook zoiets moet hebben, die iemand gaat dan ook van het denkbeeldige lijstje, wie kan de luisteraars op een heldere manier meer vertellen, af. Daarmee geef ik voor mijn gevoel een voorkeur voor een informatie bron aan, op basis van een kwalitatieve eis.

Als we terug gaan naar de bushokjes cultuur vraag ik me af aan wie jij zou vragen waar je moet uitstappen. Aan die meneer met het syndroom van Down of die wat oudere mevrouw. In dat opzicht is die meneer minder talentvol om mij de weg uit te leggen en met die mevrouw kan ik op hetzelfde niveau praten. Overigens laat ik het helemaal in het midden of de informatie die ik zou kunnen verkrijgen van die meneer, niet door mij verkregen kan worden.

In de internet cultuur is er ook een pakkend voorbeeld te vinden. Iemand die niet weet hoe hij moet zoeken met een zoekmachine is niet per definitie dom. Het afgeven op een zoekmachine is misschien wel terecht, deze persoon kan er niet mee communiceren, totdat iemand de brug tussen de verlichte-zoeker en de onwetende-gebruiker slaat zullen beide op elkaar blijven afgeven.

De kerk waar ik regelmatig kom als acoliet (misdienaar) heeft we ook een misdienaar die het syndroom van Down heeft. Totaal niets mis mee, doet alles precies volgens een bepaalt patroon (met alles bedoel ik dan ook het naar huis slopen, gedag zeggen het hele verhaal), zegt gewoon gedag als je langsfietst, en visa versa. Toch reageert hij niet op een veranderende omgevings variabele, Jeroen volgt zijn patroon zoals het programmeren op een computer ook werkt, het wordt nooit echt adaptief. Hij krijgt hulp, waar nodig, en verder gaat hij lekker z'n gang.

Ik denk dat het in zoverre met respect te maken heeft, dat hetzelfde respect voor een huidige norm wordt overtreden. Zolang je van iemand bang wordt zul je zeker niet naast hem gaan zitten, dat je van iemand bang wordt komt door het gedrag of uiterlijk van de ander. Is het in haar waarde laten of het veroordelen dan een passende manier? Waarnodig kun je hulp bieden, maar daar is wel passend gedrag bij nodig.

Zolang we ook niets van jongeren zeggen die naast ons stoelen kapot maken en vooral tolerant blijven en respect hebben voor deze cultuur uiting. Kan ik, zonder concurrentie, oude mevrouwen bij de kaartjes automaat helpen.