Keroppi woont zelfstandig

Toen ik nog een paar jaar jonger was riep ik geregeld naar mijn ouders: "Zodra ik achttien ben dan ga ik het huis uit en dan zien jullie me nog maar heel af en toe hoor!"

Dit riep ik niet omdat ik het thuis zo slecht heb, in tegendeel zelfs, ik heb echt niks te klagen (okee, af en toe kan ik mijn medegezinsleden wel achter het behang plakken wat we niet hebben, maar daar blijft het bij). Maar het leek me gewoon zo geweldig om lekker zelfstandig te zijn.
De weken dat mijn ouders samen met mijn broertje op vakantie waren en ik alleen thuis bleef waren voor mij dan ook de meest relaxte weken van het jaar.

Geen gemekker over tassen in de gang die daar wegmoeten omdat ze volgens mijn moeder in de weg stonden, geen gezeur over het opruimen van dingen en vooral niet de eindeloze discussies over of mijn kamer nou 'best wel opgeruimd' of een 'beestachtige troep' was.

Het enige waar ik even aan moest denken was het inplannen van een uurtje puinruimen op de dag van hun terugkomst. In dat uurtje stoof ik als een wervelwind door het huis met in mijn ene hand een keukendoekje en in de andere hand een vuilniszak. En het resultaat was dat het eruit zag of ik 2 weken lang elke dag keurig mijn troep had opgeruimd.

Toch kwam er niet zoveel van het voornemen zo snel mogelijk het ouderlijk nest te verlaten. De oorzaak was een combinatie van laksheid ("Ach dat komt allemaal wel goed") en het ernstige tekort aan woonruimte van mijn toekomstige thuishaven Utrecht.

Toch, ruim een half jaartje naar mijn 18e verjaardag ben ik dan toch eindelijk de trotse bezitster van een eigen woonruimte. Mijn kamer, die ik liefkozend "mijn paleisje" noem is echt ideaal. Ruim, centraal gelegen wat betreft centrum en wat betreft universiteit en nog niet eens zo smerig als ik altijd dacht dat studentenhuizen waren.
Het enige nadeel is dat het maar een tijdelijke kamer is en ik na 3,5 maand ervoor gezorgd moet hebben dat ik een nieuw onderkomen heb. Want zoals het er nu naar uitziet zal ik heel veel moeite mee hebben om van het vrije leven terug te keren naar het leven bij 'paps en mams'.

Niet dat ik opeens een mega-wild leven heb, maar je gaat toch anders leven wanneer je een eigen kamer hebt dan dat je doet wanneer je na een vermoeiende dag met uren treinreis thuis neerploft.

Voor mij breekt nu een leven aan waarbij ik toch moet opletten dat ik niet mijn studie geheel verwaarloos omdat huisgenoten aan m’n deur staan te vragen of ik er nog even gezellig bij kom zitten. En tegelijkertijd moet ik een heel nieuw leven hier gaan opbouwen. Nieuwe mensen leren kennen, de stad ontdekken en vul zelf het lijstje maar aan.

Ik weet dat veel mensen er tegenop zien om te verhuizen naar zo’n vreemde stad en weer 'from scratch' te moeten beginnen. Zelf heb ik daar tot nu toe nog weinige moeite mee gehad, ik heb ergens toch een grenzeloos vertrouwen in mijzelf dat het me allemaal gaat lukken. En tuurlijk ben ik me er van bewust dat ik ook met tegenslagen te maken zal gaan krijgen. Maar we zullen zien hoe het gaat aflopen. En natuurlijk houd ik jullie als trouwe lezertjes op de hoogte van mijn wel en wee als zelfstandig wonende jonge vrouw Helaas op iets minder regelmatige basis als jullie van mij gewend zijn want doordat ik geen internet aansluiting heb ben ik weinig meer online en kan ik het door mijzelf gestelde quota van 1 verhaaltje per 1,5 week moeilijk meer halen. Maar ik doe mijn best!

Oh en nog 1 ding wilde ik met jullie delen. Ik ben de vaste columniste geworden van de 'schoolkrant van Diergeneeskunde' en krijg de kans om als lid van de redactie te gaan werken. Zonder mensen die me hier bijna dagelijks aanmoedigen had ik nooit de stap durven te zetten om me aan te bieden als 'stukjesschrijfster'.

Dankjewel mensen!