Keroppi en de familieweekendjes
"Moet ik echt mee?" "Ja, dat moet!" "Maar... maar...ik zie m'n vrienden nu door al dat reizen al veel minder en ik moet echt nog heel veel bijlezen" "Nou dat kun je daar ook doen hoor, je gaat gewoon mee! En nu geen gezeur meer"
Bovenstaand dialoogje heeft zich de afgelopen 5 weken een redelijk aantal keer afgespeeld. De tekst was niet altijd dezelfde, de inhoud wel. Want wat is het probleem? Dat zijn familieweekendjes. Dit jaar waren het er zelfs 2 in een periode van anderhalve maand.
Het begon zo'n 3 jaar geleden, mijn oma werd 80 jaar en zo'n bijzondere gebeurtenis moest natuurlijk extra gevierd worden. Helemaal omdat de familie toch stiekem in het achterhoofd had: "Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn".
Met de hele familie verschansten we ons in een bungalowpark. Daar moesten we samen eten, samen naar de dierentuin, samen met elkaar spelen en vooral de indruk wekken dat we het reuze naar onze zin hadden. Misschien hadden een aantal mensen het ook echt naar hun zin. Maar ik niet echt.
Ik ben qua leeftijd dan ook echt een geval 'geen tafellaken maar ook geen servet' (of hoe dat spreekwoord dan ook moge gaan). Voor de volwassenen ben ik nog een kind, voor de kinderen ben ik al reuze groot en oud. Een ander nadeel van ooms en tantes met kinderen in de leeftijdscatagorie 'basisschool' is dat ze soms absoluut geen idee hebben hoe ze nou met een jong volwassenen als ik moeten omgaan.
Je ziet ze soms op het punt staan om te vragen of ik een lieve juf heb, zich nog net op tijd realiserend dat ik het al zo'n 6/7 jaar al niet meer over juffen/meesters heb maar leraren. Maar ja, om te vragen of je een lieve geschiedenis docente hebt... ze zijn wel zover dat ze snappen dat dat ook niet kan.
Oh waar moeten ze het dan toch met hun nichtje over hebben als ze geforceerd interesse proberen te tonen.
Vaak komt al die spanning en twijfel er in de vorm van flauwe grapjes eruit. Of zou ik gewoon een heel ander gevoel voor humor hebben? Feit is dat ik me meestal tot een geforceerd glimlachje dwing (in een gunstig geval) of ze mijn meest hautaine blik toewerp.
Als het me echt te veel wordt dan is een snerende opmerking over hun stationwagon met sierstrip of rijtjeshuis in Almere mijn zoete wraak.
Want ze pakken op hun burgerlijkheid is makkelijk en 'altijd prijs'.
En dan de neefjes en nichtjes. Als ze niet hyperactief zijn en zich steeds op mij storten al luid "vechten! vechten! vechten!" uitroepend (mijn haarbos is na zo'n weekendje meestal redelijk uitgedund door graaiende handjes) dan zitten ze passief voor de tv naar kindernet te staren.
Hardop merk ik dan altijd tegen mijn moeder op dat ik en mijn broertje tenminste de mooiste bouwwerken van Lego maakten in plaat van naar slecht nagesynchroniseerde tekenfilmpjes te staren.
En dan zit je daar dan, 's avonds, in zo'n massaal restaurant van het betreffende bungalowpark. Met een beetje pech word je ook nog aan de 'kindertafel' gedumpt waardoor je als enige a la carte eet in plaats van een Pipi Langkous, Teletubby of Pluto menu.
En ik heb er nog dagelijks spijt van dat ik die serveerster (van mijn leeftijd nota bene!) die vals vroeg: "Wil jij ook een kleurplaat?" niet haar ogen heb uitgestoken met 1 van de kleurpotloodjes.
En dan 's avonds terug in het huisje mag je toch wel bij de volwassenen zitten, krijg je een likeurtje in geschonken en denk je "och het valt reuze mee". Totdat je oom na 4 biertjes opeens de neiging krijgt om je te ondervragen over hoe het hedendaagse versieren bij 'fuiven' nu gaat. En nee dat ga ik niet uitleggen als ik aan de linkerkant mijn moeder en aan de rechterkant mijn vader heb zitten.
Maar voordat jullie me nu allemaal massaal het nummer van correlatie gaan geven, er zijn ook goede momenten.
Zo wordt de band met mijn broertje tijdelijk veel beter op zulke weekendjes. Waarschijnlijk omdat we beiden denken: "och, bij gebrek aan beter he". En opzich was het best ook wel gezellig hoor, samen naar het 'zwemparadijs-receptie-restaurant-bar-amusementshal-onder-1-dak' ding te lopen door het pikkedonker terwijl je broertje stukjes Harry Jekkers aan het quoten is.
Of samen gaan tafelvoetballen omdat de pooltafel bezet is door hele brede jongens met gouden kettingen (daar zeg ik toch niet 1-2-3 tegen: "Hee moven jullie!" ). En dat hij me heel subtiel toch wat goals liet scoren toen ik dreigde weg te lopen omdat ik 7-1 toch wel een te grote achterstand vond.
Samen mekkeren over de imbeciliteit van sommige familieleden ("Ja en toen zei oma weer: wat ben je groooooot geworden!") en ongemanierde neefjes ("Ze zijn nu al 10 en 13 en nog smakken ze zo erg dat de buren klagen over geluidsoverlast.").
En gelukkig komt aan alles een eind, en uiteindelijk ook aan een familieweekend. Dit jaar heb ik ze allebei al gehad, mij zien ze niet meer tot kerst ofzo...