Keroppi op rolschaatsen

Opeens was het er, het gevoel: "ik wil rolschaatsen". Waar het vandaan komt weet ik niet.

Het zou wel eens een overblijfsel uit mijn jeugd kunnen zijn. Want toen ik jong was waren de skeelers nog niet uitgevonden. Nee jong spelend Nederland maakte de straten nog op rolschaatsen onveilig.
En natuurlijk had ik als klein meisje ook rolschaatsen. Geheel in overeenstemming met de kleuren van de outfits van mijn Barbie's waren ze roze met paars.
Hoe leuk ze er (vanuit mijn perspectief toen) er uitzagen, zo slecht waren ze. Je mag van rolschaatsen toch minstens verwachten dat je er op kan rollen. Helaas was de kwaliteit zo slecht (made in Hongkong) dat 't meer op klunen leek

In Rotterdam bleek na wat navraag gedaan te hebben een goede skatewinkel te zitten die ook de echte RSI rolschaatsen verkocht (even voor de nerds onder ons, RSI is het merk, en niet repetetive strain injury ).
En dus begaf ik me naar Rotterdam (valt toch weer mooi te combineren met het shoppen) en kwam zielsgelukkig met een paar rolschaatsen terug.

Nee dit keer geen lompe paars met roze gekleurde (letterlijke) blokken aan je been, nee dit keer van die mooie zwarte elegante laarsjes met wieltjes eraan. En omwille van 't jeugdsentiment had ik toch maar gekozen voor paarse wieltjes.

Op de eerst volgende zonnige zaterdag ging ik eens uitproberen of ik het eigenlijk nog wel kon. Maar om mijn vaders lijfspreuk "Safety first" in ere te houden, spalkte ik mijn polsen toch maar met mijn broertjes polsbeschermers.
Na de eerste paar meter kwam ik al tot de conclusie dat deze rolschaatsen heel wat beter rolden, voor mijn gevoel iets te goed af en toe.
Ik was de straat nog niet uit of het eerste obstakel naderde al: een bruggetje. Me wanhopig aan de reling vastgrijpend overwon ik het bruggetje. Slinks keek ik om me heen, had niemand me zien stuntelen? Want 't was natuurlijk wel de bedoeling om als relaxte sportieve rollergirl over te komen. En niet als "stuntelende-17-jarige-die-denkt-dat-ze-8-is". Maar gelukkig begaf niemand zich binnen mijn gezichtsveld en ik haalde opgelucht adem.

Na het bruggetje kwam ik al op beter wegdek wat gelijk mijn rolschaatsprestaties in kwaliteit deed verdubbelen. Mijn zelfvertrouwen kwam weer terug en al relax (maar toch op mijn hoede voor steentjes en takjes op het wegdek) gleed ik door 't landschap. Ondertussen in de polder beland nam ik een zijweggetje. Hmm is dit nou een lekker breed fietspad of een heel smal weggetje.
Na 2 minuten had ik al zovaak de berm in moeten duiken voor voorbijrazend sluipverkeer dat ik met zekerheid kon zeggen dat dit GEEN fietspad was. Vele bijna-dood-ervaringen later kwam de weg dan toch uit op een andere weg.

Hee maar dit ken ik! riep ik in mezelf uit (mijn richtingsgevoel laat me bijzonder vaak in de steek) . Ik naderde namelijk een weg met daaraan paralel lopend een nieuw aangelegd fietspad. Net zo breed als dat horror-weggetje van net en met vers asfalt!
Nu ging ik lekker hard, zoevend door het landschap, mijn haren wapperden door de wind achter me aan en de zon scheen op mijn huid.
Af en toe moest ik afremmen voor 2 naast elkaar fietsende bejaarden de weigerde om eventjes voor mij achter elkaar te gaan fietsen. Maar goed, anders was het plaatje toch te perfect geweest
Ik kwam af een toe wel skeelerende/skatende mensen tegen, maar die wierp ik een hautaine Jij hebt lompe plastic blokken aan je voeten en ik elegante leren laarsjes blik toe

Het einde van het ideale asfalt pad naderde en ik moest nu over een stukje erg slecht wegdek. Nu ik tempo minderde, had ik de gelegenheid om eens goed om me heen te kijken. En rechts van mij zag ik in de wei kleine lammetjes staan.
Vertederd door de huppelde hoopjes wol kreeg ik even een aanval van sentiment en besloot maar helemaal te stoppen en met een gelukzalige glimlach naar de lammetjes te kijken.

Maar op een gegeven moment werd het tijd om door te gaan en 3 kwartier nadat ik gestart was rolde ik weer de straat binnen. Ietsje te overmoedig geworden ging ik een onbewaakt ogenblik nog bijna op m'n smoeltje . Maar gelukkig wist ik mijn evenwicht te herstellen en ongeschonden kwam ik binnen.

Jammer alleen van die spierpijn de volgende dag