Keroppi en het sneeuwbal-incident

Het is een gewone dag, een dag dat ik weer de fietskar vollaad met folderpakketten (Nu bij een bank een scooter kado!). Dan fietsen er 2 jongentjes langs, niet bepaald raar, de scholieren uit de halve buurt rijden door onze straat wanneer ze van of naar school gaan.
Maar deze jongentjes zien mij en grijpen (bijna synchroon) naar hun oog en roepen "Aaaauw! M'n lens, m'n lens!".
Voor een willekeurige toeschouwer moet dit een nogal bizarre gebeurtenis zijn. Maar ik weet precies waarom ze dit doen. En om het voor jullie ook begrijpelijk te maken gaan we terug in de tijd.

Ik ben 14 jaar en bezig met de wekelijkse bezorging van de huis-aan-huis krant. Het is winter en toevallig 1 van die 5 dagen in het jaar dat we mogen genieten van sneeuw.
Nouja, genieten... Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind ook dat de wereld er een stuk vrediger en sprookjesachtiger uitziet met een wit laagje.
Maar NIET als ik moet bezorgen!
Want ik kan jullie wel vertellen dat het enorm vervelend is als je met overvolle fietstassen moet fietsen, elke bocht vrezend dat dit je laatste zal zijn. Maar afgezien van het slip en uitglij gevaar is er nog een veel groter gevaar wat zich manifesteert bij sneeuw.

De kleine rotjongentjes! De buurt waar ik moet bezorgen is overbevolkt met die krengen (het type wat tijdens het voetballen de tegenpartij elke mogelijke ongeneeslijke ziekte toewenst). En die jochies gaan natuurlijk ook buitenspelen, ja, ook als het sneeuwt. Dat zou geen probleem zijn wanneer ze gewoon braaf een sneeuwpop gingen maken, maar helaas dat doen ze niet (wat is er tegenwoordig mis met sneeuwpoppen?). Nee ze gaan sneeuwballen gooien. En niet naar elkaar, nee hoor, maar naar iedere onschuldige voorbijganger.
En als je aan het bezorgen bent is dat bijzonder vervelend. Je hebt namelijk je handen vol, dus afweren is er niet bij, en aangezien je langzamer loopt en langer bezig bent ben je een bijzonder geliefd doelwit.

Zo ook deze keer
Ik had ze vanaf de verte al beziggezien en had de straat waarin zij rondliepen zolang mogelijk vermeden, maar nu moest ik wel. Zo onopvallend mogelijk (zover dat gaat met een appelgroene jas) probeerde ik ze te passeren. Maar helaas! Ze hadden me al gespot en de eerste sneeuwballen vlogen al richting mij.
En toen heb ik een grote fout gemaakt. Een hele grote fout. Ik had ze moeten negeren, ik had ze de lol niet moeten gunnen.
Ik riep namelijk "Allemaal mis! Haha, kunnen jullie niet beter gooien" en op het moment dat ik de laatste lettergreep uitsprak realiseerde ik me dat mijn uitspraak een soort van zelfmoord actie was. Want nog geen seconde later besloten de jochies massaal te laten zien dat ze WEL raak konden gooien. En inderdaad nu raakten ze me wel. Maar gelukkig verdween ik uit hun gezichtsveld en ik terwijl ik nieuwe kranten uit mijn tas haalde dacht nog: Goh, dat is best redelijk afgelopen.
Maar toen ik opkeek zag ik dat ik omsingeld was door het groepje jochies. De stoerste deed een stap naar voren en zei: "Zo zal ik deze tegen je aangooien he, zul je zien dat ik je wel kan raken".
Ik besloot deze keer zijn woorden wel te negeren en telde rustig mijn kranten verder af. Toen ik vervolgens opkeek zag ik nog net de jongen een stap naar voren doen en vanaf een afstand van 1 meter de sneeuwbal (inmiddels een ijsbal) in mijn gezicht gooien.

En ik kan je verzekeren dat dat pijn doet!. Ik voelde de bovenkant van mijn neus gloeien en ontzettend pijn doen, tranen welden op.
Maar ik gunde ze het niet om mij te zien janken. In een vlaag bedacht ik toen iets om ze de schrik aan te jagen. Ik riep iets in de trant van: "Aaauw, m'n lens, je hebt m'n lens gemold klootzak. Die dingen kosten 250 gulden hoor!".
Het leek effect te hebben, de dader rende weg en zijn vriendjes gingen nu op veilige afstand van mij staan. De confrontatie ging nog even door (gedreig over en weer) en uiteindelijk ging ik maar weer verder. Denkend dat het nu over zou zijn.

Maar nee hoor, sindsdien, elke keer dat die jongens mij zien (in de wijk of ergens anders) blijven ze (mits ze met 2 of meer zijn) "Auw, m'n lens" roepen.
En dat is nou al zo'n 4 jaar lang ik neem aan dat ze niet veel spannende dingen in hun leventje beleven als ze dit voorval zo opzienbarend vonden dat ze het er jaren later er nog over hebben.