Keroppi en Benno

Eens in de zoveel tijd doet mijn moeder weer een poging om mij mee te lokken naar een woonboulevard. Iets wat ik consequent weiger want 'meubelshoppen' is niet mijn definitie van gezellig winkelen.
Winkelen is kris kras door het centrum struinen, op zoek naar juist die ene broek die perfect zit. Tsja en dat je tijdens die zoektocht 20 andere dingen tegenkomt die je ook wilt kopen is jammer voor mijn rekening. Maar ach... je moet toch een doel hebben om te werken, toch?

Maar terug naar de meubels, want er is 1 winkel vol met meubels waar WEL met plezier heen ga. De Ikea!
Maar waarom weiger ik naar Alexandrium III te gaan en spring enthousiast in auto wanneer we richting de blauw/gele blokkendoos gaan?
Ja, daar ben ik zelf ook nog niet echt uit, misschien kom het door de grote collectie "hebbedingetjes voor weinig geld" op het eind. Want zeg nou zelf, 3 houten fotolijstjes voor 2 euro, dat is een koopje waar IK niet aan voorbij kan lopen.
Of zou het komen door de redelijke hipheid van de meubels? Want, in tegenstelling tot die meubelboulevards, heb ik er nog geen donkere eikenhouten kasten 'in romantisch design' kunnen ontwaren. Of komt het door die "familiare sfeer" die ze creeeren door je met je toe te spreken en de kastjes van namen als Billy te voorzien?

Zou allemaal kunnen, maar ik denk dat ik het geheime wapen van de Ikea heb ontdekt. De Ikea gehaktballetjes!
Want in het ozo slim ingerichte gebouw moet je eerst langs alle keukens, slaapbanken, stapelbedden en opbergsystemen voordat je het restaurant bereikt.
Daar doe je je voor niet al te veel geld tegoed aan 10 of 15 van die lekkere gehaktballetjes met saus en cranberryjam (+ voor de echte hollander, wat frietjes).
Vervolgens loop je in de roes van al dat lekkers door naar de "hebbedingetjes voor weinig geld" en het zelfhulpmagazijn waar je je een hernia sjouwt omdat dat Astrid-kastje toch wel erg hoog in de stelling lag.

Toen ik afgelopen maandag vanaf het station mijn moeder belde om opgehaald te worden, sprak zij tegen mij: "Ik kom eraan hoor, we gaan direct door naar de Ikea!". Dit verzachtte mijn leed (het compleet natgeregend zijn) bijzonder. Want, zo denkt mijn innerlijk, Ikea = gehaktballetjes = lekker!

Bij de blauw/gele blokkendoos aangekomen bleek dat mijn moeder een andere missie had. Het kopen van een Benno. Voor de Ikea-barbaren onder ons: Benno is een kast om je cd's in op te bergen. En omdat we in huis een chronisch overschot aan die dingen (gekopieerd en legaal) hebben werd het weer eens tijd voor een nieuwe Benno.

Het gebruikelijke ritueel speelde zich weer af: meubels kijken, gehaktballetjes eten ( ), hebbedingetjes kopen (scharen heb je nooit genoeg), broertje op de kar laden en door het zelfhulpmagazijn scheuren. Opzoek naar stelling 24!
Benno werd naast mijn broertje op de kar geladen en we gingen richting de kassa.
Bij de auto aangekomen bleek Benno toch best wel flink te zijn. Maar met wat geschuif en het neerklappen van stoelen, vonden we toch een plaatsje voor Benno.

Enkele dagen later...

Wil jij wat voor mij doen? was de vraag van mijn moeder. Een serieuze redenen om erg wantrouwig te worden. Want meestal betekend dat dat ik door de regen naar de supermarkt moet om dingen als wc-papier of een pak koffie te halen.

Maar deze keer niet! Nee, mijn vader was een weekje weg voor zijn werk, en aangezien ik de meest technische persoon na hem ben, binnen het gezin, kreeg ik de opdracht om Benno in elkaar te schroeven.
Ik heb het mijn vader zo vaak zien doen, dit moet ik ook kunnen!

En even later zat ik (met een splinter in mijn hand, jaja een goed begin) tussen een hoop plankjes en nog meer schroefjes. En het symbool van Ikea: het imbusboutje.
Met alle nuttige adviezen die ik tijdens het assisteren van mijn vader had gekregen in mijn achterhoofd, begon ik. En geloof het of niet... na 15 minuten was de berg plankjes en het hoopje schroefjes omgetoverd in een cd-kast!

Ik kan nu al niet wachten tot we weer gehaktballetjes gaan eten