Eddie the Eagle
Er zijn drie redenen waardoor de Olympische Spelen van 1988 in Calgary mij bij zijn gebleven.
Nummer één is natuurlijk Yvonne van Gennip. Zij kaapte daar op een geweldige manier drie gouden medailles voor de neuzen van de Oost-Duitse schaatsters weg.
Nummer twee is omdat ik één jaar later zelf in het Olympisch park in Calgary stond. Ondertussen wel al omgebouwd tot campus van de universiteit (dat was een eis van Calgary om zich namens Canada aan te bieden als locatie), maar de schaatshal, de bobsleebaan en de skischansen waren er nog.
En door dat laatste, de skischansen, kom ik bij nummer 3. En dat is Eddie Edwards. Een Brit die doordat het Britse Olympisch Comité nationale eisen aanhield bij de kwalificaties deel kon nemen aan de Olympische spelen.
Eddie was te zwaar voor de sport, 9 kilo zwaarder dan de zwaarste van de overige deelnemers en droeg een bril met jampotglazen. De glazen van zijn bril besloegen voortdurend waardoor hij meer op de gok dan op zijn kunde de schans af kwam.
Tijdens de Spelen van 1988 eindigde hij bij de sprongen van de 90 en 70 meter schans als laatste. Zijn stijl leek meer op een duikende adelaar dan op een sprong van een schansspringer. Hij kreeg dan ook snel de bijnaam Eddie the Eagle.
Zijn sprongen waren een doorn in het oog van het Britse Olympisch Comité, maar zorgden er wel voor dat hij de publiekslieveling van de Spelen is geworden.
Na de Olympische Spelen werden de kwalificatie eisen voor deelname door de Britten snel aangepast. Dit noemde men de Eddie The Eagle Rule. Hij heeft nog twee pogingen gedaan om mee te doen aan de opvolgende spelen, maar helaas niet gelukt.
