In Memoriam: Bud Spencer (1929-2016)

Gisteravond bereikte ons het droevige nieuws dat de legendarische Italiaanse acteur Bud Spencer op 86-jarige leeftijd is overleden. De acteur, die in het dagelijkse leven luisterde naar de naam Carlo Pedersoli, was vooral bekend door de films die hij samen met Terence Hill maakte, maar had nog veel meer in zijn mars. Een goed moment dus om eens terug te kijken op het leven van deze cultheld, waarmee menig veertigplusser is opgegroeid.

Bud Spencer RIP

De jonge jaren
Carlo Pedersoli word op 21 oktober 1929 geboren in Santa Lucia, een historische buitenwijk van de Italiaanse stad Napels. Als de jonge Carlo nog op de lagere school zit blijkt hij goed te kunnen zwemmen en wordt in 1936 lid van een lokale zwemclub. Nadat Napels tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt gebombardeerd verhuist de familie Pedersoli naar het veiligere Rome. Hier rond de jongen in 1946 zijn opleiding af en gaat als één van de jongste studenten ooit het vak chemie studeren aan de universiteit van Rome. Italië zucht in die tijd nog onder de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog en de familie besluit om opnieuw te gaan verkassen, ditmaal naar Brazilië.

Van 1946 tot 1948 werkte Carlo Pedersoli voor het Italiaanse consulaat in Brazilië en leerde daar ook snel om vloeiend Portugees te spreken. Nadat hij in 1948 is teruggekeerd naar Italië besluit hij om niet verder te gaan met zijn studie chemie maar besluit om zich te gaan richten op een rechtenstudie. Met deze opleiding hield Pedersoli meer tijd over om te trainen en te zwemmen. Rond deze tijd zou Pedersoli ook nog een blauwe maandag boksen waarbij hij al zijn gevechten zou winnen.

Olympische zwemmer
Carlo Pedersoli blijkt erg succesvol te zijn als zwemmer. Zo werd hij in 1949 al kampioen van Italië in de klasse vrije slag en was op 19 september 1950 de Eerste Italiaan die de 100 meter vrije slag onder 1 minuut zwom. Als Pedersoli in 1957 een einde maakt aan zijn loopbaan als zwemmer is hij zevenmaal kampioen van Italië geweest. Ook haalt hij bij de Olympische Spelen van 1952 de halve finale in de categorie 100 meter vrije slag, een huzarenstukje dat hij in 1956 zou herhalen bij de Olympische Spelen van Melbourne. Met het waterpolo-team van S.S. Lazio zou Pedersoli in 1954 ook nog eens kampioen worden.

Quel Fantasma Di Mio Marito

De eerste films
Naast zijn loopbaan als zwemmer was Carlo Pedersoli ook in films te zien. Zo maakt hij in 1949 zijn debuut in de komische film Quel Fantasma Di Mio Marito. Ook heeft hij in 1951 een kleine bijrol in de historische klassieker Quo Vadis. Pas nadat hij was gestopt als zwemmer kreeg Pedersoli meer tijd voor het acteervak. De jonge Italiaan was inmiddels verkast naar Venezuela waar hij als voorman werkt bij de aanleg van de Pan-Amerikaanse snelweg. Ook had de Italiaan nog een baan bij de fabriek van Alfa Romeo in Caracas maar de boomlange Pedersoli had heimwee naar zijn geliefde Italië en keerde in 1959 terug naar zijn thuisland.

Datzelfde jaar nog kreeg Pedersoli een rol aangeboden in de film Hannibal. In de door Edgar G. Ulmer en Carlo Ludovico Bragaglia geregisseerde film speelt ook ene Mario Girotti mee, een acteur die later wereldberoemd zou worden als Terence Hill. In 1960 trouwt Carlo met zijn geliefde Maria Amato en gaat werken voor de platenmaatschappij RCA waarvoor hij tussen 1960 en 1964 een aantal Napolitaanse folk- en popliedjes opneemt.

God Forgives ... I Don't!

Bud Spencer
In 1967 heeft Carlo een ontmoeting met regisseur Giuseppe Colizzi. Voor zijn spaghetti western Dio Perdona ... Io No! oftewel God Forgives ... I Don't was de filmmaker op zoek naar een gigantische acteur en met zijn lengte van 1.94 meter en een gewicht van 130 kilo was de rol op Pedersoli's lijf geschreven. Om niet door zijn toenmalige vriendenkring herkend te worden besluit de Italiaan om een baard te laten groeien. Ook besluit hij om een Amerikaanse naam aan te nemen en noemt zichzelf Bud Spencer, vernoemd naar zijn favoriete bier Budweiser en zijn favoriete acteur Spencer Tracy.

Bud Spencer sprak gebrekkig Engels, kon niet paardrijden en had ook niet het idee dat zijn loopbaan als acteur lang zou gaan duren. Daar vergiste hij zich gelukkig goed mee. God Forgives ... I Don't was een grote hit in de bioscopen en kreeg met I Quattro Dell`Ave Maria (Ace High) en La Collina Degli Stivali (Boot Hill) een tweetal minstens even succesvolle vervolgen. In 1970 is zijn Spencer en Hill te zien in het regiedebuut van schrijver E.B. Clucher oftewel Enzo Barboni. Met de avontuurlijke western Lo Chiamavano Trinità... (They Call Me Trinity) breekt het duo internationaal door. De film krijgt twee jaar later een zo mogelijk nog succesvoller vervolg met Continuavano a Chiamarlo Trinità (They Still Call Me Trinity).

They Call Me Trinity

Piloot Bud Spencer
In 1972 is Bud Spencer in Colombia voor de opnames van de film Piu’ Forte Ragazzi (All The Way, Boys!), waarin hij samen met Terence Hill te zien is als een stel vliegeniers als Spencer een nieuwe passie ontdekt. De acteur haalt zijn vliegbrevet en zou in de daaropvolgende 35 jaar meer dan 2000 vlieguren maken met diverse soorten vliegtuigen en zo'n 500 vlieguren in allerhande helikopters. Ook zou hij 1984 zijn eigen vliegmaatschappij Mistral Air beginnen.

Naast de films met Terence Hill, waarin Spencer meestal de rol had van de dommekracht en Hill de rol had van charmeur, was Bud Spencer vanaf 1973 ook te zien in een serie populaire films rondom politie inspecteur Flatfoot Rizzi. Ook bleef muziek maken een passie voor de Italiaan. Zo konden we Spencer in 1978 horen zingen in de film Lo Chiamavano Bulldozer (They called him Bulldozer) en schreef hij in 1979 het themalied voor de film Io Sto Con Gli Ippopotami (I`m for the Hippopotamus). In totaal is Spencer in de zeventiger jaren in zo'n 21 films te zien, waarvan 7 met zijn filmmaatje Terence Hill.

Flatfoot In Africa

De solojaren
Gedurende de tachtiger jaren maakt Spencer nog een viertal succesvolle films met Hill. Zo is het tweetal in 1984 te zien in de heerlijk gestoorde komedie Non C’è Due Senza Quattro (Double Trouble), waarin ze de dubbelgangers blijken te zijn van een stel miljonairs in Rio De Janeiro. Nadat het filmduo in 1986 hun zestiende film Miami Supercops (Trinity: Good Guys and Bad Guys) hebben gemaakt gaat het duo Spencer en Hill uiteen. Datzelfde jaar is Spencer samen met zijn jongste dochter Diamante te zien in de fantasyfilm Superfantagenio (Aladdin).

In 1988 is Spencer te zien in een zestal tv-films in de serie Big Man van regisseur Stefano Vanzina oftewel Steno, met wie Spencer eerder al werkte in Banana Joe en de Flatfoot-films. Twee jaar later is de acteur wederom op het witte doek te zien in de film Un Piede In Paradiso (Speaking of the Devil) van E.B. Clucher. In 1991 en 1992 is Bud Spencer samen met Philip Michael Thomas te zien in de succesvolle detectiveserie Extralarge. In 1994 zijn Spencer en Hill nog eenmaal op het witte doek te aanschouwen in de film Botte di Natale (The Night Before Christmas).

ExtraLarge

De latere jaren
Als Bud Spencer 70 jaar is geworden besluit hij om wat rustiger aan te gaan doen en is hij alleen nog in gastrolletjes te zien. Zo zien we de acteur als blinde zanger in Fuochi D`Artificio (Fireworks) en als oude piraat in Ermanno Olmi's Singing Behind Screens. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en zo is de oude Italiaan op zijn 78e als oude gangsterbaas te zien in de film Killing Is My Business, Honey. Ook is Spencer in 2009 in een elftal afleveringen van de tv-serie I Delitti Del Cuoco (Recipe for a Crime) te zien als gepensioneerde politiecommissaris. In mei 2010 word al dat harde werken eindelijk beloond en krijgen Bud Spencer en Terrence Hill de David di Donatello, de allerbelangrijkste filmprijs van Italië.

Recipe For Crime

De schrijver Bud Spencer
In 2010 verschijnt ook de biografie Altrimenti Mi Arrabbio van Bud Spencer. Het boek staat wekenlang in de lijst van bestverkochte boeken in Der Spiegel. Spencer heeft duidelijk de smaak van het schrijven te pakken en brengt in 2012 het boek In Eighty Years Around The world - The Second Part Of My Autobiography uit. Op zijn 85e verjaardag verschijnt vervolgens dan nog het boek Mangio Ergo Sum - My Philosophy Of Eating, waarin de acteur op filosofische wijze verhaalt over zijn nachtmerries over een dieet wat hij kreeg voorgeschreven.