Games in Concert

Games in Concert was georganiseerd voor een breed publiek. Dit was al te zien in de lobby, toen we bij het nuttigen van een drankje eens keken naar de demografie van de kaartenkopers. Er viel in ieder geval één ding op: er waren opvallend veel mooie vrouwen op dit \'nerd event\'. Verder liepen er ook oudere mensen en jonge pubers rond, wat dus betekende dat het concert een breed publiek aantrok. Bij binnenkomst van de zaal stond iemand met een Wii-mote te zwaaien voor een monitor. Dit bleek Wii-jay Timski te zijn, die met zijn gezwaai vrij dikke beats met retrosound uit de speakers wist te toveren. Het klonk als een leuke opwarmer voor de mensen die in de zaal aan het wachten waren op het grotere werk. Toen het Metropole Orkest het podium op kwam lopen ging dit dan ook gepaard met een groot applaus: entertain us!.

Het orkest speelde enkele hoogstandjes. Zo werd er geopend met muziek uit The Legend of Zelda en de zaal ging meteen los. Op de videoschermen vlogen beelden voorbij uit zo\'n beetje elke Zelda-game, wat een leek of het jongere publiek meteen een leuke indruk gaf van de evolutie van de serie. Iemand die Zelda een warm hart toedraagt kan moeilijk ontkennen dat er kippenvel op zijn of haar armen stond tijdens het spelen hiervan. Ook muziek uit Shadow of the Colossos maakte een diepe indruk op de zaal. Het nummer werd met veel bombarie gespeeld, waarbij veelvuldig gebruik werd gemaakt van trommels. Het publiek keek zwijgend en zwaar onder de indruk naar de voorbijvliegende kolossen op het videoscherm.

Wat het altijd goed doet is Mario. De Mario-deuntjes stemden het publiek vrolijk en er werd ook luid gereageerd op de videobeelden. Er werd gejuicht zodra Mario een level behaalde en er werd gelachen als Mario door een vijand werd geraakt. Het was leuk om te zien hoe zoiets leefde bij de bezoekers, maar ook dat men bij muziek uit andere games stil was en nu los ging. Neem bijvoorbeeld de muziek van Kingdom Hearts II, dat was zo ontroerend mooi dat niemand een geluid durfde maken.

Helaas waren niet alle nummers even indrukwekkend. Neem bijvoorbeeld de gespeelde muziek van Soul Calibur II. Goed, de beelden waren vermakelijk, maar de muziek was niet zo heel denderend en het publiek liep er duidelijk niet warm voor. Hetzelfde gold voor muziek van Hitman 2 en StarCraft; bij het nummer van Hitman 2 werd er dan nog een koor ingezet, maar dat kon het niet redden. Wat ons betreft hoeven deze twee games ook niet meer terug te komen, want het pakte de zaal niet zoals het bij andere nummers wel deed. Vooral de muziek van StarCraft was vrij slaapverwekkend.

Los van de goede en minder goede stukken werd er tussendoor ook een offensief gestart om Nederlandse mensen in de industrie meer in de spotlight te zetten. Aan de ene kant was dit een fantastisch initiatief, maar hetgeen wat componist Michiel van den Bos had gemaakt voor Unreal Tournament was vrij saaie trailermuziek; er was niets episch aan. Tevens pasten de actierijke beelden niet bij de veel rustigere muziek. Een andere Nederlandse componist, waarvan de naam ons even ontschoten is, werd ook in de spotlight gezet met zijn muziek uit de game Haven. Ook dit nummer is net als het nummer van zijn collega van Unreal Tournament niets meer dan leuke trailermuziek, maar vergeleken met georkestreerde muziek uit Zelda of een andere legendarische reeks is het mager.

Het werk van componist Chris Falesco is wel noemenswaardig. Deze Amerikaan heeft muziek gecomponeerd voor onder meer Splinter Cell: Double Agent en God of War 2. Dit keer werd er een nummer van Clive Barker\'s Jericho gespeeld. Het nummer was echt uitstekend goed en zou niet misstaan als muziek voor een grote film. Vreemd genoeg werden er geen gameplay-beelden van de game uitgezonden, wellicht omdat er jong publiek in de zaal zat, of was het gewoon een foutje? Als het om die eerste reden is gedaan, dan zou dat vreemd zijn, want even daarvoor hebben we wel Max Payne tientallen gasten zien dood schieten.

Het Metropole Orkest wist het publiek soms ook positief te verrassen. Zo speelde iemand een tijdje een solo op een piano. Het melodietje kwam iedereen bekend voor, maar niemand kon nu zeggen van welk spel het was. Toen er uiteindelijk beelden van Star Fox op het scherm verschenen ontstond er een luid gejoel. Ook verrassend goed was het spelen van muziek uit Tetris. Tetris heeft ongetwijfeld de beste indruk op de bezoekers achtergelaten. De simpele deuntjes werden op een originele manier ten gehore gebracht, met behulp van het koor en de zaal klapte ritmisch mee en stampte met de voeten op de maat.

Ook waren er nog enkele gastoptredens om het Metropole Orkest te helpen bij het spelen van hun nummers. Zo kwam de Portugese zangeres Cristina Branco zingen tijdens liedjes van Gran Turismo 4 en Grandia II. Bij het ten gehore brengen van Gran Turismo 4 stond mevrouw Branco meer onzeker om haar heen te kijken dan te zingen, want het nummer bestond voornamelijk uit snelle beats met gitaarspel, wat overigens erg gaaf was, want in de zaal gingen de voetjes van de vloer. Bij Grandia II kwam haar zangstem meer tot haar recht en deze muziek legde de zaal even plat, omdat het zo mooi en episch klonk.

Brainpower en Intwine kwamen ook langs om hun nummer van Assassins Creed te spelen. Brainpower droeg een trui met capuchon, waarmee hij wat weg had van de hoofdpersoon uit het spel. Het gespeelde nummer was één van de betere nummers van de avond en rockte gewoon keihard. Het enige wat er aan tegenviel waren de stukjes dat Intwine begon te zingen, want dat klonk gewoon niet echt in verhouding met de muziek. Last but not least kwam saxofonist Benjamin Herman langs om, gekleed als Larry, een nummer van Leisure Suit Larry te spelen. Het klonk allemaal funky, maar duurde net even te lang. Ook is een saxofoon een wel erg dominant instrument, waardoor de rest van het orkest een beetje in het niet viel.

Concluderend zijn we toch enthousiast over Games in Concert 2. We vonden het een goed initiatief om Nederlandse mensen in de games-industrie eens in de spotlight te zetten. Verder was het goed georganiseerd, liepen er opvallend veel mooie dames rond, was het geluid zuiver en goed en was het aanbod gevarieerd. Natuurlijk was het niet perfect. Sommige games hadden niet bepaald animo om gespeeld te worden en andere games hadden gewoon niet de juiste muziek; muziek die je zou moeten raken. Het viel ook op dat muziek uit oude games het beter deed dan muziek uit nieuwe games. Dat is niets ten nadele van nieuwe games, maar de muziek voor laatstgenoemde soort is veel grootser en epischer van opzet; de melodietjes blijven niet hangen, terwijl de zaal los ging op de simpele deuntjes van Tetris. Misschien is dat ook iets om in overweging te nemen voor volgend jaar, want dan komt Games in Concert gewoon weer terug. Als je benieuwd bent naar wat er nog meer werd gespeeld, dan kun je vanavond om 23:00 even Radio 2 aanzetten.