De beste tv-series van 2022
4. Het seriejaar 2022 volgens Peter (Breuls)
Het dilemma van de film- en serieliefhebber: ga ik deze serie kijken, of die film? Of die andere serie, of die andere film? Films verschijnen op alle platformen (binnen- en buitenshuis), maar series kijk je altijd thuis (met voor mij het afgelopen jaar één uitzondering). Lekker een dagje bingewatchen? Of even de achterstand inhalen en een paar films kijken?
Dat dilemma heb ik in ieder geval altijd en ook in 2022 constateer ik dat ik niet zo veel films heb gezien als ik van plan was. De oorzaak: series! Elke streamingdienst wil hun Grote Titel vinden en die breed gestreamed zien worden. En veel daarvan heb ik ook gezien; ik heb genoten van Stranger Things (Netflix), House of the Dragon (HBO Max), Rings of Power (Prime Video), van de Marvel- en Star Wars-series (op Disney+) en van Severance (Apple TV+, al bleek dat pas achteraf een grote titel). Maar mijn top 5 bestaat niet louter uit deze grote titels, wat een overeenkomstig thema tussen mijn filmlijst en deze serielijst onthult: het zijn niet altijd de grote titels die het beste zijn. Maar goed, dat is ook niet bepaald een nieuw inzicht, natuurlijk.
Ik heb de afgelopen jaren ontdekt dat ik het leuk vind als er op de streamingdiensten een mix is van korte en lange series: af en toe even iets van zes afleveringen kijken, dat daarna dan ook echt klaar is, en soms juist wekenlang over meerdere seizoenen van een serie doen. Of gewoon lekker een serie van week tot week volgen, zodat je niet te diep in het verhaal gezogen wordt en je elke aflevering even op je in kunt laten werken. En wat is het toch fijn om gewoon halverwege een serie te kunnen zeggen "nu wil ik iets anders" en wéér aan een nieuwe serie te beginnen.
Series zijn voor thuis, maar ze doen het wel degelijk goed op het grote doek. Kijk maar naar hoe Game of Thrones een tijdlang wekelijks in de bioscopen werd vertoond. Van één van mijn vijf topseries, Better Call Saul, mocht ik ooit de première van een eerder seizoen in een bioscoop bijwonen. En van The Rings of Power zag ik de finale dit jaar in een bioscoop. In al deze gevallen ervaar je het verhaal intenser, zie je meer, wordt de ervaring leuker. En ik heb heus een grote tv, dus dat is het probleem niet.
Zoals met films is het leuk als een nieuwe serie je verrast, maar van een al lopende serie is het vooral prettig als zo'n laatste seizoen niet de nalatenschap van de gehele serie verprutst. Want hoe geweldig Game of Thrones ook was, we hebben er allemaal toch een beetje een meh-gevoel aan overgehouden. En dat werkte door naar House of the Dragon: de serie is van andere makers, maar ik was toch voorzichtig met mijn enthousiasme. Mijn top 5 heeft die niet gehaald, daarvoor moeten de makers zich echt nog even bewijzen.
5. Bad Sisters (Apple TV+)
Een groep zussen begraaft de overleden echtgenoot van één van hen. Zo begint Bad Sisters, dat vervolgens laat zien dat de zussen allemaal een hekel aan hem hadden en eigenlijk wilden dat hij het veld zou ruimen. Is zijn dood hun schuld? Het hele seizoen springt heen en weer tussen de periode die voorafgaat aan de dood van JP (een echte gluiperige klootzak, heerlijk gespeeld door Claes Bang) en de periode erna. En hoewel we de zussen meerdere pogingen zien doen hem van het leven te beroven, blijft tot het laatste moment onduidelijk of het ze ook echt gelukt is.
4. The White Lotus (seizoen 2, HBO Max)
Zoals in het eerste seizoen vertelde White Lotus 2 het verhaal van een groep vakantiegangers in een vestiging van de fictieve White Lotus-hotelketen, waarvan aan het begin werd verteld dat iemand het seizoen niet zal overleven. Deze keer gesitueerd op Sicilië, liet het de spanningen zien tussen mannen en vrouwen in verschillende verhoudingen: in stelletjes, vriendengroepen, gestrande huwelijken en de machtspositie van vrouwen die hun lichaam economisch inzetten. En was sprake van list en bedrog, of gewoon van schofterig gedrag. Er was wantrouwen en naïviteit. Er waren onbeantwoorde liefdes en vruchteloze zoektochten naar oude familiebanden. In dit tweede seizoen wist bedenker Mike White te doen wat hij in het eerdere seizoen deed, maar op een andere manier, met andere thema's en dus zonder in herhaling te vallen. Het geeft vertrouwen voor een hopelijk net zo briljant derde seizoen.
3. The Sandman (Netflix)
Eindelijk een verfilming van Neil Gaimans klassier The Sandman! En het ademt volledig de sfeer van de comic, al is iets dat met bepaalde stijlen getekend is natuurlijk lastig te vergelijken met een compleet ander visueel medium. Onderscheidend verschil tussen deze serie en bijvoorbeeld American Gods (een andere Gaiman-verfilming, die werd geannuleerd voordat het afgerond kon worden) is dat Gaiman hier zelf de touwtjes in handen heeft. The Sandman is de fantasyserie die dit jaar overschaduwd werd door de verhalen in Westeros en Middle-Earth, maar uiteindelijk veel origineler van concept én uitwerking is. De hoop is dat de hele, 75 delen lange, comic z'n weg naar het scherm weet te vinden.
2. Severance (Apple TV+)
Medewerkers van een groot bedrijf hebben een chip in hun hoofd, waardoor ze zich thuis niets kunnen herinneren van hun werk en op hun werk niets van thuis. Hét middel om bedrijfsgeheimen te beschermen, zou je denken. Maar wat doet Lumon Industries eigenlijk? En als de medewerkers, wanneer ze op werk zijn, niets weten van de buitenwereld, wat voor mensen zijn zij dan eigenlijk? Severance neemt een interessant sciencefiction-idee en stelt maatschappelijke vragen terwijl het de karakters van de hoofdpersonages vanuit verschillende hoeken onderzoekt. Mag dé verrassing van 2022 worden genoemd.
1. Better Call Saul (seizoen 6, Netflix)
Tja, was Better Call Saul uiteindelijk niet gewoon beter dan Breaking Bad? Iets wat niemand had gedacht toen deze spin-off van start ging, maar stukje bij beetje bewees Breaking Bad-maker Vince Gilligan, die de serie bedacht samen met Peter Gould, dat hij precies wist waar bij mee bezig was. Ook in het verhaal van de louche advocaat wist Gilligan iets interessants te vinden: waar iedereen deze serie begon te kijken om verlekkerd te zien hoe Saul precies Saul werd, besefte het publiek zich gaandeweg dat het uiteindelijk een tragisch levensverloop was voor Jimmy McGill: wij wilden helemaal niet dat hij zou afzakken naar het niveau van Saul, en moesten lijdzaam toezien dat dat toch echt stond te gebeuren.
