De vijf beste games van 2021

#4 – Shin Megami Tensei V
Ik maakte me nog geen jaar geleden ernstig zorgen om Shin Megami Tensei. De JRPG-serie van Atlus was op dat moment al jaren het ondergeschoven kindje. De prioriteit lag logischerwijs eerder bij de veel beter verkopende Persona-serie. De SMT 3DS-games waren qua gameplay sterk, maar de filosofische nadruk van het verhaal raakte zoek en persoonlijk zou ik zeggen dat de serie in een identiteitscrisis was terechtgekomen.

Shin Megami Tensei V is uiteindelijk een meer dan prima geneesmiddel gebleken. De serie keert met deze Switch-sequel terug naar zijn roots en gaat vrolijk verder waar Shin Megami Tensei III (een PS2-game) was gebleven. De game bevat meerdere interessante facties die over de controle van een post-apolayptische wereld vechten en in tegenstelling tot recente iteraties zijn dit keer zijn de personages wél goed uitgewerkt.

De game wist ook te verrassen vanwege het uitmuntende design van de speelgebieden. De wereld van SMTV is niet zoals in de voorgaande spellen voornamelijk lineair. In plaats daarvan bestaat het uit grote sandbox-achtige gebieden. Deze locaties zijn echt heel knap ontworpen en zitten vol verticaliteit en interessante verkenningselementen. Dit is iets dat eigenlijk maar zelden in JRPG’s wordt vertoond.

Ten slotte is de ijzersterke turn-based combat waar de serie om bekend staat intact gebleven. SMTV heeft, zeker op hard mode, heel wat strategische diepgang. Het is ook nog altijd erg verslavend om je eigen team van demonen te maken en ze van de juiste skills te voorzien.

Deze game heeft uiteindelijk bijna honderd uur van mij vereist en ik heb met plezier al die tijd in deze game gestoken. Bovenal ben ik bij dat Atlus behalve Persona eindelijk meer grote ijzers in het vuur heeft, en dan moet de grote nieuwe fantasy IP waar ze al een paar jaar aan werken nog komen.



#3 – Metroid Dread
Eerlijk gezegd had ik vooraf weinig vertrouwen in Metroid Dread. Ik vond de voorgaande games van MercurySteam stuk voor stuk matig en ik was ook zeker niet onder de indruk van hun Metroid II-remake. Meestal waren de spelsystemen van hun games te oppervlakkig en in het geval van Samus Returns vond ik het een sfeerloze game.

MercurySteam heeft met Metroid Dread mijn ongelijk over hun talent bewezen, gelukkig maar. Metroid Dread is niet alleen een uitstekende game, maar ook een waardige sequel op de 2D-klassiekers. De game speelt zich af in ZDR, een nieuwe planeet voor de serie. Daar waar Samus Returns grafisch geen indruk maakte is Metroid Dread juist ijzersterk. De game is niet alleen mooi, het is ook voor het eerst in vele jaren dat we echt nieuwe omgevingselementen in een Metroid-game zien.

Echter, het sterkste punt van Metroid Dread zijn de controls en daar bijbehorende spelmechanieken. Samus is nog nooit zo sierlijk en bewegelijk geweest. Dread pakt een aantal mechanieken uit Other M en Samus Returns en infuseert de boel met energie en geweldige animaties. Samus kan nu ook over de grond glijden en er zijn nog een paar andere nieuwe upgrades die je nog meer snelheid verlenen.

Gelukkig biedt de game ook nog genoeg uitdaging aan de hand van een paar geweldige baasgevechten. Daarmee is Metroid Dread echt een adrenalinestoot geworden waar ik erg van onder de indruk ben geraakt. De toekomst van Metroid blijft troebel vanwege de perikelen rondom Retro Studios en de geruchten dat MercurySteam klaar is met de samenwerking met Nintendo. Wat er ook gebeurt, tenminste hebben fans zoals ik eindelijk weer een top Metroid-game gekregen. Ik ben tevreden.



#2 – It Takes Two
Deze co-op game van Hazelight Studios is misschien wel de grootste verrassing van het jaar. Eigenlijk hadden we het allemaal aan moeten zien komen, want hun voorgaande spel was ook al op vergelijkbare wijze top. A Way Out speelde dus ook al met een gedeeld perspectief en co-op mechanieken. Het enige probleem is dat de personages en het verhaal van die game vrij matig waren.

It Takes Two gebruikt hetzelfde concept, maar voert het vele malen beter uit. In deze game speel je als Cody en May, een echtpaar dat op het punt staat om te scheiden. Ze komen aan het begin van het spel in aanraking met een magisch en pratend therapieboek dat hen in kleine poppen transformeert. Hun doel wordt vervolgens om weer normaal te worden, maar dat kan alleen als ze meewerken met het boek.

In eerste instantie zijn de personages van It Takes Two een beetje irritant. Wie vindt het leuk om naar twee mensen te luisteren die eindeloos ruzie maken? Echter, langzaamaan begint de therapie te werken en het leidt uiteindelijk tot grappige en hartverwarmende momenten die niet eens heel cliché zijn.

It Takes Two is bovenal een een ontzettend creatieve game. Elk hoofdstuk introduceert weer nieuwe spelmechanieken die ook alleen tot bloei komen als je samenwerkt met de andere speler. Ik heb dit spel volledig met mijn vrouw doorgespeeld en we hadden allebei de tijd van ons leven. Dit is misschien wel de beste co-op game ooit en ik zou het echt aan iedereen aanraden.