Het Waterliniepad - De Stelling van Amsterdam

9. Etappe 8: Abcoude - Weesp

Ik schreef het al bij de vorige etappe; wie Waterlinie zegt, zegt water en daarmee bruggen. Voor deze etappe moest ik de Liniebrug over het Amsterdam-Rijnkanaal oversteken. Het werd een drama etappe. 

Vrijdag de dertiende; who cares. Ik doe niet aan bijgeloof. Ik was vroeg wakker en tegen mijn gewoonte in, verkende ik de route vooraf via Google Maps. Ik kwam tot de ontdekking dat etappe 8 over de Liniebrug bij Nigtevecht liep. Nou zijn bruggen al niet mijn favoriet, maar deze brug bleek de welbefaamde brug te ver te zijn.

Om kwart voor elf vertrok ik uit Abcoude, bij het voormalig stationsgebouw waar nu een Bed and Breakfast is gevestigd (Foto 1)  en vanaf het moment dat ik de dijk werd opgestuurd richting het eerste Fort liep het al niet lekker. Een smalle bochtige dijk, vlak langs het water. (Foto 2 tot en met 4). Meerdere malen de berm in moeten springen vanwege voorbij scheurende auto’s. Ik zag net op tijd dat ik rechtsaf moest voor Fort Nigtevecht (Foto 5). Op een gegeven moment werd ik linksaf gestuurd, door het gras en de bagger heen. Aangezien m’n voeten/heupen/knieën al niet lekker soepel aanvoelden ervoor gekozen om gewoon de weg te volgen naar het Fort. (Foto 6) Eenmaal bij het fort aangekomen leidt de etappe oorspronkelijk om het Fort heen, wederom door het gras en de bagger.

Fort Nigtevecht
Het fort model A was in 1904 voltooid. De bomvrije ruimte bestond uit een langgerekt betonnen hoofdgebouw met verblijven voor de manschappen, twee keelkazematten en in de frontwal twee geschutskoepels (zogenaamde hefkoepels), en dit alles omgeven door een gracht. De gracht aan de voorzijde is ongeveer 50 meter breed. Buiten het eigenlijke fort bevonden zich een directiewoning, een opzichterswoning, en een bergloods. De beide woningen werden gebouwd van baksteen, de bergloods van hout.

Het staat ook lokaal bekend als het Knakenfort. Alhoewel het fort de naam van Nigtevecht heeft is het vanuit die plaats sinds 1968 slechts met een omweg via de Weesperbrug of Loenerslootsebrug bereikbaar. Sinds 3 augustus 2018 is het door de opening van de Liniebrug voor fietsers en voetgangers echter weer rechtstreeks vanuit Nigtevecht bereikbaar. (Foto's 7 tot en met 10). 

Op dat moment begon het te regenen. Na een kwartier stilstaan uit de wind koos ik er voor om terug te gaan en via de weg m’n route te vervolgen. Eenmaal op de dijk richting de Liniebrug zag ik het gevaarte voor me opdoemen. (Foto 11). Ondanks de bemoedigende woorden van onder meer Rob, FreshFruit en Dotteke in DTS voelde ik een paniekaanval opkomen en ik besloot terplekke m’n etappe af te breken, naar het station te gaan en de volgende keer vanaf het station de rest van de route af te maken, ondanks dat Dotteke me nog belde in de hoop me over de brug heen te kunnen helpen door me af te leiden.

Eenmaal in Driemond aangekomen diende de volgende brug zich aan. Echter dit was volgens Maps een gewone verkeersbrug met een breed fietspad. Dat kon ik wel aan dacht ik. Totdat bleek dat ik juist aan de smalste kant van de brug moest oversteken: een paadje van zo’n 80 cm breed gok ik (Foto 12). Terwijl ik met Rob aan het appen was, m’n kop stijf richting het autoverkeer gedraaid hield en me stevig vasthield aan de binnenreling van de die brug ben ik er zo’n beetje overheen gekropen, met een hartslag die sky high ging.

Daarna ging het langzaam door richting het station in Weesp. Inmiddels deed m’n rug pijn, klierden m’n heupen, weigerden m’n knieën fatsoenlijk dienst te doen en had ik last van m’n enkels. So far part 1 van deze etappe. Een behoorlijk fiasco. (Foto 13). 

Nadat ik thuis kwam van part 1 zat ik er behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat de tranen op een gegeven moment over m’n wangen rolden. Na een hete douche voelde ik me iets beters en in DTS kon ik m’n frustratie kwijt over het feit dat ik, voor mijn gevoel, gefaald had. Ze vonden dat ik niet zo streng voor mezelf moest zijn. Toch was ik dat wel. Ook al wonen mijn kinderen niet thuis, ik probeer ze op afstand wel bij te brengen dat ze alles kunnen bereiken wat ze willen, als ze maar doorzetten. En wat had ik gedaan? Als de eerste de beste lafaard met de staart tussen de benen opgegeven. Dat was niet de les die ik aan mijn kinderen wil meegeven.

Na een goede nachtrust zag ik het zaterdag allemaal weer iets zonniger in, en @Rob bood aan om samen over de brug heen te lopen. Ik hield de boot af, want ik zag er echt tegenop, maar verschillende users begonnen me lichtelijk te pushen en hadden het zelfs over geblinddoekt aan een tuigje over de brug heen te gaan. Dat was mijn eer natuurlijk te na, en zaterdagmiddags appte ik Rob met de vraag waarom hij mij persé over de brug heen wilde helpen, als hij zelf ook last van hoogtevrees had. Zijn antwoord was: “Ik verzet mij tegen angsten. (…) Ik geef angst niet echt de gelegenheid mijn leven nadelig te beïnvloeden” Ik appte terug dat ik wel een poging wilde wagen dan, maar dat het hem dan wel een kop koffie kostte bij hem thuis, want ik ben natuurlijk niet zo gek om eerst ruim 6 km naar de brug te gaan lopen als hij er toch heen zou rijden. ’s Avonds kwamen we erachter dat Dagoduck de FOK!stok op steenworp afstand had gedropt in Wormerland. Dit bracht me op het idee om dat ding mee te nemen en ergens langs het Waterliniepad te droppen.

Zondagochtend dus eerst koffie gedronken bij hem, vervolgens stokje opgehaald, terwijl ik in de auto aan het klooien was om m’n regenbroek aan te trekken. Stok opgevist, en naar de Liniebrug toe. Na flink gedraald te hebben, ging het dan toch stap voor stap de trap op naar boven. Rob liep iets sneller dan ik naar boven, en ik kwam bijna hyperventilerend boven. Eenmaal daar heb ik eerst een paar minuten op de grond gezeten voor ik de moed vond om op te staan en te gaan lopen. Toen we op een kwart waren zei Rob: zo is het wel ver genoeg, je ben er iig op geweest. Mijn reactie: Nee, nu ik er dan toch op sta, dan maak ik het af ook. En dus zijn we naar het eind van de brug gelopen, en vervolgens terug. En in plaats van de trap naar beneden te nemen zijn we ‘full force’ de hele brug afgelopen. Foto 14 en 15). Eenmaal beneden nog even staan praten, waarna we afscheid namen en ik de stok naar z’n nieuwe plek ging brengen. (Foto 16). 

De rest van deze etappe is niet zo heel spannend, onderweg naar Weesp kom je nog enkele mooie panden tegen en word je onderweg nog een keer door de bagger gestuurd. Van het Fort Hinderdam is nauwelijks iets te zien, hier heb ik dan ook geen foto's van. Het fort is nu eigendom van Natuurmonumenten. Het heeft een ecologische bestemming en is daarom niet toegankelijk. Er resteren nog enkele militaire bouwwerken uit de 19e en 20e eeuw, die echter sterk zijn vervallen. De gebouwen zijn dichtgemaakt en dienen als schuilplaatsen voor vleermuizen. Het eiland en de gebouwen zijn met bomen en struiken begroeid.

Lengte van deze etappe: 13,1 kilometer

Waterliniepad - Etappe 8 (1) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (2) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (3) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (4) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (5) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (6) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (7) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (8) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (9) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (10) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (11) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (12) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (13) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (14) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (15) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (16) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (17) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (18) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (19) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (20) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (21) (Foto: FOK!)
Waterliniepad - Etappe 8 (22) (Foto: FOK!)