Passenger: 'Blijf altijd doen waar jij blij van wordt'

Na een welverdiende pauze is Mike Rosenberg weer keihard terug met een nieuwe plaat en wij spraken met hem over het werk dat in die plaat is gaan zitten, van de artwork-fotoshoots tot aan de videoclips en natúúrlijk niet te vergeten; de muziek.

'I've been lost for so long, I forgot I could be found', wordt er gezongen op de plaat: "Om eerlijk te zijn weet ik niet wat er gebeurt is, zeker de laatste vijf jaar. Als mensen mij vragen om een gek verhaal te vertellen van die laatste paar jaar heb ik daar echt grote moeite mee. De laatste tien jaar van mijn leven zijn alleen maar een kwestie geweest van doorgaan, maar het is wel een geweldige ervaring geweest." En de tweede track krijgt gelijk de rake titel 'Why Can't I Change' mee, heeft dat misschien ook te maken met een verandering in sound: "Een groot verschil in vergelijking met de andere albums is dat deze een meer America-sound heeft, toen ik ook de studio in ging om de nummers op te nemen kwam ik erachter dat er twee of eigenlijk drie nummers heel erg specifiek ook gaan over Amerika zelf. Er is een over Detroit, een over Yellowstone National Park en een over mijn familie, en dan in het bijzonder mijn vader, die opgegroeid is in de States. Alle nummers bij elkaar hebben dus ook dat gevoel van op een epische roadtrip gaan, en dat is er gekomen door de keuze van instrumenten. Om het visueel te maken zijn we ook daadwerkelijk op een roadtrip gegaan door de Verenigde Staten en daar hebben we het artwork en de videoclips gemaakt. Dat hebben we ook in een maand gedaan, 8000 kilometer en daar hebben we twintig video's aan over gehouden. Mensen zeiden tegen me dat het dan een grote vakantie zou zijn, maar dat was het absoluut niet. Die roadtrip was gewoon hard werken, maar zo mooi om gedaan te hebben."

En de inspiratie kwam eigenlijk weer waar het bij Mike altijd vandaan komt: "Het is bij mij altijd een mix van persoonlijke dingen waar ik mee te maken heb gehad, maar tegelijkertijd heb ik vaak geschreven over wat andere mensen overkomt. Daarbij komt natuur en ook het reizen over de wereld van pas om aan inspiratie te komen. Anders dan vroeger, denk ik, is dat ik om te schrijven me zelfs soms terugtrek naar een rustigere plek in de wereld, zoals Nieuw-Zeeland of Canada. Ik breng zoveel tijd in steden door dat ik in mijn vrije tijd, als ik niet aan het touren ben, naar zo'n plek wil. Het voordeel wat ik heb is dat ik eruit zie als elke andere hipster met een baard, dus ik word niet zo heel vaak herkend. Daar ben ik wel blij mee, want ik kan dus deze carrière hebben en tegelijkertijd nog steeds op stap gaan met vrienden. Natuurlijk komen er wel eens mensen naar me toe, maar het is om de een of andere reden altijd op een hele lieve manier."

'I Hate', een nummer van All The Little Lights, de plaat waarmee Passenger definitief doorbrak, heeft altijd al goed gewerkt met de actualiteit. Donald Trump moet het tegenwoordig ook ontgelden als één van de dingen waar Mike helemaal klaar mee is: "Of je politiek kan zijn heeft denk ik helemaal te maken met wat voor soort artiest je bent. Als je je muziek echt politiek wil maken, vind ik wel dat je er flink in moet duiken. Dat is ook de reden waarom het er bij mij niet zo zeer in verweven zit. Ik heb een zeer humanistisch standpunt tegenover politiek. Ik zie wat er plaatsvindt en ik laat horen wat ik er zelf van vind. Dan is het grappig dat ik een netwerk heb waar het gelijk opvalt als ik Donald Trump in één van mijn liedjes gooi, en daardoor wordt het soms ook even wat lichter allemaal in een tijd waar dat echt nodig is."

Waar het bij het vorige gesprek met Mike nog ging over de interessante keuze om na lange tijd van akoestisch optreden een band mee te nemen, kan het nu juist weer gaan over die andere kant; er gaan dit keer geen muzikanten of een band mee. Het wordt weer Mike met een gitaar op het podium: "Passenger is lange tijd dit geweest, alleen ik en een gitaar. Toch is er een soort van verwarring, want in de clips zie je wel eens een band. De laatste keer was dus wel met band, en het was geweldig om zo'n sound te kunnen brengen. Wat ik wel denk is dat de intentie daarna altijd is geweest om terug te gaan naar het solo karakter. Nu is het weer drie jaar geleden dat mensen een solo show hebben gezien, dus ook om het interessant te laten blijven heb ik de keuze gemaakt." En toen kwam er na Young As the Morning, Old as the Sea ook nog in no-time een album achteraan, namelijk The Boy Who Cried Wolf. Mega intens, om zo rap albums uit te brengen, althans zo lijkt het: "Dat is gewoon de manier hoe ik werk. Ik schrijf zo belachelijk veel liedjes. En de pest is, je kunt het allemaal niet te lang laten liggen, want dan raken ze kwijt. Je raakt er dan niet meer enthousiast over. Die korte tijd tussen de twee werkte voor mij heel erg goed, omdat ik kwijt kon wat ik wilde en het mij de kans gaf om een break te nemen. Het was mooi om mensen iets mee te geven voor de tijd dat ik weg zou zijn. Deze zomer stond ook altijd op de planning als het moment om weer terug te komen, dat is voor mij ook de mooiste tijd van het jaar. Het was al een flinke tijd voor mij om vrij te nemen. Sommige artiesten nemen een break van drie jaar en dan is er geen probleem. Ik kan dat simpelweg niet hebben. Het idee voor mij om tien maanden niets te doen en niets te hoeven doen, dat was een gestoord idee. Uiteindelijk kwam er wel een nieuw album, maar er zijn toch vier maanden voorbij gegaan waar ik even rustig aan kon doen en kon relaxen met mijn vriendin en mijn katten. Dat was super belangrijk."

De tour voor het vorige album werd afgesloten met een show in de Ziggo Dome, de grootste headline-show die Mike ooit had gedaan. Hij staat voor dit album in de AFAS Live, die overigens ook al uitverkocht is. Toch nog een mooi moment om terug te kijken op die gigantische productie: "Dat was echt gestoord. Het Nederlandse publiek heeft mij altijd zo goed ondersteund. Elke keer zorgen we tijdens een tour dat alles wat we doen in die tour, we doen het drie keer zo groot in Nederland. Als we locaties van 2000 mensen hebben op de tour, dan wordt het de AFAS Live in Nederland en als de meeste locaties 5000 mensen zijn, dan doen we gewoon de Ziggo Dome. Jullie zijn echt gek op live muziek en er is een groot gevoel van trouw hier."

En wat kan er dan weer meegenomen worden van dit prachtige Passenger-album? "Voor mij is het beste gevoel als ik hoor dat een nummer iemand heeft geholpen om ergens doorheen te komen of als het voor een groep mensen belangrijk is geworden. Dat is zo cool, om te horen dat een nummer dat ik heb gemaakt heeft geholpen of tot inspiratie heeft geleid. Buiten dat zou het natuurlijk heel erg leuk zijn om weer een grote single te hebben, maar dat weet ik niet. Het is mijn tiende album, dan kom je op een punt waar het alleen al beter is geworden dan je ooit had durven dromen. Ik zal er nog steeds voor zorgen dat elk optreden wat ik geef, nog steeds het beste is wat ik kan doen. Dit is album is in ieder geval weer het beste dat ik heb kunnen maken. Dat is ook nog steeds hoe ik albums heb gemaakt vanaf het begin: ik stop er al mijn tijd, liefde en werk in. Dan is het toch echt aan de mensen om te bepalen hoe zij er op gaan reageren. Ik kan alleen maar op het mooiste hopen. Zo werkt het uiteindelijk ook in het leven; als jij blij bent met wat je naar buiten brengt, dan is dat alles wat je hebt kunnen doen. Blijf altijd je eigen ding doen."

Runaway is nu beschikbaar via Spotify en bij de betere platenzaken. Het concert in de AFAS Live op 26 september is al maanden uitverkocht.