FOK!games bij het WK Superbike in Assen

Als echte man *uche* heb ik altijd wel een zwak gehad voor snelle auto\'s en motoren. Hoewel ik me zelf altijd netjes aan de maximumsnelheid houd -die boetes zijn niet mals- vind ik het heerllijk om op een zondag wat Formule 1 of Moto GP te kijken. De snelheid van rond de 300km/u waarmee die heren over de circuits razen, werkt vreemd genoeg ontspannend. Hoewel ze waarschijnlijk zelf strak staan van de adrenaline, zit ik lekker onderuitgezakt op de bank te genieten van wat hoogtepunten van menselijke techniek. Toen Atari onlangs een uitnodiging stuurde om een dagje te komen kijken naar het WK Superbike op het TT Circuit in Assen als VIP hoefde ik me geen moment te bedenken. Mijn agenda werd vrijgemaakt en op zondag reed ik in mijn wrakkige auto naar Assen voor een dagje motorsport.

Voor diegenen die niet bekend zijn met de WK Superbike een korte uitleg. Iedereen zal wel bekend zijn met de Moto GP, de snelste klasse in de motorsport. Superbike is net een stapje lager. Het verschil tussen beide categoriën is dat motoren die fabrikanten inzetten op het WK Superbike ook toegestaan moeten zijn op de openbare weg. Het zijn opgevoerde versies van motoren die ook op de weg rijden, waarbij aan bijvoorbeeld het frame niks veranderd mag worden. Dit in tegenstelling tot de Moto GP, waar de motoren niet meer te vergelijken zijn met hun broers waar je zelf op mag rijden. Dit alles doet helemaal niks af aan de motoren in de SBK (de officiële naam voor het WK Superbike), deze bereiken snelheden die absoluut niet veel onderdoen voor die in de Moto GP.

Onze dag (ik was uiteraard niet de enige journalist) begon erg absurd. Omdat we VIP-plekken hadden, mochten we ook op de VIP-parkeerplaats. Deze ligt erg dicht op het circuit, zodat je niet al te veel hoeft te lopen. Bij het welkomstcentrum 100 meter verderop ontmoetten we de medewerker van Atari die ons van onze toegangskaart voorzag, waarna we richting de Gold Club mochten gaan. Hiervoor waren pendelbusjes ingezet. Wat we niet wisten, was dat de afstand tussen het welkomstcentrum en de Gold Club niet bijzonder groot was. Hemelsbreed zal het niet meer geweest zijn dan 500 meter. Nu wordt er op zo\'n dagje racen al wat benzine verspild, maar dit is toch wat extreem. Het toppunt van waanzin was dat een zekere dame ook bij ons in het busje stapte en aan de chauffeur vroeg of ze mocht roken. Dat terwijl we dus een minuut later alweer uitstapten.

Eenmaal in de Gold Club, welke uitkijkt op de start/finish, konden we genieten van een drankje en uitzicht op de ochtendraces van de Superstock 1000. Omdat het nog wel een tijdje duurde voor de Superbikes van start gingen, liepen we dus wat rond achter de schermen. Helaas mochten we de pits niet in, de pitwalk was afgelast, maar rondlopen tussen de trucks en coureurs was zeker mogelijk. Erg leuk zo\'n kijkje achter de schermen, het geeft ook aan hoe lui mensen zijn. Overal rijden medewerkers op scooters langs, om maar snel op locatie te komen. Het mooie aan dit soort evenementen is dat er ook altijd zogenaamde pitspoezen rondlopen. Het zorgt voor een prettige visuele afleiding. Voor de diepgaande conversaties hoef je het duidelijk niet te doen, die dames zijn niet aangenomen op hun innerlijk (no offense aan de vrouwen in kwestie).

Toen we terugkwamen bleek dat het niet heel handig was om eerst rond te gaan lopen. Het dakterras stond inmiddels vrij vol, waardoor het bijna Godsonmogelijk was om de start van de race goed te zien. Gelukkig duurt zo\'n race ruim twintig rondes en heb je dus nog genoeg mogelijkheden om van de snelheid te genieten, maar zo\'n start maak je maar twee keer mee. Tijdens het kijken merk je pas echt dat die motoren flink wat vermogen hebben. Niet alleen vanwege de absurd hoge snelheden, maar ook vanwege het geluid dat ze produceren. Als er weer een groepje langs scheurde moest je alle conversaties eigenlijk stoppen. Dat was niet erg, want het geluid van die motoren klinkt als muziek in de oren.

Natuurlijk was deze dag niet alleen georganiseerd om gezellig racen te kijken. Atari brengt namelijk binnenkort in Nederland de game SBK-08 uit. Deze is gebaseerd op dit seizoen van het kampioenschap en bevat dan ook alle circuits, coureurs en teams. Atari moet erg tevreden zijn geweest met de race, want Troy Bayliss, de winnaar van zowel de eerste als de tweede race, siert de cover van het doosje. Verspreid over het VIP-terrein stond een viertal demopods met de Xbox 360-versie van de game. Omdat de game nog in een previewfase verkeert was het niet altijd even lekker spelen. Daar komt dan nog bij dat de controllers vrij dood waren door overgebruik. Duidelijk was toch wel dat het met de besturing al goed zit. Het is wellicht handig om de moeilijkheidsgraad wat hoger in te stellen, want ik won nu door gewoon mensen om te kegelen, maar het speelde al prima. Het zit dus waarschijnlijk wel goed met de uiteindelijke versie.

De dag werd daarna gevuld met het kijken naar de tweede race van de SBK en andere races zoals de Dutch Superbikes. Deze kende een vrij apart verloop. Lange tijd ging een coureur, ik ben zijn naam vergeten, erg ruim aan de leiding. Toen het verschil rond de 30 seconden lag reed hij alleen rechtdoor in de Geert Timmer-bocht (laatste bocht voor start/finish), waarna hij terugviel naar de 8e plaats. De SBK-races waren minder spannend. Beide werden gedomineerd door Bayliss, hoewel hij in de eerste race lange tijd de leiding moest laten aan de Japanner Kamagawa. Deze maakte alleen een stuurfoutje, waarna Bayliss de race kon uitrijden. Desalniettemin was er genoeg spektakel van rokende motoren en gierende banden.

Het dagje Assen heeft me dan ook zeker warm gekregen voor de daadwerkelijke game. Ik was toen ik de vorige versie van de game recenseerde vrij onbekend met het concept SBK en hoewel ik absoluut nog geen expert ben, weet ik nu wel waar het over gaat. Het zorgt altijd dat een game wat leuker wordt en dat je je wat beter kunt inleven. Het was hoe dan ook een prachtige dag, ondanks de hitte, het vele lopen en het lawaai tijdens de lunch. Maar agh, iemand moet het doen.