The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me

Wouter (2dope)

Een groep documentairemakers ontvangt een mysterieus telefoontje waarin ze uitgenodigd worden om een moderne replica van het "moordkasteel" van seriemoordenaar H. H. Holmes te bezoeken. Tijdens hun bezoek aan dit voortreffelijke optrekje krijgen ze al snel de indruk dat ze bekeken en gemanipuleerd worden.

H. H. Holmes was één van de eerste gedocumenteerde seriemoordenaars die in 1896 werd opgehangen voor zijn daden. Er zijn vele theorieën te vinden over de vermeende misdaden van Holmes en zijn zogenaamde moordkasteel, hoewel veel bronnen vermelden dat een boel daarvan zou zijn aangedikt voor sensatiedoeleinden. Wie de games van Supermassive een beetje kent weet dat ze graag gebruikmaken van opzienbare verhalen uit het verleden die omringt zijn door mysterie en roddels.

The Devil in Me is het vierde en tevens laatste deel van seizoen 1 van The Dark Pictures Anthology. Het is net als zijn voorgangers een interactive drama / survival horror waarbij niet zozeer gameplay voorop staat, maar vooral de keuzes die spelers maken tijdens verschillende "kruipsunten" van het spel. Deze keuzes moeten vaak in een zeer korte tijdspanne gemaakt worden en hebben meestal grote gevolgen voor de personages in het spel, de onderlinge relaties en daarmee het verloop van het verhaal. Je zou kunnen stellen dat het primaire doel van deze spellen is om zoveel mogelijk personages te laten overleven, hoewel het uiteindelijk aan de speler is om het lot te bepalen van deze ongelukkigen.

De vijf speelbare personages zijn onderdeel van een film crew genaamd Lonnit Entertainment, die werken aan een documentaire over beruchte seriemoordenaars. De crew wordt uitgenodigd om een puike villa te bezoeken, die dienst doet als replica van het befaamde H. H. Holmes moordkasteel en alwaar enkele relikwieën en artefacten te bewoneren zijn. Dit is waar het leeuwendeel van de game zich afspeelt en is het aan de speler om te overleven in het verknipte verbijf.

The Devil in Me is een doorontwikkeling van Supermassives formule, alhoewel het nog steeds voelt alsof de Britse ontwikkelaar wat moeite heeft met het vinden van de juiste balans tussen story-telling en interactiviteit. Het voelt op bepaalde momenten misplaatst om het heft in handen te moeten nemen terwijl het op andere momenten juist vervelend is dat je geen enkele invloed hebt op gebeurtenissen op het scherm. Dit is bijzonder aangezien de gamestudio al in 2015 met Until Dawn een ontzettend solide titel wist neer te zetten in exact dezelfde categorie. De opvolgers sindsdien zijn allemaal op enigerlei wijze te prijzen maar geen van deze titels haalt het kwalitatief bij het PS4-debuut van zeven jaar geleden.

Net als bijvoorbeeld Man of Medan en The Quarry is ook The Devil in Me audiovisueel weer een uitermate goed verzorgde titel. Behalve mooie plaatjes is er qua gameplay ook wat aan features bijgekomen. Spelers hebben nu een eigen inventaris en hebben meer bewegingsvrijheid in de (dungezaaide) segmenten waar spelers daadwerkelijk een personage kunnen besturen. We kunnen nu ook springen, klimmen en sprinten. Kleine maar welkome toevoegingen om net iets meer regie te hebben, of in ieder geval het idee te geven meer regie in handen te hebben. Dat geldt ook voor het nieuwe 'inventory-systeem', wat eigenlijk niets nieuws is - in vorige delen kon je ook al objecten oppikken en later gebruiken - het is puur de manier waarop het nu gepresenteerd wordt dat het lijkt alsof spelers meer regie hebben over het eigen rugtasje.

Terugkerende irritaties voor mij zijn de genante stiltes of vreemde overgangen in gesprekken, net als de soms overweldigende of juist nietige reacties die NPC's geven bij ingrijpende gebeurtenissen. Dat gevoel wordt natuurlijk versterkt door het feit dat de game er erg realistisch uitziet en je soms het idee hebt dat je naar een film zit te kijken. Het is dan bijzonder raar en bij vlagen storend als personages heel laat of ongepast reageren op situaties als bijna-doodervaringen of moordlustige praktijken.

The Devil in Me is geenszins een breuk met de vertrouwde formule van Supermassive. Het is weinig vernieuwend en blinkt niet écht uit ten opzichte van eerdere games, waarbij ik persoonlijk Man of Medan denk ik nog wel het interessantst vond, niet in de laatste plaats vanwege het spraakmakende verhaal. Toch geven de kleine noviteiten in The Devil in Me zoals kunnen rennen de soms wat langdradige free-roam segmenten net even wat meer snelheid. Daarnaast zijn er nu daadwerkelijk wat interactieve puzzels, of in ieder geval puzzels met wat meer 'body' (lees: gameplay). Bijsteringewikkeld wordt het nooit maar het geeft een fijne afwisseling en houdt de speler met de vingers aan de knoppen. Zoals kenners weten is er in deze games weinig dodelijker dan achterover gaan zitten wanneer de onvermijdelijke quick-time events zich op de meest onvewachte momenten aandienen.

Ook was het ditmaal een stuk lastiger om iedereen veilig terug te laten keren. Waar ik in Little Hope en House of Ashes toch wel het gevoel had de game en diens plot devices goed door te hebben, had ik er dit keer een stuk meer moeite mee om de personages waar ik enige binding mee had er zonder kleerscheuren vanaf te laten komen. Nu kan het natuurlijk prima zijn dat een ander juist het omgekeerde heeft ervaren. Na twee playthroughs waarvan één in co-op is dat echter mijn persoonlijke conclusie. De personages zijn weer deels enorm tenenkrommend qua persoonlijkheid en deels soort van realistisch, met in ieder geval weer een sterke voice-acting cast van dit keer wat minder bekende acteurs.

Wat het voor mij persoonlijk leuk houdt bij deze games zijn enerzijds de interessante verhalen, vaak gebaseerd op waarheidsgetrouwe gebeurtenissen, en anderzijds het stiekem toch wel kunnen genieten van cheesy, slasher-achtige cliché-horror. Wel moet gezegd worden dat deze seizoensafsluiter nog aardig wat verrassingen in petto heeft op het gebied van horror tropes, waarbij behalve wat Saw en Hostel-inspiratie het ook een beetje Hitchock vibes geeft. Ook verdient de herspeelbaarheid weer een pluim hoewel dat natuurlijk ook een beetje inherent is aan het type spel, waarin de meeste niet al te sadistisch ingestelde gamers toch zullen proberen om uiteindelijk iedereen te laten overleven.

Hoewel het eerste seizoen er nu op zit, hebben we alweer een aankondiging gehad van The Dark Pictures Anthology: Directive 8020, wat het eerste deel zal worden van seizoen 2, en zich afspeelt in de ruimte. Ook die zal naar alle waarschijnlijkheid wel weer in mijn collectie belanden.