Houterigheid is het echte drama van The Son

Florian Zeller oogstte in 2021 veel lof met de verfilming van zijn toneelstuk The Father (als toneelstuk Le Pere geheten). Het leverde Anthony Hopkins zelfs een Academy Award op voor zijn vertolking van de aan dementie lijdende titelfiguur. Hij heeft ook andere toneelstukken met vergelijkbare titels: La Mère en Le Fils. Die laatste heeft nu ook de filmbehandeling gekregen. Hierin is The Son is niet de zoon van de eerder genoemde vader, maar toevallig speelt Anthony Hopkins wel een klein rolletje als een totaal andere vader.

In The Son heeft Peter (Hugh Jackman) een succesvol leven: een advocaat met een prachtig kantoor in een wolkenkrabber in New York en een aantrekkelijke tweede echtgenote Beth (Vanessa Kirby) die net is bevallen van hun eerste kind. Hij heeft ook een ex-vrouw Kate (Laura Dern) en een tienerzoon Nicholas (Zen McGrath), de titelfiguur uit het verhaal. Hij blijkt al lange tijd niet naar school te zijn geweest en wordt dus langzaam een probleemkind voor Peter en Kate, maar misschien, zo denkt Peter, lost het iets op als hij een tijdje bij Peter en Beth komt wonen, op een nieuwe school wordt ingeschreven en daar probeert te aarden. Intussen krijgt Peter de kans om onderdeel te worden van het campagneteam van een lokale politicus die hogerop wil, maar het lijkt erop dat Nicholas zijn plannen behoorlijk verstoort.

The Son is in theorie een verhaal over tienerdepressie. Nicholas is niet alleen ontevreden met zijn leven bij zijn moeder en op zijn oude school; hij is gewoon ongelukkig met zijn leven in welke vorm dan ook. Hiermee snijdt Zeller, na de op aangrijpend creatieve manier uitgebeelde dementie in The Father, opnieuw een moeilijk onderwerp aan in een poging de beleving van zo'n situatie aan de kijker over te brengen. Dat hij er hier voor kiest om voornamelijk het perspectief van de vader te tonen is mogelijk te verklaren doordat een volwassen man zich nu eenmaal beter kan inleven in een andere volwassen man dan in het brein van een tienerjongen, maar dat is ook de grootste valkuil van The Son. Hij focust namelijk meer op Peter dan op Nicholas, ook al is Nicholas de zoon uit de titel én de persoon om wie de levens van Kate, Peter en in toenemende mate Beth uiteindelijk draaien. Eigenlijk gaat The Son over ouderschap en plaatst Zeller de zoon als obstakel in het leven van Peter. De zoon is een lastige zoon, hoe daarmee om te gaan?

Hiermee heeft Zeller feitelijk een tweede The Father gemaakt; een film over een vader, en in mindere mate over een zoon. Maar ja, die titel heeft hij al gebruikt. Hij heeft echter ook beslist géén 'tweede The Father' gemaakt, want hoewel een belangrijk onderwerp opnieuw breed wordt belicht is het resultaat bij lange na niet zo indrukwekkend als de vorige film. Wie dan ook van The Father onder de indruk was en hoge verwachtingen heeft van The Son, zal worden teleurgesteld door de vreemde focus op Peter, de pijnlijk ongeloofwaardige dialogen en de nog tergender houterige vertolking door Zen McGrath, die niet in staat is ons te overtuigen van zijn depressie. McGraths acteren blijft achter bij dat van Jackman, Kirby en Dern, die de rol van de zorgzame en bezorgde ouders overtuigend spelen en vooral Jackman, die gedwongen wordt de film te dragen.

Hoewel The Son niet zonder effectieve emotionele momenten is, zijn de enkele positieve indrukken weinig meer dan kersen op een niet volledig afgebakken taart. Depressie is een onderwerp dat het bespreken waard is en het verdient om goed te worden belicht, maar dat is niet echt wat hier gebeurt.