The Lost Child
The Lost Child is een dungeon-crawler. Nu heb ik te weinig vingers om te tellen hoevaak een game in dit genre zich in een betoverd bos met zo nu en dan een grot afspeelt, maar gamestudio Kadokawa doet het eens anders. Het verhaal speelt zich af in Tokio, een stuk moderner dan wat ik gewend ben. Eens kijken of de gameplay ook modern te noemen is.
In The Lost Child speel je Hayato, een razende reporter die net begonnen is bij een tijdschrift over spookachtige gebeurtenissen. Je gaat allerlei vage geruchten na om te kijken of er iets te vinden is om over te schrijven. Aan het begin van het verhaal wordt een vreemde gebeurtenis in de metro je bijna fataal, maar je wordt gered door een vrouw. Zij duwt je nog een rare koffer in je handen. Niet lang daarna komt de verplicht rondborstige sidekick langs. Lua zegt dat ze letterlijk een engel is en dat jij de uitverkorene bent om het strijd tussen hemel en hel op aarde uit te vechten.
Wat ik hier in een alinea uitschrijf duurt in het spel zo ongeveer een half uur. Daarna mag je een tutorial gevecht aan dat net zo spannend is als het NK paalzitten om daarna weer een kwartier verhaal door te klikken. Het is niet geanimeerd, dus er is veel tekst te lezen. Het duurt erg lang voordat je wat mag doen, maar in al die tijd krijg ik niet echt een band met de voorgestelde personages. Ze zien er ook niet echt menselijk uit, jijzelf en de engel zijn nog de meest normale personen, maar een geleerde met een uiterlijk die regelrecht als trol uit een bos van een andere dungeon-crawler kan komen kan ik niets mee. Ook zoals iedereen reageert op de gebeurtenissen tijdens het verhaal voelt gewoon raar. Jammer, want de setting beloofde eens een andere kijk op het genre.
De gameplay van The Lost Child is een redelijk standaard aangelegenheid. Heb je wel eens een dungeon-crawler gespeeld, dan ken je het wel. Je komt in een dungeon, in dit spel een layer genoemd, en je gaat in first-person vakje voor vakje verder de kerker in. Er zijn deuren die je moet openen, kisten die her en der verstopt zijn en het belangrijkste: monsters die je uit het niets aanvallen. Games als Mary Skelter laten zien dat het een stuk spannender kan door exta elementen in het verkennen te stoppen.
Het vechten in The Lost Child is ook vrij standaard. Je speelt met vijf teamleden tegen de monsters. Het is turnbased en je moet natuurlijk zorgen dat jij er zo gezond mogelijk uit een gevecht komt, klaar voor het volgende gevecht. Je hebt een standaard aanval, je kunt verdedigen, weg rennen en special skills gebruiken. Etrian Odyssey heeft zoveel meer klassen en mogelijkheden waardoor het vechten daar interessant te noemen is. The Lost Child doet dat door je team on the fly bij elkaar te laten rapen, want elk gevecht kan je een nieuwe bondgenoot leveren.
Hayato heeft namelijk Gangour, een vuurwapen waarmee je een tegenstander in een Astral verandert. Het wapen moet zijn speciale kracht opladen door simpelweg aan te vallen. Hoe hoger opgeladen, hoe meer kans dat je de tegenstander als Astral kunt vangen. Een Astral kun je in je team laten vechten. Je moet dus in Pokemonstijl een team samen stellen om elkaars zwakheden op te vangen en zo elk mogelijke combinatie van tegenstanders aan te kunnen. Ja, Astrals kunnen ook evolueren en ze levelen net zoals in Pokemon: ze moeten in het gevecht meedoen om ervaring op te doen. Het stomme is dat je meer bezig bent met je minions te levelen dan met je personage, want die boeide me eigenlijk niets.
Grafisch is The Lost Child een mix van gedetaileerde art en lelijke kerker-omgevingen en tegenstanders. Het is allemaal niet geanimeerd en dat maakt het toch niet zo heel modern. Weer komt Mary Skelter in mijn hoofd op dat zo uit Alice in Wonderland leek weg te zijn gelopen met bewegende klokken, vallen die in kerkers zijn gezet en meer dynamische onderdelen. Nu zou ik in een hedendaags Tokio moeten rondlopen, maar de wereld ziet er leeg en stil uit.
De makers van The Lost Child zijn zelf wat verdwaald. Een moderne setting, een klassieke dungeone-crawler en een verhaal dat op zich best wat had kunnen zijn als het allemaal wat moderner was gepresenteerd. Stilstaande beelden en lappen tekst zijn niet meer van deze tijd, zeker niet als je het eerste half uur er doorheen moet om het spel uiteindelijk echt te gaan spelen. De Pokemon-invloed in het samenstellen van je team maakt het vechten nog interessant, maar voor de rest is er eigenlijk niets nieuws onder de zon. Ik ben de grind niet aangegaan om alles en iedereen volledig te maximaliseren, daarvoor is het spel te generiek. Ik wacht met smart op Mary Skelter 2 en Etrian Odyssey X voor mijn dungeon-crawler kick. Hopelijk komen die ook naar Switch.