Call of Duty: Infinite Warfare

Na Battlefield 1 en Titanfall 2 heb ik ook Call of Duty: Infinite Warfare gespeeld, waarmee de 'najaars-trilogie' voltooid is. Waar Battlefield 1 en Titanfall 2 nog vele verschillen van elkaar toonden, lijkt Infinite Warfare redelijk op Titanfall 2. Dat wil niet zeggen dat de games even goed zijn.

Mijn hoogtepunten uit de Call of Duty-franchise liggen, ongetwijfeld in tegenstelling tot velen, in delen één en twee. De setting in de Tweede Wereldoorlog vond ik fantastisch en het maakte enorm veel indruk op me (ik was nog jong). Met deel 3 werd mijn interesse al minder en toen de games overgingen op een moderne en later futuristische setting liet ik de serie gaan. Toch wilde ik kijken hoe de games er tegenwoordig bijstaan, dus leek Infinite Warfare een mooi moment om weer eens te kijken, eigenlijk net als in Battlefield 1. Wat ik tegenkwam, beviel me deels wel en deels niet.

De campaign van Infinite Warfare is een prima stuk van zo'n zeven tot tien uur. Het is een Sci-fi shooter waar het verhaal redelijk voorspelbaar van is (iets met resources die op de aarde zijn opgebruikt en het moeten verkassen naar de ruimte) en de gevolgen daarvan ook (iets met verschillende kolonisaties die het niet helemaal met elkaar kunnen vinden) en dat leidt al snel tot een enorm grote oorlog waar je al snel verliezen leidt. Aan jou als protagonist, ook wel bekend als Nick Reyes, om het tij te doen keren en de Settlement Defense Force te stoppen. 

Al snel merk je dat de campaign grote ambities heeft om het geheel een grote schaal te geven. Luchtschepen die in de achtergrond kapot worden geschoten, onschuldige burgers die proberen weg te rennen van de vijand, infantrie die op elkaar afrent voor skirmishes, explosies en vooral veel schoten. Het voelt als een Michael Bay-film, maar dan als videogame. Dat is overigens niet per se slecht, maar wat je niet krijgt is enige rust in de campaign. Alles is groots, episch en bombastisch en voelt daardoor soms enigszins geforceerd. Je mist soms impact van gebeurtenissen, omdat alles op een erg hoge schaal ligt. Er is weinig rust, maar veel geknal en één en al actie.

Waar wel ruimte voor is gemaakt, zijn de personages in dit knalfestijn. De personages krijgen allemaal, hoe kort dan ook, hun moment om in de spotlights te staan en hebben op één of andere manier impact. Of dat nu is door hun achtergrondverhaal, de interacties met elkaar of simpelweg omdat het knuffelbare robots zijn die meer humor hebben dan de meeste mensen (ik kijk naar jou, Ethan): de personages zijn er met een reden. Het geeft een soort stabiel gevoel in de overige chaos, iets waar je je aan vast kunt houden. 

Naast veel grondgevechten ga je zo nu en dan overigens ook de ruimte in en ik moet zeggen, de space simulator werkt verbazingwekkend goed. Sterker nog, deze werkt zo goed dat het zonde is dat ervoor is gekozen deze gameplay niet meer te doen terugkomen in de campaign, en zeker niet in de multiplayer. In de campaign ga je al vrij vroeg de ruimte in om het luchtruim te beschermen tegen de SDF en de controls werken zo soepel en de actie is zo tof wat het zeker tot hoogtepunt van heel de game maakt. Het is dan ook enorm jammer dat dit compleet afwezig is in de multiplayer.

Sterker nog, de multiplayer doet vrijwel niets nieuw voor het genre of voor de serie. De nieuwe modus Defender doet sterk denken aan Oddball uit Halo en voor de rest zijn er bewezen modi als Kill Confirmed, Team Death Match, Domination en meer. Het probleem is dat de multiplayer veilig en enigszins lafjes overkomt. Ik wil niet teveel vergelijkingen maken, maar als ik kijk naar naaste concurrent Titanfall 2, die zoals gezegd vergelijkbaar wegspeelt, ligt daar het tempo hoger, is er meer variatie in een match en voelt elk potje verfrissend. In Infinite Warfare voelen matches voorspelbaar, weinig enerverend en wordt helaas weinig gebruik gemaakt van mechanics als rennen over muren, het boosten van jumps en sliden over de grond. Voor een futuristische shooter, is er weinig futuristisch aan op te merken.

De maps zijn tof en kennen voor een futuristische setting genoeg variatie in de designs en het nieuwe klasse-systeem werkt prima en is helder. Je hebt nu zes verschillende rigs die je gebruikt, elk met een eigen specialisme. Zo is een Stryker gefocussed op support, terwijl een Phantom goed werkt als scout. De rigs werken, voelen verschillend en zijn, net als de maps, eenvoudig om te leren. Het jammere blijft voor de multiplayer simpelweg het veilig en voorspelbare gevoel, waardoor het niet lang de aandacht weet vast te houden.

Dit geldt bij mij overigens ook bij Zombies, maar om hele andere redenen. Zombies is de bekende co-op mode uit Call of Duty waarin spelers samenwerken om een horde zombies tegen te houden. Dit keer ben je als acteur werkzaam voor film-regisseur Willard Wyler, die zich specialiseert in horror-films. In een jaren 80 setting speelt Zombies zich af in pretpark 'spaceland'. Werk samen, speel nieuwe gebieden van het park vrij, verbeter je gear en vooral: vermoord zombies. De mode werkt tof, de teamplay is erg benadrukt en het wordt op een gegeven moment best lastig. Tactiek is essentieel en er is genoeg ruimte voor trial-and-error om de ideale aanpak te vinden.

Wat me dan ook stoort aan Zombies is simpelweg de setting, het kleurgebruik, de personages. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er niet is vastgehouden aan de mooie stijl van de single- en multiplayer (daar had echt mooi gebruik van gemaakt kunnen worden) en de aan andere kant vind ik de gekozen setting en stijl simpelweg niet mooi. Het stoort mij enorm hoe weinig nuance er is aangebracht in de hommage aan de 80's en het is voor mij simpelweg net teveel van het goede. Stoort dit je niet of kun je ermee leven, dan ligt er een toffe co-op mode op je te wachten die met de juiste ondersteuning nog wel even meekan.

Call of Duty: Infinite Warfare is geen slechte game. De campaign ligt op een vergelijkbaar niveau als Titanfall 2, wat alleen maar gezien kan worden als een compliment, maar waar de game echt moet pieken, namelijk de multiplayer, is gekozen voor een veilige aanpak die niet het enthousiasme kan opwakkeren dat nodig is om dit lang achter elkaar te spelen. Een solide game, maar ook niet meer dan dat.