The Divergent Series: Allegiant
Nadat Harry Potter in 2011 tot zijn einde kwam en The Hunger Games vorig jaar tot een slotstuk kwam, was Divergent de reeks die het stokje over zou moeten nemen. Echter, waar de voorgangers altijd de recensenten nog wel op hun hand wisten te krijgen, lukte dat de reeks die ontsproot uit het hoofd van Veronica Roth maar niet. De verhaallijn leek te veel op diezelfde voorgangers en er zou niet genoeg gebruik gemaakt worden van het jonge talent Shailene Woodley. Tot de grote schrik van een ieder werd de laatste film ook nog eens opgedeeld in twee delen, iets wat een doodsteek bleek te zijn voor The Hunger Games. Is dat ook het geval bij deze enigszins verloren serie?
In de vorige film, Insurgent, kwamen Tris en Four er eindelijk achter dat er zich een kracht bevond achter de muur die ze al zo lang ze konden herinneren gescheiden hield van de mogelijke buitenwereld. Nu er contact is geweest, gaan ze op zoek. Naar antwoorden en naar een oplossing voor de problemen die zich voordoen in de stad. Daar is namelijk langzaamaan een opstand aan het uitbreken die eigenlijk had moeten zorgen voor vrede. De Allegiants keren zich tegen Evelyn, die juist voor vrede dacht te zorgen door het uitschakelen van dictator Jeanine. Wanneer Tris en Four echter aankomen bij het Bureau voor Genetisch Welzijn, blijken hun bedoelingen heel anders dan er eerst gedacht werd.
Waar de film vooral aan lijdt, is het heel graag goed willen doen en willen lijken op andere Young Adult-franchises. Daardoor doet zich een groot aantal momenten van ergernis voor, die er zelfs voor kunnen zorgen dat de slaap gevat wordt tijdens het kijken. Dit is uiteraard voor een groot deel te danken aan het falende script van de hand van Noah Oppenheim, die ook verantwoordelijk was voor het matige The Maze Runner, Adam Cooper, die Exodus: Gods and Kings pende, en Bill Collage, die samenwerkt met Cooper aan al hun films. Drie mensen hebben dus niet voor elkaar weten te krijgen wat er van elke film wordt verwacht: vermaak. De toon gaat alle kanten op en het palet waarmee het verhaal is ingekleurd weet elke keer de plank finaal mis te slaan. Ook de special-effects zijn bij vlagen een aanslag op de ogen. Vooral de scènes waarin de hoofdpersonages ronddwalen in een radioactief gebied zijn zo fel dat zeker op het grote scherm de plotselinge overgang een vervelende ervaring op kan leveren.
Wat betreft acteerprestaties is het een wonder dat een filmreeks als Divergent zoveel grote namen op het affiche weten te krijgen. Voor dit deel keren Naomi Watts en Octavia Spencer weer terug. Nieuwe toevoeging is gelauwerd acteur Jeff Daniels, in de rol van de grote slechterik. Hij vormt samen met hoofdrolspeelster Woodley en Miles Teller misschien nog de enige lichtpuntjes in dit debacle. Teller heeft zich al vele malen op zijn relatief jonge leeftijd bewezen als een veelzijdig en getalenteerd acteur, onlangs nog met het Oscarwinnende Whiplash. Het is bijna triest om zulk talent iets proberen te doen waar ze zich niet comfortabel bij voelen.
De Divergent-serie is een geval van 'three down, one to go'. Het laatste deel, Ascendant, draait volgend jaar in de bioscopen en daarmee komt deze matige reeks dan ook tot een verwacht matig einde. Veel ruimte voor verbetering is er namelijk niet; er zal wel een nieuwe regisseur aantreden. Hopelijk kan Lee Toland Krieger verbetering brengen, maar met in het achterhoofd dat zijn grootste titel het eveneens matige The Age of Adaline is, is de verwachting daarop zeer laag. Ook het cijfer voor Allegiant, trouwens.