A Million Ways to Die in the West

Seth MacFarlane heeft besloten in zijn tweede speelfilm zelf de hoofdrol te spelen. Echt zelf, deze keer: hij doet niet, zoals in Ted (of Family Guy), de stem van een geanimeerd figuur, maar staat in levenden lijve zowel voor als achter de camera.

A Million Ways to Die in the West draait om Albert Stark (MacFarlane), een schapenfokker die zijn vriendin kwijtraakte omdat hij een vuurgevecht, zo'n klassieke western-standoff, niet aandurfde. Dat zij vervolgens aanpapt met Foy (Neil Patrick Harris), een lokale hippe ondernemer en uitbater van de 'moustachery' (een woordgrapje, maar wel degelijk een winkel voor stoere mannen met snorren), helpt Albert ook niet om zich beter te voelen.

Hij denkt er daarom ook over om te vertrekken uit het westernstadje Old Stump en een nieuw leven te beginnen in de grote stad. Dit bekent hij aan Anna (Charlize Theron), een nieuweling in het stadje, die vervolgens besluit hem te helpen zijn gevoel van eigenwaarde terug te winnen. Ze traint hem voor een vuurgevecht met Foy en tussen Albert en Anna groeit daardoor een mooie vriendschap.

Aan alles in A Million Ways to Die in the West is te zien dat deze western een Seth MacFarlane-film is. Natuurlijk is dat omdat de man zelf de hoofdrol speelt, maar ook de personages en hun grappen zijn onmiskenbaar MacFarlane, die al twaalf seizoenen Family Guy en tien seizoenen American Dad! in zijn zak heeft. De personages in het stadje komen uit dezelfde koker als zijn animatiefiguren en de gehele film zou niet mistaan als een Family Guy-special in de sfeer van hun Star Wars-parodieën. Wat voornamelijk opvalt, is dat de personages rechtstreeks uit het heden naar 1882 getransporteerd lijken te zijn: ze zijn bijdehand, hebben moderne humor en een moderne houding ten opzichte van de maatschappij. En dat werkt: de toegankelijke, soms botte en vaak lekker grove humor van MacFarlane past in deze omgeving, die meer doet om de bewoners van het Wilde Westen belachelijk te maken dan om een geloofwaardige omgeving te creëren om een echte western in te vertellen.

Want een echte western is A Million Ways to Die in the West niet. Natuurlijk zijn er voldoende herkenbare elementen, zoals het typische westernstadje met een saloon en vuurgevechten, de setting in de Amerikaanse frontier en de kleding van de personages, maar tegelijk gedragen de hoofdfiguren zich alsof ze er niet thuishoren en is het verhaal thematisch overal te plaatsen. De film is als het ware een MacFarlane-vehikel met een westernsausje, en daar is eigenlijk niets mis mee.

MacFarlanes signatuur komt ook naar voren in de grappen in de film, die ten koste gaan van de lokale bevolking, met tinten van (naar Amerikaanse standaarden) racisme en seksisme; da's niet storend, maar bezorgde de film in de VS wel een R-rating (en in onze Kijkwijzer een 16). Wat wellicht jammer is, is dat A Million Ways to Die in the West nét niet echt een western-parodie is. Een beetje scherpere humor had misschien voor een extra pluspunt kunnen zorgen in het verder niet heel spannende verhaal. De film is voldoende grappig, zeker voor fans van de maker, en een aantal geinige cameo's dienen als leuk kersje op de taart, maar verder is deze faux-western niet meer dan een prima comedy.