CD: Månegarm - Legions Of The North
Nadat we eerder deze week al op aangename wijze verrast werden door het nieuwe album van Amon Amarth, kunnen de liefhebbers van de betere Viking metal zich alweer bij de platenboer melden. Vier jaar na het album Nattväsen is Månegarm namelijk terug met haar nieuwe album Legions of the North.
Het uit Norrtälje afkomstige Månegarm is een band die in 1995 werd opgericht, onder de naam Antikrist. De viermansband koos er echter al snel voor om de naam te veranderen in Månegarm. In de Noordse mythologie is dat de naam van een wolf, die leeft van het bloed van stervende mensen. Tijdens Ragnarök, de eindstrijd tussen de heersende goden, gaat Månegarm de strijd aan met de maan om deze uiteindelijk te verzwelgen. Waar we de groep op haar eerste albums vooral black metal hoorden spelen is de focus langzaam verplaatst naar folkmetal. War op zich ook geen verrassing was, aangezien de band met Två Fisk Och En Fläsk al een volledig akoestisch folkalbum uitbracht.
Legions of the North opent zeer gepast met de dreigende klanken van 'Arise'. Terwijl we op de achtergrond de donder en bliksem van Thor horen galmen, horen we een opbouwend stuk muziek die zich het beste laat beluisteren als een soort van intro naar een brute veldslag. Met het titelnummer 'Legions of the North' gaat Månegarm vervolgens ongenadig hard los. Als een kudde op hol geslagen Vikingen knallen de gitaarmuren van Jonas 'Rune' Almquist en Markus Andé uit de speakers, terwijl zanger en bassist Erik Grawsiö de longen uit zijn lijf loopt te grunten. Bij het daaropvolgende 'Eternity Awaits' horen we duidelijk de folkachtergrond van de mannen, maar dan wel verpakt in een intense portie deathmetal. Na het helaas slechts 17 secondes tellende intermezzo 'Helvegr' gaan we verder met 'Hordes of Hel'.
Bij haar vorige albums deed de band alles nog in het Zweeds, op Legions of the North horen we dat de band zich ook prima weet te redden in het Engels. 'Tor hjälpe' is echter weer een ouderwets aandoend stuk folkmetal van de bovenste plank, waarin we brute metal op adembenemende wijze gecombineerd horen worden met bijna klassiek aandoende muziek. Dat komt ook mede door het indrukwekkende drumwerk van Jacob Hallegren, die sinds 2011 in de band speelt. Ook bij 'Wake the Gods' horen we hoe traditionele folkmuziek zich prima laat combineren met bombastische Viking metal. Na het wederom te horte intermezzo 'Vigverk', waarbij we een fijn stukje akoestische gitaar krijgen voorgeschoteld, is het tijd voor het strijdlied 'Sons of War'.
We ontkomen er niet aan om bij het beluisteren van liedjes met dit soort titels te moeten denken aan Amon Amarth, maar Månegarm weet nog net iets meer variatie in haar muziek te brengen. Met 'Echoes From the Past' komen we vervolgens aan bij één van de favoriete tracks op dit album. Dit is folkmetal zoals de liefhebbers die zo graag horen. Een spannende opbouw van een heftig stuk metal waarin we zowel uit het middenrif gekotste grunts als opvallend cleane zang horen. Dat geldt trouwens ook voor 'Fallen'. Het daaropvolgende 'Forged In Fire' is veruit het snelste nummer op dit glimmende schijfje en laat duidelijk de black metal-achtergrond van de band doorschemeren. Dit is duidelijk een band die van alle markten thuis is en die vast ook een podium weet te overtuigen. Met het gevoelige 'Raadh' komt met een prachtige ballade een zeer subtiel einde aan dit overwegend woest om zich heen beukende album.
Ben je een liefhebber van pagan en/of Viking metal, dan mag je dit mooie album van Månegarm zeker niet missen.