CD: Deafheaven - Sunbather
Deafheaven is een nog relatief jonge band uit San Francisco wiens muziek het beste te omschrijven valt als een combinatie van black metal, post-rock en shoegaze. Bij Deafheaven resulteert dat in behoorlijk zware kost, die zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Deafheaven creëert namelijk allesvernietigende geluidsmuren, die als een woeste tsunami uit je speakers knallen.
Voor haar jongste album Sunbather gingen George Clarke, Kerry McCoy en Daniel Tracy naar de Atomic Garden Studios in East Palo Alto (Californië) om daar, samen met producer Jack Shirley, een zevental nummers op te nemen. Op de tweede elpee heeft de band duidelijk wat afstand genomen van de black metal-invloeden en richt zich meer op progressieve deathmetal, waarbij zanger George Clarke als vanouds de longen uit zijn lijf schreeuwt. Al vanaf de eerste tonen van 'Dream House' wordt de toon gezet voor een uiterst energieke album, die bij elke draaibeurt meer geheimen prijs lijkt te geven aan de liefhebbers van muziek uit de extreem harde sector.
Sunbather gaat ongenadig van start met 'Dream House', een bijna tien minuten durend stuk gitaargeweld, zoals we dat helaas niet al te vaak meer te horen krijgen. De riffs mogen dan uit je speakers komen knallen, toch weet Deafheaven ook een gevoelige snaar te raken met melancholische melodielijnen. Het daaropvolgende 'Irresistible' klinkt, zeker na het brok geweld van het openingsnummer, zeer ingetogen en timide. Als de piano na drie minuten wegsterft weet je eigenlijk al dat dit de stilte voor de storm is. Titeltrack 'Sunbather' wordt op een lager tempo ingezet maar slaat de luisteraars met door merg en been gaande krijsvocalen, messcherpe gitaarriffs en overdonderende blastbeats om de oren dat het een lieve lust is.
'Please Remember' is het meest vervreemdende nummer op dit intrigerende album. Het nummer komt langzaam op gang om vervolgens van een stuk chaotische noise te veranderen in een aandoenlijk stuk gevoelige akoestische gitaarmuziek. Het daaropvolgende 'Vertigo' begint ook op rustige toon, maar verandert al snel in een kakofonisch stuk post-metal, met verrassende tempowisselingen.
Destined as the servant to the night where your moon dreams of the dirt
and the sharp tongue of your zealous will is only congruent with the salt in your mouth
and the approaching eulogy of the world.
Lost in the patterns of youth and the ghost of your aches comes back to haunt you.
('Vertigo')
Na bijna 15 minuten diabolisch melomanisch geweld is het dan alweer tijd voor een intermezzo. Terwijl we op de achtergrond een preek voorbij horen komen, zorgen spookachtige klanken voor een donkere en dreigende sfeer. Met 'The Pecan Tree' komen we vervolgens bij het laatste nummer van dit bombastische album terecht. Het is haast niet te bevatten hoeveel herrie een driemansband kan maken, maar Deafheaven weet in elk geval hoe ze orde in chaos moeten scheppen. Bij 'The Pecan Tree' klinkt de band op een gegeven moment zelfs poppy. Met Sunbather heeft het trio uit San Francisco een album afgeleverd waarmee ze een heleboel fans weer heel erg blij zullen gaan maken. Daar kan zelfs die kitscherige zuurstokroze hoes niks tegen inbrengen.