CD: The Rumour Said Fire - Dead Ends
Sinds jaar en dag is Denemarken een land waar de meest uiteenlopende indiebandjes vandaan komen. Denk maar eens aan bands als Efterklang, Saybia en Dangers of the Sea, waar we vorige week al een album van bespraken. Ook The Rumour Said Fire mag gerust in dit rijtje genoemd worden. The Rumour Said Fire is een bandje dat in 2008 is opgericht door zanger, gitarist en tekstschrijver Jesper Lidang. Nadat de band in 2009 een nummer 1 hit scoort in haar thuisland, verschijnt het eerste album The Arrogant. Waar de groep op The Arrogant nog als een folkrockbandje klonk heeft The Rumour Said Fire op Dead Ends voor een geheel nieuwe muzikale koers gekozen.
The Rumour Said Fire, bestaande uit Jesper Lidang (zang, gitaar en toetsen), Søren Lilholt (zang en gitaar), Kasper Nissen (basgitaar) en Christian Rindorf (drums), laat zich op Dead Ends vooral inspireren door de muziek van de vroege jaren tachtig. Het resultaat is dromerige new wave, die meer dan eens aan die mooie tijd van onder meer The Cure, Depeche Mode, New Order en meer van dergelijke bands doet denken. Bij het intro van de openingstrack 'Destroyer' moeten we dan ook meteen denken aan het liedje 'Rattlesnakes' van Lloyd Cole and the Commotions. Wat het geluid van The Rumour Said Fire uniek maakt is het lichte snufje lo-fi dat Jesper Lidang, die als ware DIY-er zelf de productie deed, aan het geheel toevoegt. Hierdoor krijgt de dromerige popmuziek een net wat authentieker karakter. Na het songfestivalachtige 'Voyager' - nee, dat is geen compliment - is het tijd voor 'Moon Stream', een wat donkerder stuk new wave, waarin we ook lichtelijk wat sporen van het vorige folkachtige album terughoren. Het is een liedje waarbij vooral de meerstemmige vocalen opvallen.
Met 'Séance' laat de groep zich van haar dromerigste kant horen, in een prachtige ballade die aandoet als een stuk muziek uit een obscure Deense western. Na het korte intermezzo 'Nocturne 4: Mist' is het tijd voor het trippy 'Beneath the Waves', waarbij vooral het baswerk van Nissen sterk doet denken aan het vroege werk van New Order. Ook bij 'The Oracle' wanen we ons weer terug in de roemruchte jaren tachtig van de vorige eeuw. Als je het liedje voor het eerst hoort verwacht je elk moment dat Robert Smith begint te zingen, maar daar kan je dan lang op wachten. 'The Oracle' is een liedje waarop vooral de synthesizer domineert, waarmee uiteraard ook weer dat tachtiger jaren geluid bereikt wordt. Na de ballade 'Provence III' en het springerige 'Reckless Hearts' horen we The Rumour Said Fire met 'Dead Leaves' vervolgens weer terugkeren naar hun roots. Tenslotte begon de band ooit als folkrock-kwartet en die folkinvloeden komen hier weer fijn naar boven. Na het daaropvolgende intermezzo 'Nocturne 5: K's Passage', krijgen we zelfs nog meer folk voor onze kiezen met 'Sleep', dat eveneens het laatste nummer is van dit fraaie tweede album van The Rumour Said Fire.
Ken je The Rumour Said Fire nog van hun eerdere werk, dan is de kans groot dat je bij het opzetten van dit album even het hoesje van de cd gaat checken. Toch hebben de Denen met Dead Ends een avontuurlijk album uitgebracht, waarop veel moois te ontdekken valt.